Γεννιόμαστε με ένα ζευγάρι κλειδιά στο χέρι…
Και μένει σε μας, να αποφασίσουμε, το τι θα κάνουμε με αυτά. Μένει σε εμάς, να αποφασίσουμε, το ποιος θα οδηγήσει.
Είδα ανθρώπους να παίρνουνε οι ίδιοι το τιμόνι της ζωής τους. Να παλεύουνε να κρατήσουνε στο δρόμο το αμάξι. Να αγχώνονται για τη διαδρομή, για τον προορισμό, για τις κακοτοπιές, για τις στροφές και για τις ανηφόρες.
Τους είδα να αγχώνονται για τα καύσιμα. Τους είδα, να μπερδεύονται με χάρτες. Τους είδα να μαλώνουνε με τους συνεπιβάτες τους. Τους είδα να αρρωσταίνουνε από τη πολλή προσπάθεια. Να χάνονται μέσα στις μέριμνες και μέσα στο πολύ το άγχος.
Είδα όμως και άλλους. Ανθρώπους, απλούς. Ανθρώπους ταπεινούς. Ανθρώπους που κάθονται στο πίσω κάθισμα. Ανθρώπους, που κάνουνε μέσα στη μέρα ό,τι καλύτερο μπορούν αλλά μετά δεν μεριμνούν. Μετά αφήνονται... Κάθονται στο πίσω κάθισμα και αφήνουνε το Θεό να οδηγήσει.
Δε θα σου πω ψέματα.
Αυτούς τους δεύτερους, τους ανθρώπους που κάθονται στα πίσω τα καθίσματα, πολύ τους ζήλεψα.Και θέλω πολύ να γίνω ένας από δαύτους.