Όταν ήμουν σε πολύ νεαρή ηλικία, κάποια στιγμή θέλοντας να κάνω την αυτοκριτική μου αποφάσισα να φτιάξω μια λίστα γράφοντας με απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου όλα τα προτερήματα κι όλα τα ελαττώματά μου.
Το αποτέλεσμα ήταν ο αριθμός των προτερημάτων να είναι αρκετά μεγαλύτερος από τον αριθμό των μειονεκτημάτων. Αυτό όμως δεν με έκανε να νιώσω καλά. Αντίθετα, οι σειρήνες του συναγερμού ήχησαν μέσα μου παρατηρώντας το εύρος της έννοιας κάθε λέξης που χρησιμοποίησα για να περιγράψω τα μειονεκτήματά μου. Τρία από αυτά τα ελαττώματα ήταν ικανά από μόνα τους να με προβληματίσουν και να ανατρέψουν την υπόλοιπη λίστα: ματαιοδοξία, εγωισμός, ανασφάλεια...
Οι λέξεις που αφορούσαν τα προτερήματά μου ένιωσα πως αποχρωματίζονταν με την ανάμειξή τους και μόνο με τα τρία αυτά ελαττώματα που εντόπισα στον χαρακτήρα μου. Είχα από πάντα πίστη στο Θεό, όμως οι τρεις λέξεις που με καθόριζαν αρνητικά, διερωτήθηκα, με ποιο τρόπο συνδυάζονταν, αλήθεια, με την πίστη μου; Ο καλός χριστιανός δεν νιώθει ανασφάλεια γιατί καθορίζει τις πράξεις του εναποθέτοντας τις ελπίδες του στο Θεό, νικά τον εγωισμό του συναισθανόμενος ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό και τέλειο δημιούργημα του Θεού και πως στα μάτια Του είμαστε όλοι όσοι κι έχουμε ίσο μερίδιο της αγάπης του Πατέρα μας. Ματαιοδοξία... η αρρώστια της εποχής. Αναζητούσα την ολοκλήρωση στα υλικά αγαθά και στην προβολή του τεράστιου «εγώ» μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως έκανα ολόκληρο αγώνα για να πετύχω ό,τι έβαζα στο μυαλό μου, το δρομολογούσα με συνέπεια και σκληρή προσπάθεια για πολύ καιρό και μόλις το πετύχαινα μετά την πρώτη μέρα «απόλυτης ευτυχίας » με έκανε λιώμα πάντα η ίδια σκέψη «και τώρα τι;». Η ίδια αίσθηση του ανικανοποίητου δεν με άφηνε ποτέ να χαρώ πραγματικά.
Δεν είχα κανένα παράπονο με τη ζωή μου, αντιθέτως θεωρώ ότι ήμουν από τους προνομιούχους. Δεν είχα, όμως, εσωτερική αρμονία, δεν είχα γαλήνη κι αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να με οδηγήσει στην ευτυχία. Φεύγοντας από αυτή τη ζωή τι πραγματικά θα άφηνα πίσω μου; Τα έργα του εγωισμού και της ματαιοδοξίας μου;
Την αγάπη του Θεού προς εμένα την ήξερα και την αναγνώριζα. Εγώ, όμως, με ποιο τρόπο είχα ανταποδώσει αυτή την αγάπη; Προσευχήθηκα πολλές φορές με τα ίδια λόγια κι είπα στον Θεό την πιο βαθιά μου επιθυμία «Θεέ μου, κάνε με καλύτερο άνθρωπο. Δείξε μου τι θέλεις από μένα κι εγώ θα το κάνω».
Οι προσευχές μου εισακούστηκαν γιατί το αίτημά μου προς το Θεό τέθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια για τις προθέσεις μου. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να αναμειχθώ με τα κοινά, να
βοηθήσω κάποιους ανθρώπους. Αφιερώθηκα, ξέχασα τις ανασφάλειές μου, παραμέρησα τις ανάγκες μου. Είδα πως η προσφορά μ΄ έκανε να γίνω αυτή που έπρεπε να είμαι. Επιτέλους, συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που χρειαζόμουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου. Να ξοδεύομαι ασταμάτητα και να βγαίνω κερδισμένη...
Αγάπησα τον πλησίον μου ως εαυτόν και έμαθα να διαχειρίζομαι τον εγωισμό μου. Ο κάθε ένας από αυτούς είμαι εγώ. Ο εγωισμός μου έγινε κομμάτια και μοιράστηκε ανάμεσα σ΄ αυτούς. Η υπέρμετρη ματαιοδοξία μου έγινε σχεδόν παρελθόν. Αντιστέκεται ακόμη, αλλά με τον ίδιο τρόπο την πολεμώ κι εγώ. Η ανασφάλειά μου, το σαράκι που μ΄έτρωγε έγινε στάχτη απ΄ την φωτιά της πίστης και της αγάπης για τον αδελφό...
Κι εγώ κέρδισα τη γαλήνη της ψυχής μου και την εσωτερική αρμονία κι οι αρετές που έμοιαζαν άψυχες στην παλιά μου λίστα πήραν το χρώμα που δικαιούνται να έχουν. Τώρα έχω την ικανότητα να μην απελπίζομαι, να κλαίω χωρίς να κλαίγομαι, να ταπεινώνομαι χωρίς να νιώθω ότι αδικούμαι, να προσφέρω χωρίς να αποβλέπω σε αντάλλαγμα ούτε από το Θεό ούτε από τους ανθρώπους. Γιατί κάνοντας το καλό, το κάνω για μένα, προσφέρω σ΄ εμένα, συντηρώ τις ισορροπίες μου, νιώθω γεμάτη... Η ευαισθησία μου τώρα πια δεν ενεργοποιείται επιλεκτικά...
Αγαπώ κι αγαπιέμαι κι είναι ό,τι πιο ευλογημένο έχει συμβεί στη ζωή μου. Μια καλή πράξη την ημέρα μου δίνει τέτοια ικανοποίηση που με κάνει να νιώθω πλήρης. Μια καλή πράξη... οτιδήποτε, ακόμα κι ένα τηλεφώνημα σε μια μοναχική ξεχασμένη γριούλα. Γιατί αγάπη προς το συνάνθρωπο είναι αγάπη προς το Θεό. Έχω βρει την οδό. Είναι μακρύς ο δρόμος, έχεις πολλούς πειρασμούς, έχω πολλά που πρέπει να πολεμήσω αλλά δεν φοβάμαι. Με τη βοήθεια του Θεού θα προλάβω να φθάσω στον προορισμό... Έχω εμπιστοσύνη. Κι όταν το άγχος με απειλεί λέω απλά «έχει ο Θεός» και ημερεύει την ίδια στιγμή το σύμπαν ολόκληρο.
Έχω διαγράψει απ΄ τη λίστα μου τα τρία πιο άσχημα μειονεκτήματά μου κι έχω βάλει πάνω απ΄ όλα, πρώτο στη λίστα ένα άλλο. Πέρα απ΄ αυτό όλα τα υπόλοιπα –καλά και άσχημα- μοιάζουν πια ασήμαντα: Αλτρουισμός...
Δ ά φ ν η Χ.
