Τα περισσότερα σπίτια είχαν το δικό τους στο συρτάρι του τραπεζιού
της κουζίνας για εύκολη πρόσβαση.
Ο μπακάλης είχε το δικό του για σιγουριά μήπως και χαθεί του πελάτη...
Πήγαινες στο μπακάλικο σε εξυπηρετούσε ο μπακαλόγατος γνωστός
και ως ο μικρός του μαγαζιού συνήθως μακρινός συγγενής του αφεντικού.
Αράδειαζε τα πράγματα στον πάγκο όπου γινότανε η καταγραφή...
Ήθελε χρόνο γιατί ήταν διπλή...
Στο αυτί του μπακάλη στριμωγμένο το μελανί μολύβι που το έγλειφε
πρώτα για να αρχίσει να γράφει...ανεξίτηλα...αργότερα βγήκαν τα big
και σταμάτησε αυτό το αίσχος.
Έδινε στην συνέχεια το τεφτέρι στον πελάτη πετώντας και την σπόντα του
αν υπήρχε καθυστέρηση πληρωμής...
"...κανόνισε γιατί και εγώ χρουστάω στον χοντρέμπορα..."
Δεν ήταν απαραίτητο να ήταν χοντρός ο έμπορος αυτός απλά είχε
μαγαζί κάπου στην Αγορά της Αθήνας που έγραφε απ΄έξω
ΕΔΩΔΙΜΑ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ ΧΟΝΔΡΙΚΟΝ ΕΜΠΟΡΙΟΝ.
Μπακάληδες ήταν οι πελάτες τους αλλά πουλούσαν και στην λιανική
αρκεί να μην ζητούσες μισή οκά γιατί ξαναέβαζε την σέσουλα στο τσουβάλι.
Και αυτός είχε μελανί μολύβι στο αυτί και φυσικά βρώμικη ποδιά
όπως και ο άλλος σήμα κατατεθέν της πολυπληθούς πελατείας τους
όπως συνήθιζαν να λένε.
Μπακάλης εκείνα τα χρόνια σήμαινε και προνομιούχος γαμπρός
το όνειρο των πονεμένων μανάδων και πατεράδων που είχαν
κορίτσια στο ράφι όπως έλεγαν για όσες περνούσαν τα τριάντα.
Άφραγκοι οι γονείς για να δώσουν προίκα οπότε η ηλικία του
μπακάλη ήταν...αστείον ποσόν.
