Μετὰ ἀπὸ ὕποπτους ἐμπρησμοὺς (ἐδῶ ἡ «πανδημία») ἡ κυβέρνησή (του) ἐξέδωσε διάταγμα μὰ τὸ ὁποῖο ἀνέστειλε τὰ συνταγματικὰ πολιτικὰ δικαιώματα, καί, κήρυξε τὴν χώρα, σὲ κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης. Τὰ ἐπίσημα διατάγματα πιά, μποροῦσαν νὰ θεσπιστοῦν χωρὶς τὴν ἔγκριση τοῦ κοινοβουλίου...
Στοὺς πρώτους μῆνες τῆς θητείας του, ἔθεσε σὲ ἐφαρμογή, τὴν πολιτικὴ τοῦ «συντονισμοῦ», δηλαδή, τὴν εὐθυγράμμιση ἀτόμων καὶ θεσμῶν, μὲ τοὺς στόχους τοῦ καθεστῶτος.
Ἡ κουλτούρα, ἡ οἰκονομία, ἡ ἐκπαίδευση καὶ ἡ δικαιοσύνη, περιῆλθαν στὸν ἔλεγχό του, καὶ ὁ στρατὸς ( ἐδῶ ἡ ἀστυνομία) ἔδωσε ὅρκο ἀφοσοίωσης στὸ πρόσωπό του. Τὸ καθεστώς, ἐπιχείρησε ἐπίσης τὸν συντονισμὸ τῶν ἐκκλησιῶν, καταφέρνοντας νὰ κερδίσει τὴν ὑποστήριξη τῆς πλειοψηφίας τῶν ἀνωτάτων κληρικῶν.
Ἕνας πελώριος προπαγανδιστικὸς μηχανισμὸς (ἐδῶ τὰ ΜΜΕ) χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν διάδοση τῶν στόχων καὶ τῶν ἰδανικῶν, τοῦ καθεστῶτος. Ὁ δικτάτορας βρισκόταν ὑπεράνω τοῦ νόμου, θεωροῦνταν «Σωτῆρας» καὶ εἶχε τὸν τελευταῖο λόγο, τόσο στὴν ἐθνικὴ νομοθεσία, ὅσο καὶ στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς χώρας...δηλαδή, τῆς Γερμανίας.
Σᾶς θυμίζει κάτι; Τελικὰ ὅντως ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται ...ἢ... μήπως ὄχι;
(Ἀνώνυμος ἐκπαιδευτικός)