«Ετέθη ο Κύριος στον τάφο κι ευθύς αναστήθηκαν χιλιάδες νεκροί...
, που ήσαν χιλιάδες χρόνια
πεθαμένοι, και εκήρυξαν ότι μόνος ο Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού και
Θεός αληθινός και η ζωή των νεκρών. Πρέπει κι εμείς οι ευσεβείς χριστιανοί, από
σήμερα και πέρα, να μη κλαίμε τους πεθαμένους, όπως κάνουν οι ασεβείς κι΄ άπιστοι,
που δεν ελπίζουν ανάσταση. Αυτός ο κόσμος, αδελφοί μου, είναι σαν μια φυλακή. Πότε
πρέπει να χαίρεται ο άνθρωπος ; Όταν μπαίνει στην φυλακή ή όταν ελευθερώνεται
από την φυλακή ; ……… Όταν γεννιόμαστε, τότε πρέπει να κλαίμε, κι όταν πεθαίνουμε,
τότε να χαιρόμαστε. Είναι μερικοί, που έχουν τον διάβολο στην καρδιά τους, και
λένε, ότι δεν υπάρχει Ανάσταση………. Όλοι οι άνθρωποι, που είναι εδώ, πριν
γεννηθούν δεν ήταν στην ανυπαρξία ; Καθώς μπόρεσε ο Κύριος και μας ανέστησε από
την κοιλία της μητέρας μας, έτσι μπορεί να μας αναστήσει κι από την κοιλία της γης.
Η κοιλία της μητέρας μας κι ο τάφος σε τί διαφέρουν ; ………….. Καθώς το σιτάρι
που πέφτει στη γη, αν δεν σαπίσει από τη βροχή και δεν γίνει σαν χυλός, δεν
φυτρώνει, έτσι κι εμείς που πεθαίνουμε και θαπτόμαστε στη γη. Αν δεν θαβόταν πρώτα
στον τάφο ο Χριστός μας, δεν θα μας επότιζε την αιώνια ζωή και την Ανάσταση».
ΠΗΓΗ
: ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ,
ΒΟΛΟΣ 1950, σ. 42.
