Θυμήσου τι στιγμή που έγινες πατέρας ή μητέρα για πρώτη φορά και είδες το παιδί σου να έρχεται στη ζωή.
Σκέψου ότι εκείνη τη στιγμή πραγματοποιήθηκε ευλογία: Ένα παιδί, ακόμα μια ζωή, ένας νέος άνθρωπος έρχεται ανάμεσά μας. Φαντάζεσαι πόσο σημαντική ευθύνη είναι αυτό αλλά και πόσο χαρούμενο πρέπει να σε κάνει;
Όσοι είμαστε γονείς και ζήσαμε αυτό το μεγαλείο, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχουν λόγια προκειμένου να περιγράψουμε το πρώτο συναίσθημα όταν είδαμε το παιδί μας μπροστά μας! Αυτόματα άλλαξε ο χαρακτήρας και η νοοτροπία, βάλαμε τον εαυτό μας πολύ πίσω στις προτεραιότητες και δώσαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αυτή τη ζωούλα που είχαμε μπροστά μας.
Άλλοι παρακαλούν, προσεύχονται, προσπαθούν να κάνουν παιδιά, αλλά δε μπορούν. Άλλοι χάνουν τα παιδιά τους σε μικρή ηλικία και ζουν με αυτό το βάρος, ως «ζωντανοί- νεκροί» μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Πρόσφατα στο νεκροταφείο είδα μια μητέρα να θρηνεί για το παιδί της. Νέος άνθρωπος, μόλις 52 ετών και μόλις την πλησίασα για μια λέξη συμπαράστασης μου είπε: «Εγώ έπρεπε να ήμουν εκεί».
Αυτή είναι η μητέρα. Κι έτσι σκέφτεται για τα παιδιά της.
Αυτό που έγινε στην Πάτρα δεν το διανοείται ο ανθρώπινος νους.
Δεν έχεις λόγια να περιγράψεις την τραγωδία ούτε και την «σκοτεινή ψυχή» που προχώρησε σε αυτή την αδιανόητη πράξη.
Κάθε φορά που προσπαθείς να διανοηθείς το έγκλημα στην Πάτρα, αυτόματα το μυαλό σου οδηγείται σε εκείνες τις πρώτες στιγμές. Στη χαρά που ένιωσες ακούγοντας τα μωρουδίστικα κλάματα στο μαιευτήριο, που ήταν μια απίθανη συγχορδία, ένας ύμνος στη ζωή.
Κι αντιλαμβάνεσαι ότι τρία παιδάκια αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο χώμα, ενώ θα έπρεπε να παίζουν, να γελάνε, να μεγαλώνουν, να μορφώνονται, να κάνουν φίλους. ΝΑ ΖΟΥΝ, δίπλα μας, μαζί μας.
Δεν είναι ένα μελοδραματικό κείμενο αυτό, πιστέψτε με. Είναι κατάθεση ψυχής. Είναι κάτι πέρα για πέρα αληθινό.
Χαίρομαι για κάθε νέο γονιό. Διότι σκέφτομαι αυτό που θα αισθανθεί την πρώτη φορά που θα αντικρύσει το παιδί του.
Τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής. Και γι’ αυτό δε μπορείς να διανοηθείς ό,τι έγινε στην Πάτρα
Σκέψου ότι εκείνη τη στιγμή πραγματοποιήθηκε ευλογία: Ένα παιδί, ακόμα μια ζωή, ένας νέος άνθρωπος έρχεται ανάμεσά μας. Φαντάζεσαι πόσο σημαντική ευθύνη είναι αυτό αλλά και πόσο χαρούμενο πρέπει να σε κάνει;
Όσοι είμαστε γονείς και ζήσαμε αυτό το μεγαλείο, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχουν λόγια προκειμένου να περιγράψουμε το πρώτο συναίσθημα όταν είδαμε το παιδί μας μπροστά μας! Αυτόματα άλλαξε ο χαρακτήρας και η νοοτροπία, βάλαμε τον εαυτό μας πολύ πίσω στις προτεραιότητες και δώσαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αυτή τη ζωούλα που είχαμε μπροστά μας.
Άλλοι παρακαλούν, προσεύχονται, προσπαθούν να κάνουν παιδιά, αλλά δε μπορούν. Άλλοι χάνουν τα παιδιά τους σε μικρή ηλικία και ζουν με αυτό το βάρος, ως «ζωντανοί- νεκροί» μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Πρόσφατα στο νεκροταφείο είδα μια μητέρα να θρηνεί για το παιδί της. Νέος άνθρωπος, μόλις 52 ετών και μόλις την πλησίασα για μια λέξη συμπαράστασης μου είπε: «Εγώ έπρεπε να ήμουν εκεί».
Αυτή είναι η μητέρα. Κι έτσι σκέφτεται για τα παιδιά της.
Αυτό που έγινε στην Πάτρα δεν το διανοείται ο ανθρώπινος νους.
Δεν έχεις λόγια να περιγράψεις την τραγωδία ούτε και την «σκοτεινή ψυχή» που προχώρησε σε αυτή την αδιανόητη πράξη.
Κάθε φορά που προσπαθείς να διανοηθείς το έγκλημα στην Πάτρα, αυτόματα το μυαλό σου οδηγείται σε εκείνες τις πρώτες στιγμές. Στη χαρά που ένιωσες ακούγοντας τα μωρουδίστικα κλάματα στο μαιευτήριο, που ήταν μια απίθανη συγχορδία, ένας ύμνος στη ζωή.
Κι αντιλαμβάνεσαι ότι τρία παιδάκια αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο χώμα, ενώ θα έπρεπε να παίζουν, να γελάνε, να μεγαλώνουν, να μορφώνονται, να κάνουν φίλους. ΝΑ ΖΟΥΝ, δίπλα μας, μαζί μας.
Δεν είναι ένα μελοδραματικό κείμενο αυτό, πιστέψτε με. Είναι κατάθεση ψυχής. Είναι κάτι πέρα για πέρα αληθινό.
Χαίρομαι για κάθε νέο γονιό. Διότι σκέφτομαι αυτό που θα αισθανθεί την πρώτη φορά που θα αντικρύσει το παιδί του.
Τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής. Και γι’ αυτό δε μπορείς να διανοηθείς ό,τι έγινε στην Πάτρα
