Ἂν
θέλουμε νὰ βροῦμε τὴν πηγὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσα στοὺς αἰῶνες, τότε
δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ ἐξετάσουμε λεπτομερῶς τὸν
Διαφωτισμὸ καὶ κυρίως τὴν θρησκευτικὴ (διά)στασή του. Ὁ Διαφωτισμός, ὁ
ὁποῖος θεωρεῖται σήμερα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἀπόδειξη δημοκρατίας καὶ
ἐλευθερίας καθὼς καὶ προϋπόθεση ἀνάπτυξης, παρὰ τὰ ὅποια φιλάνθρωπα
χαρακτηριστικά του δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ μία ξεκάθαρη ἐπανάσταση
τοῦ ἀνθρώπου ἐνάντια στὸν Θεό.
Στὸν
Διαφωτισμὸ βρίσκει τὴν ἔκφρασή της ἡ ἔπαρση τῆς ἀνθρώπινης φύσης,
κρυμμένη ἐπιδέξια κάτω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τῆς ἀνάγκης τῆς ἐλευθερίας καὶ
τῆς ἐπιστροφῆς στὴν φύση. Μὲ τὸν Διαφωτισμό, ὅπως πολὺ εὔστοχα
παρατήρησε καὶ συμπέρανε ὁ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ, γεννήθηκε ὁ Μηδενισμὸς καὶ
ξεκίνησε τὸ ξέφρενο ταξίδι του μέσα στὴν προσπάθεια τοῦ ἀπομακρυσμένου
ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνθρώπου νὰ γίνει Θεός. Μία προσπάθεια ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν
ὀλέθρια συμβουλὴ τοῦ ὄφεως στὸν Παράδεισο νὰ φάει ὁ ἄνθρωπος τὸν
ἀπαγορευμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καρπὸ καὶ κορυφώνεται στὴν Ἀποστασία ποὺ σήμερα
ζοῦμε.
Δὲν
θὰ κουράσω τὸν ἀναγνώστη μὲ πολλὲς πληροφορίες. Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ
γράψει βιβλία ὁλόκληρα σχετικὰ μὲ τὴν σχέση Διαφωτισμοῦ καὶ
Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ Ἅγιοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως π.χ. ὁ ἅγ. Ἀθανάσιος ὁ
Πάριος, ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἶχαν διακρίνει καὶ προειδοποιήσει
σαφέστατα τὸ ποίμνιο, τί ἐστι Διαφωτισμός. Ἔγραφε ὁ ἅγ. Ἀθανάσιος ὁ
Πάριος στὴν "Ἀπολογία Χριστιανική":
"Ἡ μανία, ἡ λύσσα, ὁ ἐνθουσιασμὸς τῆς λιμπερτᾶς (σημ. μὲ λιμπερτὰ ὁ Ἅγιος ἐννοεῖ τὸ σύστημα τῆς ἀσυδοσίας, τοῦ πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ ὀρθολογισμοῦ), ἀποφασίζει τὴν ἀποστασία κάθε ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, ὄχι μόνο ἐπίγειας ἀλλὰ καὶ ἐπουράνιας. Καὶ λέει:
Τί; Στέκεται ἐμπόδιο ἡ Γραφή; Δὲν ἀναγνωρίζουμε οὔτε Καίσαρα, οὔτε Θεό,
οὔτε ἡγεμόνες, οὔτε Ἀποστόλους, οὔτε Γραφές, οὔτε Εὐαγγέλια. Ἔξω
Προφῆτες, ἔξω Ἀπόστολοι, ἔξω Εὐαγγέλια. Ἔξω ὁ Χριστός, ἔξω ὁ Θεός. Στὴν
θέση τους ἂς σταθοῦν στὸ μέσον ὁ σοφώτατος Βολταῖρος, ὁ συνενότατος
Ρουσσώ,.... Λιμπερτά! Λιμπερτά!... Ἰδοῦ ποιὸ ὑπῆρξε τὸ τόσο σημαντικό,
τὸ τόσο μεγάλο καὶ ἰσχυρὂ αἴτιο, τὸ ὁποῖο τόσο εὕκολα κατόρθωσε ἐκεῖνο ποὺ δὲν στάθηκε δυνατὸν νὰ
κατορθώσουν οἱ Νέρωνες καὶ οἱ Τραϊανοί, οἱ Δέκιοι, οἱ Μαξιμιανοὶ καὶ οἱ
Διοκλητιανοί, ὅλοι οἱ τύρανοι τοῦ κόσμου...Γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἀσέβεια, γιὰ τὴν
Λιμπερτὰ ἀθεΐα, γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ".
Ἂς
δοῦμε ἐπιγραμματικὰ κάποιες ἀπόψεις πασίγνωστων ἐκπροσώπων τοῦ
Διαφωτισμοῦ (σχεδὸν ὅλοι Μασόνοι) γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ σύνδεσή του
μὲ τὸν Οἰκουμενισμό.
Στὴν εἰκόνα ποὺ παρατίθεται παραπάνω βλέπουμε τὴν θεὰ Ἀθηνᾶ νὰ φωτίζει ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου γιὰ νὰ ἑνωθοῦν. Ὁ καλλιτέχνης Daniel Chodowiecki (1791),
φίλος τοῦ Γκαῖτε, τοῦ Σίλλερ καὶ τοῦ Λέσσινγκ (ὅλοι Μασόνοι) δὲν θὰ
μποροῦσε νὰ ἀποδώσει καλύτερα τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ Baruch
de Spinoza κήρυττε ἤδη τὸ 1670, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἕνα
ξεπερασμένο κίνημα χωρὶς καμία ἐγκυρότητα καὶ ἀπολυτότητα. Ἡ ἀλήθεια
εἶναι σχετικὴ γι' αὐτὸ καὶ τὴν κατέχουν μερικῶς ὅλες οἱ θρησκεῖες.
Ὁ
Ἰρλανδὸς John Toland ἐφηῦρε τὸ 1696 τὸν ὅρο Πανθεϊσμός καὶ κήρυττε ὅτι ἡ
Βίβλος εἶναι ἀνθρώπινη ἐφεύρεση, προϊὸν φανατισμοῦ, ὁ δὲ Χριστός εἶναι
μαζὶ μὲ τὸν Μωάμεθ ὁ μεγαλύτερος ἀπατεώνας καὶ παραχαράκτης τῆς
ἱστορίας.
Ὁ Charles-Louis
de Secondat, Baron de La Brède et de Montesquieu, ὁ γνωστὸς Mοντεσκιέ,
ἔγραψε τιμητικὰ σχόλια γιὰ τὸ Ἰσλάμ (Lettres Persanes) ἀσκώντας
παράλληλα κριτικὴ στὸν Χριστιανισμό.
Ὁ
γνωστὸς γερμανὸς μασόνος Gotthold Ephraim Lessing στὸ ἔργο του Nathan
der Weise (1779) μίλησε γιὰ πρώτη φορὰ ἀνοιχτὰ γιὰ τὴν
διαθρησκευτικότητα καὶ τὴν διαθρησκευτικὴ ἀνεκτικότητα.
Ὁ
δὲ σύγχρονός του Hermann Samuel Reimarus ἔγραψε τὴν "Ἀπολογία ὴ
προστατευτικὸ ἔγγραφο γιὰ τοὺς λογικοὺς λάτρεις τοῦ Θεοῦ" ἡ ὁποία στὴν
ἀρχὴ δημοσιεύτηκε ἀνώνυμα καὶ μόνο ἀποσπασματικὰ καὶ χαρακτηρίστηκε ὡς
τὸ πιὸ ὀξὺ ἀντιχριστιανικὸ φυλλάδιο.
Φυσικὰ
δὲν χρειάζεται νὰ ἀναφέρουμε τὸν Βολταῖρο, τὸν Ρουσσώ καὶ ἄλλους
γνωστοὺς Διαφωτιστές. Θὰ ἀναφέρω μόνο πάλι ἕνα σχετικὸ μὲ ὅλους αὐτοὺς
χωρίο τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου τοῦ Παρίου:
"Μάθετε, λοιπόν, καὶ ἐξακριβώστε το, ὅτι ὅλοι οἱ καθηγητὲς στὶς Ἀκαδημίες
(σημ. τῆς Δύσης, ποὺ ἵδρυσε ὁ Διαφωτισμός) είναι άθεοι! Σὲ τέτοιο βαθμὸ
μάλιστα ἄθεοι, ὥστε τὸ θεωροῦν μεγάλη τους ντροπὴ νὰ φαίνονται, ὅτι
εἶναι Χριστιανοί. Καὶ τί εἶναι; Φιλόσοφοι. Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημα καὶ ἡ
δόξα τους. Προσέχετε, λοιπόν, αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Δύση ἐν
σχήματι φίλων καὶ ἀδελφῶν, γιατί στὴν πραγματικότητα συμβαίνει τὸ
ἀκριβῶς ἀντίθετο. Τὰ μαθήματα τῶν πονηρῶν δασκάλων εἶναι πονηρά".
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου