...ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με...
Απορίας άξιο το γεγονός ότι ένα από τα κριτήρια της σωτηρίας μας είναι η στάση το ανθρώπου στην παρουσία του κακού. Και μάλιστα στο αποδεδειγμένο κακό. Δε λέγει ο Ευαγγελιστής ότι αν κάποιος είναι άδικα στη φυλακή πρέπει να τον επισκεφθείς. Το αφήνει στη σιωπή. Η καλύτερα θέλει το κείμενο να χαράξει μέσα μας ότι και δίκαια να είναι κάποιος δέσμιος, για το πιο ειδεχθές έγκλημα, στα μάτια του Θεού άγιος εστί. Γιατί όμως; Γιατί θέλει πάντοτε το παράδοξο κοντά του; Γιατί κάθε άνθρωπος ενεργών το κακό δεν ταυτίζεται με αυτό. Υποχείριο γίνεται του άρχοντα του κόσμου τούτου. Παγιδευμένος στη φενάκη της ηδονής και της αυτοδικαίωσης. Έτσι μας ζυγίζει ο Θεός, με τέτοια απόλυτα ελαφρυντικά. "Μη έχοντες σώας τας φρένας": θα αναφωνεί καθήμενος στο θρόνο του την ώρα της Κρίσεως. "Ως τυφλοί έπραξαν και ως εικόνες Μου μετανιωμένοι στέκονται δεξιά Μου". Έτσι θα γεμίσει ο κήπος της Εδέμ, πιότερο με ελαφρυντικά παρά με αρετές. Γι αυτό μας προστάζει να ξεπεράσουμε κάθε συμβατική ηθική. Να αφήσουμε το λίθο στην γη και να πετάξουμε στον αδελφό μας τα άνθη της αγάπης. Να πιστοποιήσουμε με γεγονότα ότι είμαστε δικοί Του, τρελοί για τον κόσμο, τρελοί ως αγαπώντες. Δόξα τω Θεώ, όπου ακούμε για τη δικαιοσύνη Του, περιμένουμε ως ποινή μόνο το έλεος!
