Τό μεγαλύτερο θηρίο στον άνθρωπο είναι ό εγωισμός, είναι ή ύπερηφάνεια. Δεν ύπάρχει μεγαλύτερο κακό άπό τό «γιατί», τό «πώς» καί τό «τί». Έσύ κάνε ύπακοή καί θά κάνης φτερά. Σήμερα έσβησε ή ύπακοή καί ή ταπείνωσις άπό τούς άνθρώπους καί άπό τούς γονείς έσβησε καί άπό τά παιδιά. Βλέπουμε τά διαζύγια χιλιάδες ή ύπακοή έσβησε άπό τά ανδρόγυνα. Ή εκκλησία βρίσκεται σε μία κατάστασι δύσκολη. Στά Μοναστήρια, τά ίδια. Ό διάβολος τώρα γυρίζει, κάνει γύρο στά Μοναστήρια. Όλους τούς κέρδησε. Οι μοναχοί δύο-τρεις είναι, πέντε είναι, θά πάη νά τούς διαλύση. Νά μή ύπάρχη τίποτε. Αφού τά ξεθεμέλιωσε όλα ό διάβολος, δέν ύπάρχει ούτε κράτος ούτι εκκλησία, τίποτε. Γι’ αύτό νά κάνουμε ύπακοή, νά σωθούμε, νά πάμε στον ούρανό.
Γιατί πώς θά αντεξουμε τήν αιώνια Κόλασι;
Εβλεπα τή θάλασσα κάποτε και έκανα θεωρία και έλεγα: «Χριστέ μου, σκέψου νά ήμουνα ναυαγός και νά πάλευα μέσα στη θάλασσα, νά ξύλιαζα άπό τό κρύο, νά μή έβρισκα καταφύγιο και άπό πουθενά βοήθεια». Αυτή ή θεωρία δεν έφευγε άπό τό μυαλό μου και ερχόταν κλαυθμός στήν ψυχή μου καί σκεπτόμουν πώς θά είμαι στήν Κόλασι- «αιώνια Κόλασι! Φεύγει ό χρόνος και δέν κάνω τό θέλημα τού Θεού καί περνούν οί μέρες μου». Ετσι σκεφτόμουν, γιατί είναι φοβερή ή Κόλασις. Μόνο νά πιάνης τό ψηλαφητό σκοτάδι, σέ φτάνει- καί νά αισθάνεσαι αυτή τή μυρωδιά άπό τό θειάφι! Δέν μπορεί νά τό ζήση κανείς, δέν άντέχεται, τόσο φοβερό είναι! Καί όταν οδηγηθείς μπροστά στο δικαστήριο τού Θεού, στο Δεσποτικό Θρόνο καί βγαίνει ή απόφαση καί σέ άρπάζουν οι δαίμονες -κοσμικούς, μοναχούς, ιερείς καί αρχιερείς-, σέ τσουβαλιάζουν καί σέ πετάνε στο πυρ τό αιώνιο!
Αυτά μου τά αποκάλυψε ό Θεός, μόνο καί μόνο επειδή έχω αυτό τό διακόνημα- τά είδα όφθαλμοφανώς, όχι ότι ήμουν άξια. Μου τά έδειξε ό Θεός ολοζώντανα αύτά. Γι’ αυτό προσοχή μεγάλη, νά βάλουμε μία καλή αρχή, γιατί ήγγικεν ή ώρα- όπως βρήκε τούς αμαρτωλούς ή τιμωρία στις μέρες τού Νώε καί άργότερα τού Λώτ καί όπως δέχθηκαν τήν άπειλή οι Νινευϊτες, έτσι θά βρή καί μάς τό κακό. Γι’ αυτό, νύχτα θά είναι; Δεν ξέρουμε- εκεί πού στέκεται ό καθένας, εκεί πού σκάβει, εκεί θά μάς βρή. Έτσι και τό ’40, πήγαμε στις δουλειές, βρ... βρ... τά ρολά κλείνανε, νά λιποθυμάνε από ’δώ, νά λιποθυμάνε άπό ’κει, νά τρέχουν στά βουνά, νά τσιρίζουν τά μωρά, άλλος έχανε τά μυαλά του, άλλος έχανε τά λογικά του και δέν ήξεραν πού νά σταθούν, και άπό πάνω τά άεροπλάνα νά βομβαρδίζουν. Πού νά καταφύγης; Μάς τά προεΐπαν καί ξέραμε, είχαμε μία Ιδέα.
Έτσι καί τώρα μάς τά λένε καί δέν θέλετε νά τά ακούτε. Τότε θά σάς έρθη καμία τρέλα, νά μή ξέρετε τί νά κάνετε, ούτε τήν ψυχή σας νά δήτε...
Νά με συγχωρήσετε κι εμένα- νά μου εύχεσθε νά μου δώση ό Θεός καλό τέλος καί μετάνοια, νά μετανοήσω μετά δακρύων, γιατί «ήγγικεν ή ώρα», έφτασε ό καιρός. Μέχρι σήμερα σάν μοναχή πού είμαι καί τόσα χρόνια πού εργάστηκα τον Θεό, δέν έχω βάλει καμία άρχή μετάνοιας. Είμαι ένας άνθρωπος μέ άτέλειες, ένα σκουλήκι ψόφιο, πού δέν έχει καμμία αξία καί ούδεμία Χάρι στήν ψυχή του.
Νά εύχεσθε νά μέ φωτίζη ό Θεός νά βλέπω τον εαυτό μου καί νά μή βλέπω δεξιά καί αριστερά. Είναι τόσο λίγος, πάρα πολύ λίγος ό καιρός πού έμεινε, καί θά φύγουμε πολύ γρήγορα. Γι’ αυτό πολύ σάς ικετεύω, νά μή μέ ξεχνάτε στις προσευχές σας καί νά παρακαλάτε νά μου δώση ό Θεός έπίγνωσι των σφαλμάτων μου καί σύνεσι. Φόρεσα τό Μέγα καί Αγγελικό Σχήμα καί τό μόλυνα, δέν τό εργάστηκα όπως έπρεπε, όπως θέλει ό Θεός. Νά ξυπνήση ό Θεός τή συνείδηση μου, γιατί κοιμάται πολύ, έχω «ύπνο» βαθύ. Και νά μάς άξιώση όλους μαζί νά βρεθούμε στην Ανω Ιερουσαλήμ. Δι’ ευχών τού Γέροντος καί δι’ εύχών σας νά διορθωθώ κι εγώ καί νά πιάνωμαι άπό τά χεράκια σας καί νά μέ πηγαίνετε στον ουρανό, στην Ανω Ιερουσαλήμ.
Συγχωρήστε με, εύχεσθε νά βάλω καλή άρχή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ
Γιατί πώς θά αντεξουμε τήν αιώνια Κόλασι;
Εβλεπα τή θάλασσα κάποτε και έκανα θεωρία και έλεγα: «Χριστέ μου, σκέψου νά ήμουνα ναυαγός και νά πάλευα μέσα στη θάλασσα, νά ξύλιαζα άπό τό κρύο, νά μή έβρισκα καταφύγιο και άπό πουθενά βοήθεια». Αυτή ή θεωρία δεν έφευγε άπό τό μυαλό μου και ερχόταν κλαυθμός στήν ψυχή μου καί σκεπτόμουν πώς θά είμαι στήν Κόλασι- «αιώνια Κόλασι! Φεύγει ό χρόνος και δέν κάνω τό θέλημα τού Θεού καί περνούν οί μέρες μου». Ετσι σκεφτόμουν, γιατί είναι φοβερή ή Κόλασις. Μόνο νά πιάνης τό ψηλαφητό σκοτάδι, σέ φτάνει- καί νά αισθάνεσαι αυτή τή μυρωδιά άπό τό θειάφι! Δέν μπορεί νά τό ζήση κανείς, δέν άντέχεται, τόσο φοβερό είναι! Καί όταν οδηγηθείς μπροστά στο δικαστήριο τού Θεού, στο Δεσποτικό Θρόνο καί βγαίνει ή απόφαση καί σέ άρπάζουν οι δαίμονες -κοσμικούς, μοναχούς, ιερείς καί αρχιερείς-, σέ τσουβαλιάζουν καί σέ πετάνε στο πυρ τό αιώνιο!
Αυτά μου τά αποκάλυψε ό Θεός, μόνο καί μόνο επειδή έχω αυτό τό διακόνημα- τά είδα όφθαλμοφανώς, όχι ότι ήμουν άξια. Μου τά έδειξε ό Θεός ολοζώντανα αύτά. Γι’ αυτό προσοχή μεγάλη, νά βάλουμε μία καλή αρχή, γιατί ήγγικεν ή ώρα- όπως βρήκε τούς αμαρτωλούς ή τιμωρία στις μέρες τού Νώε καί άργότερα τού Λώτ καί όπως δέχθηκαν τήν άπειλή οι Νινευϊτες, έτσι θά βρή καί μάς τό κακό. Γι’ αυτό, νύχτα θά είναι; Δεν ξέρουμε- εκεί πού στέκεται ό καθένας, εκεί πού σκάβει, εκεί θά μάς βρή. Έτσι και τό ’40, πήγαμε στις δουλειές, βρ... βρ... τά ρολά κλείνανε, νά λιποθυμάνε από ’δώ, νά λιποθυμάνε άπό ’κει, νά τρέχουν στά βουνά, νά τσιρίζουν τά μωρά, άλλος έχανε τά μυαλά του, άλλος έχανε τά λογικά του και δέν ήξεραν πού νά σταθούν, και άπό πάνω τά άεροπλάνα νά βομβαρδίζουν. Πού νά καταφύγης; Μάς τά προεΐπαν καί ξέραμε, είχαμε μία Ιδέα.
Έτσι καί τώρα μάς τά λένε καί δέν θέλετε νά τά ακούτε. Τότε θά σάς έρθη καμία τρέλα, νά μή ξέρετε τί νά κάνετε, ούτε τήν ψυχή σας νά δήτε...
Νά με συγχωρήσετε κι εμένα- νά μου εύχεσθε νά μου δώση ό Θεός καλό τέλος καί μετάνοια, νά μετανοήσω μετά δακρύων, γιατί «ήγγικεν ή ώρα», έφτασε ό καιρός. Μέχρι σήμερα σάν μοναχή πού είμαι καί τόσα χρόνια πού εργάστηκα τον Θεό, δέν έχω βάλει καμία άρχή μετάνοιας. Είμαι ένας άνθρωπος μέ άτέλειες, ένα σκουλήκι ψόφιο, πού δέν έχει καμμία αξία καί ούδεμία Χάρι στήν ψυχή του.
Νά εύχεσθε νά μέ φωτίζη ό Θεός νά βλέπω τον εαυτό μου καί νά μή βλέπω δεξιά καί αριστερά. Είναι τόσο λίγος, πάρα πολύ λίγος ό καιρός πού έμεινε, καί θά φύγουμε πολύ γρήγορα. Γι’ αυτό πολύ σάς ικετεύω, νά μή μέ ξεχνάτε στις προσευχές σας καί νά παρακαλάτε νά μου δώση ό Θεός έπίγνωσι των σφαλμάτων μου καί σύνεσι. Φόρεσα τό Μέγα καί Αγγελικό Σχήμα καί τό μόλυνα, δέν τό εργάστηκα όπως έπρεπε, όπως θέλει ό Θεός. Νά ξυπνήση ό Θεός τή συνείδηση μου, γιατί κοιμάται πολύ, έχω «ύπνο» βαθύ. Και νά μάς άξιώση όλους μαζί νά βρεθούμε στην Ανω Ιερουσαλήμ. Δι’ ευχών τού Γέροντος καί δι’ εύχών σας νά διορθωθώ κι εγώ καί νά πιάνωμαι άπό τά χεράκια σας καί νά μέ πηγαίνετε στον ουρανό, στην Ανω Ιερουσαλήμ.
Συγχωρήστε με, εύχεσθε νά βάλω καλή άρχή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ