Πέρασε καιρός. Ὁ Νήφων εἶχε προκόψει ὄχι μόνο στά γράμματα, μά καί στήν ἀρετή. Βλέποντας τά κατορθώματά του ὁ διάβολος, ἔγινε θηρίο. Λύσσαξε....
-Ἀκοῦς ἐκεῖ! Τόσο νέος καί νά μ’ ἀγνοεῖ! Ἔννοια σου, παλικαράκι μου... Θά σέ περιποιηθῶ ἐγώ...
Καί πράγματι -ἀλίμονο! Ὁ Νήφων δέν εἶχε πείρα στόν πνευματικό πόλεμο. Κι αὐτό ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ἐκμεταλλεύτηκε ὁ πονηρός. Ἀλλά καί κάτι ἀκόμα: Τήν ἀστάθεια τῆς νιότης, πού εὔκολα γλιστράει στήν ἁμαρτία...
Πρῶτα λοιπόν σκόρπισε τό νοῦ του σέ ἀνώφελες μέριμνες. Ὕστερα τόν ἔσπρωξε πρός τή μέθη γιά τή γαστριμαργία. Τέλος ἔσπειρε μέσα του τή νοσταλγία τῶν γονιῶν καί τῆς πατρίδας.
Σπάραζε ἡ καρδιά του στή θύμηση τῆς μάνας καί τοῦ πατέρα. Οἱ λογισμοί ἄρχισαν νά τόν πνίγουν. Μά ποῦ νά φανταστεῖ πώς ὄλα τοῦτα ἦταν πόλεμος δαιμονικός.....
Στήν ἀρχή ἀντιστεκόταν γενναιόψυχα στούς λογισμούς. Μά τελικά ἡ θλίψη καί ἡ βαρυθυμία τοῦ πλάκωσαν τελείως τήν καρδιά. Τόν ἔκαναν κουρέλι.
Ἡ γυναίκα τοῦ στρατηγοῦ, μή βρίσκοντας ἄλλο τρόπο γιά νά τόν παρηγορήσει, ἄρχισε νά τόν περιποιεῖται ὑπερβολικά καί νά τοῦ ἑτοιμάζει πλούσια γεύματα, μέ φαγητά ποικίλα καί κρασιά ἐκλεκτά.
Αὐτό κράτησε καιρό. Ὁ Νήφων συνήθισε τά φαγοπότια, πού ἐξελίχθηκαν σιγά-σιγά σέ κραιπάλες. Ἀπό τίς καταχρήσεις σκοτίστηκε ὁ νοῦς του.
Κι ἔτσι τό ἕνα κακό ἔφερε τό ἄλλο, ἀφοῦ ὁ κατήφορος τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ξέρουμε, σταματημό δέν ἔχει: Ὁ σιωπηλός πρῶτα καί ἥσυχος, ἔγινε τώρα αὐθάδης καί ἀθυρόστομος. Ὅλους τούς ἔβριζε καί τούς διέσυρε μέ τό παραμικρό. Καβγάδιζε γιά τό τίποτα. Ἔβαζε σκάνδαλα κι ἔσπερνε διχόνοιες...
-Πώ, πώ! Τί ἀδιάντροπος! Τί ταραξίας! Στήν οἰκουμένη δέν ἔχει τόν ὅμοιό του! ἔλεγαν οἱ ἄνθρωποι, καί φρόντιζαν νά τόν ἀποφεύγουν.
Τάχα γιά νά ξεχάσει τούς γονιούς καί τόν καϋμό τῆς ξενητιᾶς, ἄρχισε νά συχνάζει καί στά θέατρα καί στά καπηλιεά καί στά κακόφημα νυχτερινά κέντρα. Τό ξημέρωμα τόν ἔβρισκε νά πίνει, νά χορεύει, νά τραγουδάει, νά αἰσχρολογεῖ.....
Μά τό πιό ἀξιοθρήνητο ἦταν, πώς ἔπεσε στό βοῦρκο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων. Ἔσμιξε μέ νέους ἀκόλαστους κι ἔφτασε στό σημεῖο νά λερώνει, μαζί μ’ αὐτούς, τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του, πέφτοντας σέ πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀκόμα καί σέ σοδομίες! ....
Μέρα μέ τή μέρα σκοτιζόταν, καθώς βούλιαζε μέσα στήν ἁμαρτία. Ὅλο καί παρασυρόταν ἀπό τίς πανουργίες τοῦ σατανᾶ. Καί ὅλο πιό θρασίς γινόταν. Κουβέντα δέν σήκωνε. Ὅποιος ἀποτολμοῦσε νά τοῦ πεῖ κάτι, δεχόταν βρισιές καί χτυπήματα.
-Μά τήν ἀλήθεια, ὁ διάβολος κι αὐτός ἐδῶ δέν ἔχουν καμιά διαφορά μεταξύ τους! ἔλεγαν μέ ἀγανάκτηση ὅσοι ἔβλεπαν τά καμώματά του.
Καί πράγματι, τόσο πολύ κυλιόταν μές στήν ἁμαρτία, πού ὅλα τά δαιμόνια ἔτρεχαν ξοπίσω του μέ γέλια καί χαρές. Καί τόσο ἐφευρετικός ἦταν σέ κάθε εἶδος ἀσωτίας, πού οἱ νέοι τόν εἶχαν σάν πύλη πρός τήν ἀπώλεια!
Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος
Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
(σελ.22-26)
Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου
Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004
http://makkavaios.blogspot.gr/2014/10/blog-post_42.html