Τη φετινή χρονιά συμπληρώνονται πεντακόσια χρόνια από τη μεγάλη διάσπαση του παπισμού, η οποία είναι γνωστή ως Μεταρρύθμιση. Το 1517 ο γερμανός παπικός μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος αντέδρασε δυναμικά κατά των τερατωδών πρακτικών της παπικής «εκκλησίας», εγκαινιάζοντας έτσι το σαρωτικό κίνημα της Μεταρρύθμισης, ή Διαμαρτύρησης, ή Προτεσταντισμού, όπως είναι καλλίτερα γνωστό, το οποίο συντάραξε συθέμελα το σαθρό παπικό οικοδόμημα και ολόκληρο τον κόσμο. Μελετώντας αντικειμενικά την ιστορία της συγκεκριμένης αυτής ταραγμένης περιόδου, μπορούμε αβίαστα να δούμε το γεγονός της Μεταρρύθμισης ως την κυοφορούμενη για πέντε αιώνες έκρηξη των παπικών αυθαιρεσιών κατά των λαών της Ευρώπης και αλλαχού.
Απ’ ότι διαβάζουμε έχουν προγραμματισθεί πολλές εκδηλώσεις για να τιμηθεί το σημαντικό αυτό γεγονός. Πριν λίγο καιρό το γνωστό πανεπιστήμιο της Τιβίγγης στη Γερμανία διοργάνωσε εορταστική εκδήλωση, στην οποία πήρε μέρος και ο Παναγιώτατος Οικουμενικό Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος μάλιστα και τιμήθηκε από το εν λόγω προτεσταντικό πνευματικό ίδρυμα με την αναγόρευσή του ως επιτίμου διδάκτορος.
Το περίεργο και άξιο μελέτης είναι πως και η παπική «εκκλησία» τιμά την επέτειο της Μεταρρύθμισης! Το εν Αθήναις ιησουιτικό περιοδικό «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.1105 Μάιος –Ιούνιος 2017) είναι αφιερωμένο στα «500 χρόνια από τη Μεταρρύθμιση του Λουθήρου». Μάλιστα στο εξώφυλλο της πρώτης σελίδας έχει αναρτημένη γκραβούρα στην οποία εικονίζεται ο Λούθηρος να καίει στην πυρά τον αφορισμό του από την παπική «εκκλησία»!
Σε ένα από τα επετειακά άρθρα του περιοδικού έγραψε ο εκδότης και διευθυντής του ιησουίτης «ιερέας» κ. Θεόδωρος Κοντίδης: «Ο κόσμος μας σήμερα δεν θα ήταν όπως είναι χωρίς την εμβληματική μορφή του Λουθήρου και της Μεταρρύθμισης που αυτός ξεκίνησε. Η Μεταρρύθμιση άλλαξε το τοπίο του χριστιανισμού, άλλαξε την ιστορική πορεία της Ευρώπης και του κόσμου. Η επιρροή του Λουθήρου στη θρησκεία και στον πολιτισμό υπήρξε καθοριστική και η κατανόηση αυτής είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε την εποχή που ζούμε». Προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τους «τολμηρούς» αυτούς ισχυρισμούς του παπικού ιησουίτη «κληρικού» και δε μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας, ή αν κρύβεται κάποια σκοπιμότητα στα γραφόμενά του. Θα νόμιζε κάποιος ότι ο σημερινός παπισμός δεν είναι ο ίδιος με εκείνον, πριν 500 χρόνια, όταν ξέσπασε η θύελλα της Διαμαρτύρησης και όπου σείστηκε και κλονίστηκε συθέμελα το παπικό οικοδόμημα. Συμφωνούμε μαζί του ότι πράγματι ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος αν δεν ξεσπούσε το αναπόφευκτο κίνημα της Μεταρρύθμισης. Αλλά πως θα ήταν; Ασφαλώς χειρότερα! Θα συνεχίζονταν ο σκοτεινός παπικός μεσαίωνας, αυτός των προηγουμένων πεντακοσίων ετών (1014-1517), αφότου η σεβάσμια Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης συλήθηκε από τους βαρβάρους και αιρετικούς Φράγκους, αποσχίστηκε από την Εκκλησία (1054) και επέβαλε τη χειρότερη βαρβαρότητα, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και η ιστορία, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αν πράγματι ο κ. Θ. Κοντίδης είχε αγαθές προθέσεις και ήθελε να είναι τίμιος με την ιστορία, γιατί δεν προχώρησε να περιγράψει, πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τη Μεταρρύθμιση;
Σε άλλο σημείο έγραψε: «Πριν 500 χρόνια το 1517, ο Λούθηρος διακήρυξε τις 95 θέσεις του, όπου κατάγγειλε το εμπόριο των λυσίποινων (λυσίποινα και όχι συγχωροχάρτια) από τον πάπα … κατήγγειλε τη διαφθορά της παπικής αυλής … όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στον πάπα …». Ορθώς τα αναφέρει. Αλλά δεν μας λέει αν η παπική «εκκλησία» διόρθωσε όλα αυτά, ή τουλάχιστον διόρθωσε μερικά. Δυστυχώς τίποτε δε διόρθωσε. Όπως είναι γνωστό, το κίνημα της Μεταρρύθμισης ακολούθησε το κίνημα της Αντιμεταρρύθμισης από μέρους του παπισμού. «Η Αντιμεταρρύθμιση είναι ένα κίνημα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με ξεκίνημα τον 16ο αιώνα και διεύρυνση τον 17ο αιώνα με αφορμή την προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προσπάθησε να ανακόψει τη διάδοση των ιδεών της Μεταρρύθμισης με βίαια μέτρα, όπως η Ιερά Εξέταση και το Index Librorum Prohibitorum, τον κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων που κρίνονταν επικίνδυνα διότι θεωρούνταν ότι υπέσκαπταν τα θεμέλια της πίστης» (el.wikipedia.org). Κορύφωση της Αντιμεταρρύθμισης ήταν η σύγκληση της «ψευδοσυνόδου» του Τριδέντου (1545-1547), προφανώς η χειρότερη ψευδοσύνοδος του παπισμού (οικουμενική για εκείνον), η οποία θεσμοθέτησε σε δόγματα όλες τις κακοδοξίες και αντιχριστιανικές πρακτικές των προηγουμένων πεντακοσίων ετών της αποστασίας του! Με άλλα λόγια το γεγονός της Μεταρρύθμισης ήταν για τον παπισμό ένα φοβερό πισωγύρισμα, μια αναδίπλωση στον εαυτό του, μια περιχαράκωση των δοξασιών και πρακτικών του, για τα οποία έγινε η έκρηξη της Μεταρρύθμισης!
Σημειώνουμε πως για να καταστείλει το κίνημα της Μεταρρύθμισης, δεν αρκέστηκε στην ιδεολογική αντιπαράθεση, αλλά μετήλθε και πρακτικές βίας. Στα 1542 αποφασίστηκε η αναβίωση της φρικιαστικής Ιερής Εξέτασης, η οποία είχε ιδρυθεί «γύρω στο 1184, περιλαμβανομένης της Επισκοπικής Εξέτασης (1184-1230) και αργότερα της Παπικής Εξέτασης (1230)» (el.wikipedia.org), τα απάνθρωπα «ιερά δικαστήρια» στα οποία είχαν βρει φρικτό θάνατο εκατομμύρια άνθρωποι, των οποίων το «έγκλημά» τους ήταν να μη σκύβουν δουλικά το κεφάλι να ασπασθούν την παντόφλα του «αντιπροσώπου του Θεού στη γη» πάπα! Με την αναβίωση της Ιερής Εξέτασης, προχώρησε ο παπισμός στο «συνετισμό» όσων ακολούθησαν τη Μεταρρύθμιση. Ταυτόχρονα αποφασίστηκε και το διαβόητο Index Librorum Prohibitorum, δηλαδή ο κατάλογος των απαγορευμένων βιβλίων και το κάψιμο δημοσίων των συγγραμμάτων που δε συμφωνούσαν με την «καθολική εκκλησία»! Δε θα πρέπει επίσης να παραβλέψουμε και την ίδρυση του τάγματος των Ιησουιτών (στο οποίο ανήκει και ο κ. Θ. Κοντίδης και φυσικά ο νυν «πάπας» Φραγκίσκος), το 1540, από τον παπικό μοναχό Ιγνάτιο Λογιόλα και αναγνωρίστηκε από τον πάπα Παύλο Γ΄, οποίο ανάλαβε το έργο της προπαγάνδας για την ανάσχεση παπικών πιστών προς τον Προτεσταντισμό.
Πολλοί σοβαροί ιστορικοί είδαν και σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις στο κίνημα της Μεταρρύθμισης. Όπως, δεν είναι γνωστό στους πολλούς, ο παπισμός, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την χριστιανική περιβολή του φραγκικού φεουδαρχισμού. Οι Φράγκοι κατακτητές της Ευρώπης είχαν αποτελέσει την τάξη των «ευγενών» επί των κατακτημένων λαών της Ευρώπης, τους οποίους μετέβαλαν σε δουλοπάροικους. Αυτοί, «ελέω Θεού», γινόταν ηγεμόνες των λαών αυτών, στους οποίους, σύμφωνα με το φεουδαρχικό σύστημα, ανήκαν οι λαοί και τα τιμάρια, δηλαδή οι γαίες και ασκούσαν ολοκληρωτική εξουσία σ’ αυτούς. Επίσης στους «ευγενείς» ανήκε και ο «κλήρος». Ιδιαίτερα ο ανώτερος «κλήρος», έπρεπε να έχει «ευγενή καταγωγή», δηλαδή να προέρχεται από τους Φράγκους κατακτητές! Αυτό σημαίνει πως το αντίχριστο φεουδαρχικό σύστημα (πολιτικό και θρησκευτικό) λυμαίνονταν τους καταπιεσμένους ευρωπαϊκούς λαούς. Γι’ αυτό δε λείπουν οι κοινωνικές εξεγέρσεις στον ευρωπαϊκό χώρο και οι συχνοί φονικοί «θρησκευτικοί πόλεμοι». Έτσι λοιπόν η επιτυχία του κινήματος της Μεταρρύθμισης οφείλεται εν πολλοίς και στο κοινωνικό πρόβλημα της μεσαιωνικής Ευρώπης. «Για τους αγρότες και τους φτωχούς των πόλεων η απόσχιση από την παπική εκκλησία ήταν η αφορμή για να ζητήσουν γενικότερες αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο και περισσότερες ελευθερίες και οδήγησε στην εξέγερση των χωρικών (1524-1526). Οι χωρικοί διακήρυξαν ένα πρόγραμμα που ονομάστηκε Τα Δώδεκα Άρθρα των Χωρικών, μεταξύ των οποίων ήταν το αίτημα να διαλέγουν τους κληρικούς τους, να μειωθεί η δεκάτη (αγροτική φορολογία, το 1/10 της παραγωγής τους), να καταργηθεί η δουλοπαροικία, το δικαίωμα να ψαρεύουν και να κυνηγούν, να είναι αμερόληπτα τα δικαστήρια και να περιοριστούν οι απαιτήσεις των φεουδαρχών. Τα άρθρα αυτά αναπροσαρμόζονταν με βάση τις τοπικές ανάγκες. Ο Λούθηρος αποκήρυξε την εξέγερση των χωρικών, η οποία κατεστάλη βίαια από τους ευγενείς. Υπολογίζεται ότι στοίχισε τη ζωή σε περισσότερο από 100.000 χωρικούς. Σε μερικές περιοχές οι χωρικοί πέτυχαν κάποιους συμβιβασμούς αλλά στις περισσότερες η καταπίεση είτε παρέμεινε όπως ήταν πριν από την εξέγερση είτε αυξήθηκε» (el.wikipedia.org). Εδώ απλά μπορούμε να αναφέρουμε το γνωστό στους περισσοτέρους τραγικό γεγονός της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», όπου στις 24 Αυγούστου του 1572, σφαγιάστηκαν περισσότεροι από 30.000 Ουγενότοι Προτεστάντες από τους παπικούς, με αρχηγό το διαβόητο δολοφόνο Γκυζ, ως εφαρμογή της Αντιμεταρρύθμισης του παπισμού. Και, ως ανάμνηση μάλιστα αυτής της ιστορικής τραγωδίας, ο «Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ' διέταξε ένα Te Deum και την κοπή μεταλλίου για τον εορτασμό του γεγονότος με τη μορφή του στην μία όψη και την λατινική επιγραφή Ugonottorum strages 1572 (σφαγή Ουγενότων 1572) και έναν άγγελο με σταυρό και σπαθί δίπλα στους νεκρούς προτεστάντες στην άλλη» (el.wikipedia.org)!
Το να τιμάς ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, σημαίνει ότι αντλείς από αυτό διδάγματα και αλήθειες. Δε νομίζουμε όμως ότι αυτός ήταν ο σκοπός του αφιερώματος στο ιησουίτικο περιοδικό. Κι’ αυτό διότι, για όλες αυτές τις σκοτεινές και τραγικές πτυχές τις ταραγμένης εκείνης περιόδου, δεν αναγράφει τίποτε ο κ. Θ. Κοντίδης, στα πολλά άρθρα σχετικά με τη Μεταρρύθμιση, στο περιοδικό του. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να το κάμει, αφού όλες οι αιτίες, που οδήγησαν το Λούθηρο και τους άλλους Διαμαρτυρόμενους, στη Μεταρρύθμιση, αποτελούν, ως τα σήμερα, αναλλοίωτα δόγματα και πρακτικές της «εκκλησίας» του! Αλλά το μόνο που κάνει είναι να «βλέπει» με «συμπάθεια» και «συγκατάβαση» το κίνημα της Μεταρρύθμισης, έχοντας το λόγο του. Σε πολλά σημεία των άρθρων του περιοδικού τονίζεται το «πλησίασμα» παπισμού και προτεσταντισμού. Φρονούμε λοιπόν πως κύριος στόχος του «αφιερώματος» του εν λόγω ιησουιτικού περιοδικού είναι να προβληθεί το οικουμενιστικό «άνοιγμα» του Βατικανού προς τον κατακερματισμένο προτεσταντικό κόσμο. Το έγραψε και ο ίδιος: «Σήμερα ο θεολογικός διάλογος καθολικών και λουθηρανών έχει φτάσει σε μια συμφωνία». Για χάρη αυτής της «συμφωνίας» το Βατικανό «απενεχοποίησε» τον μεγαλύτερο εχθρό του, το Λούθηρο και τον παρουσιάζει ως «σημαντική προσωπικότητα, η οποία άλλαξε την ιστορία»! Ιδού λοιπόν και η λύση της απορίας μας, το αφιέρωμα του ιησουιτικού περιοδικού στη Μεταρρύθμιση!
Βεβαίως για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας το κίνημα της Μεταρρύθμισης έχει μείζονα σημασία, διότι ανέδειξε το αβυσσαλέο μέγεθος της πτώσης και παρεκτροπής του δυτικού Χριστιανισμού. Αυτό τόνισε ο σημαντικός ορθόδοξος θεολόγος π. Ιωάννης Μάγιεντορφ, καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Fordham, «η Μεταρρύθμιση ήταν πραγματικά μια απόπειρα για την απελευθέρωση του Δυτικού Χριστιανισμού από το σχολαστικό περίγραμμα της σκέψης και για την επαναφορά του στην Αγία Γραφή και τον πρώιμο Χριστιανισμό». Φυσικά δεν κατόρθωσε να επιστρέψει στον πρώιμο Χριστιανισμό, αλλά απομακρύνθηκε περισσότερο από αυτόν, διότι αυτά είναι τα τραγικά αποτελέσματα της απουσίας της Θείας Χάριτος. Ο Προτεσταντισμός είναι στην ουσία του ένας ιδιότυπος παπισμός. Αλλά περί αυτού και για το επετειακό γεγονός των 500 χρόνων από τη Μεταρρύθμιση, εξ επόψεως ορθοδόξου, θα κάνουμε λεπτομερή σχόλιο σε προσεχή ανακοίνωσή μας.
Περαίνοντας το σχόλιό μας θέλουμε συμπερασματικά να τονίσουμε πως ο σύγχρονος οικουμενιστικός οίστρος παραχαράσσει και διαστρεβλώνει ακόμα και την ιστορία, για να προωθήσει τις επιδιώξεις του. Εν προκειμένω, ο παπικός ιησουιτισμός, ο οποίος έχει ως αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δε διστάζει να χρησιμοποιήσει το συνταρακτικό γεγονός της Μεταρρύθμισης (τραγικό και ολέθριο για εκείνον), για τους δικούς του σκοπούς. Η ξαφνική παπική «αγαπολογία» εκτείνεται και στους αποπροσανατολισμένους και κατακερματισμένους Προτεστάντες, για την «ενότητα των χριστιανών», υπό την εξουσία του «αντιπροσώπου του Θεού στη γη πάπα»! Αν κάποιος βλέπει άλλους στόχους, ας μας το πει!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
