«Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς, Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.
ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι απολέσει αυτήν· ος δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου ουτός σώσει αυτήν» - Κατά Μάρκον 8:34, 35
Στις 23 Μαΐου 1996, στο 19ο έτος της ηλικίας του, ο στρατιώτης Evgeny Rodionov κρέμονταν από τους καρπούς του σε ένα σκοτεινό και γεμάτο βρωμιές κελί έξω από ένα χωριό που ονομάζεται Bamut. Ο νεαρός άνδρας δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια κακή τύχη μόλις πριν από ένα χρόνο μετά την κατάταξη του στις ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας.
Με καταγωγή από την περιοχή της Μόσχας, ο Ροντιόνοφ στρατιώτης τοποθετήθηκε στα συνοριακά στρατεύματα και στάλθηκε στο Βόρειο Καύκασο σε ένα φυλάκιο κοντά στους Τσετσένους στασιαστές. Με τρεις συντρόφους του επάνδρωσαν ένα σημείο ελέγχου κατά μήκος ενός ερημικού δρόμου στις 13 Φεβρουαρίου. Ως μια αντανάκλαση της εξωφρενικής αμέλειας της εποχής Γιέλτσιν δεν είχαν προβλεφθεί για τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, τουφέκια ή ακόμα και ασύρματοι. Και έτσι μέσα σε λίγες ώρες αυτοί οι έφηβοι κληρωτοί, νέοι σε ξένο και εχθρικό έδαφος, συνελήφθησαν από μια ομάδα καλά οπλισμένων Τσετσένων μαχητών που επέβαιναν σε ένα ασθενοφόρο που είχαν καταλάβει. Παρά το ότι ακούστηκαν κραυγές για βοήθεια, οι αξιωματικοί που ήταν σε κοντινή απόσταση, κατέγραψαν απλά τους άνδρες τους ως λιποτάκτες.
Ο Rodionov και οι σύντροφοί του, επί τρεις μήνες υποβάλλονται σε βασανιστήρια, ξυλοδαρμούς και πείνα. Οι απαγωγές για λύτρα ήταν έθιμο και μια ανθούσα βιομηχανία στις επαρχίες των δημοκρατιών του Βόρειου Καύκασου, όπως το Νταγκεστάν, η Ινγκουσετία και η Τσετσενία. Στη δεκαετία του 1990 Τσετσένοι γκάνγκστερ και αντάρτες μπορούσαν να αποκτήσουν εκατομμύρια δολάρια από απαγωγές επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και κυβερνητικών αξιωματούχων. Ωστόσο οι συνηθισμένοι Ρώσοι στρατιώτες, ως αιχμάλωτοι πολέμου σάπιζαν στα μπουντρούμια ή εξαναγκάζονταν σε δουλεία, και θεωρούνταν σχεδόν άνευ αξίας και από τις δύο πλευρές. Ένας 18χρονος στρατιώτης μπορούσε να πυροβοληθεί και να ρίχνει σε ένα χαντάκι, όπως και να δοθούν λύτρα για αυτόν.
Εκτός από τις μητέρες τους, κανείς δεν εκδήλωσε ανησυχία για την τύχη αυτών των ανδρών. Ήταν βορά σε μια εγκληματικά ανίκανη άρχουσα τάξη στη Μόσχα. Και όπως και οι άλλες μητέρες, η Λιουμπόβ Ροντιόνοβα ταξίδεψε στην περιοχή του Καυκάσου, υπομένοντας το χάος και τον πόλεμο της Τσετσενίας, σε μια προσπάθεια να σώσει το παιδί της. Όταν πλησίασε τους ανωτέρους του γιου της, εκείνοι έδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον για το θέμα, ενώ οι ακτιβιστές για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» την ενημέρωσαν ότι, ως Ρώσος στρατιώτης, ο γιος της ήταν ένας δολοφόνος αθώων αμάχων. Εκείνη ωστόσο είχε διασχίσει τόσα χιλιόμετρα κατά τον χρόνο του θανάτου του, στις 23 Μαΐου.
Την ημέρα αυτή ο Rodionov θα σφραγίσει τη μοίρα του. Μια προσπάθεια να αποδράσει είχε αποδειχθεί μάταιη, και τώρα στέκονταν ανάμεσα σε δύο μονοπάτια. Ο απαγωγέας του, ο Τσετσένος διοικητής Ruslan Khaikhoroyev, ήταν πρόθυμος να του χαρίσει τη ζωή του. Το μόνο που απαιτούσε από τον Evgeny ήταν να αποκηρύξει την πίστη του χριστιανικού βαπτίσματός του και να ενταχθεί στις τάξεις των μουσουλμάνων μαχητών. Αν αποκήρυττε τον Ιησού Χριστό και ορκιζόταν πίστη στον Αλλάχ, η ελευθερία θα ήταν δική του. Ανάμεσα στους ορεσίβιους υπήρχε μια πιθανότητα για επιβίωση, καταφύγιο και ίσως μια μέρα μια γυναίκα και απογόνοι. Κάποιοι κρατούμενοι είχαν δεχτεί αυτές τις προσφορές πριν.
Μπορούσες να δεις ένα προπαγανδιστικό βίντεο-με ξανθούς Σλάβους μεταξύ των πιο σκουρόχρωμων Καυκάσιων, όλοι να κραδαίνουν όπλα και να φωνάζουν την ισλαμική πολεμική-κραυγή. Αν ο Zhenya (χαϊδευτικό του Evgeny) αφαιρούσε το μικρό ασημένιο σταυρό από το λαιμό του και υπέκυπτε, νέοι ορίζοντες θα του ανοίγονταν, αδελφική αποδοχή, γυναίκες και ακόμη και πολεμική διάκριση κατά των δικών του συμπατριωτών. Εάν αρνιόταν, οι Τσετσένοι θα τον έσφαζαν σαν κριάρι σε μία από τις γιορτές τους.
Δεν θα υπήρχε καμία επιστροφή στην ζεστασιά του σπιτιού του, στην οικογένεια και τους φίλους του. Ο Zhenya θα πέθαινε με φρικτό μαρτυρικό θάνατο ή θα ζούσε, αλλά ως αποστάτης και προδότης. Μπροστά του πλέον δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά αυτοί οι δύο δρόμοι. Μια εσωτερική σύγκρουση μαινόταν μέσα στην καρδιά του, και το αποτέλεσμά της θα καθόριζε την πορεία της ψυχής του.
Ωστόσο, τέτοιες σκληρές δοκιμασίες μπορούν να λειτουργήσουν εξαγνιστικά σε εκείνους που θα αντέξουν, από απλούς στρατιώτες μέχρι ισχυρούς ηγεμόνες. Έξι αιώνες πριν ο νεαρός Ροντιόνοφ σταθεί μπροστά στην άβυσσο, ένας άλλος άνδρας είχε επιλεχθεί με παρόμοιο έντονο τρόπο να σταθεί μεταξύ του προσωρινού και του αιώνιου. Την παραμονή της μάχης με τους Τούρκους εισβολείς το 1389, λέγεται ότι ο Τσάρος Λάζαρος της Σερβίας έλαβε ένα όραμα από τον προφήτη Ηλία. Αυτός ο αγγελιοφόρος από το θεϊκό θρόνο είπε ότι ο πρίγκιπας στην επικείμενη μονομαχία του με τον Οθωμανό σουλτάνο, θα μπορούσε να κερδίσει είτε επίγεια εξουσία είτε ουράνια δόξα, αλλά όχι και τα δύο.
Διαβάζουμε την σύντομη και αποφασιστική σύσκεψη του Λάζαρου στον επικό κύκλο του Κοσσυφοπεδίου:
Αγαπητέ Θεέ μου, τι να κάνω και πώς πρέπει να το κάνω;
Ποια βασίλειο να διαλέξω;
Να επιλέξω το γήινο βασίλειο;
Ή να επιλέξω την ουράνια βασιλεία;
Αν αποφασίσω να επιλέξω το επίγειο βασίλειο,
Το επίγειο βασίλειο διαρκεί μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα,
Αλλά η ουράνια βασιλεία για πάντα και για πάντα. "
Έτσι, ο Τσάρος επέλεξε την ουράνια βασιλεία, αντί για το βασίλειο αυτού του κόσμου.
Ο μεγάλος πρίγκιπας της Σερβίας επέλεξε τη σωτηρία παρά τον κόσμο όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για λογαριασμό των συμπατριωτών του. Με αυτή την απόφαση πρέπει να ήρθε μια σχεδόν αφόρητη αγωνία, καθώς το σερβικό έθνος θα κατακτιόταν και θα υποδουλωνόταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό για 500 χρόνια. Γιατί ο Θεός να επιτρέψει αυτά τα δεινά να πέσουν πάνω στο λαό Του, και πώς μπορούσε να φέρει ανανέωση μετά από ένα τέτοιο σκοτάδι και καταστροφή; Η μάχη στην πεδιάδα του Κοσσυφοπεδίου θα γινόταν η καταδίκη για τον Τσάρο και τους γενναίους ιππότες του και οι Σέρβοι θα έπρεπε να υποταχθούν σε μια περίοδο οθωμανικής τυραννίας. Αλλά μέσα από αυτή την στέρηση στάθηκαν σταθεροί στην πίστη τους για την επίτευξη της εσωτερικής ελευθερίας, της πνευματικής υγείας που εξευγενίζει έναν αγώνα. Και τότε θα σηκώνονταν και πάλι, καθώς «το πεπρωμένο ενός έθνους, της διατήρησής του ή της πτώσης του, αποφασίζεται σύμφωνα με το πνεύμα που είναι μέσα στο λαό του».
Ο Rodionov αψήφησε τον δήμιό του και αντιμετώπισε τον θάνατο με ταπεινότητα και με μια σιδερένια θέληση, κουβαλώντας το σταυρό του μέχρι το τέλος. Ο γιος της Ρωσίας, δεν θα ακολουθήσει το δρόμο της δειλίας και ποτέ δεν θα προσκυνήσει μπροστά από το θεό του Μωάμεθ. Μέσα σε μια ώρα εκείνη την 23η Μαΐου, ο χασάπης Khaikhoroyev αποκεφάλισε τον Zhenya με ένα σκουριασμένο πριόνι, και στη συνέχεια δολοφόνησε τους τρεις συντρόφους του, Αντρέι, Ιγκόρ και Aleksandr. Ακόμα και στην εποχή μας, της ηγεμονικής τοκογλυφίας, του παγκόσμιου αυτοματοποιημένου πολέμου και της ηλεκτρονικής αποπλάνησης, οι ήρωες πολεμούν και χάνονται σε μαρτυρία αίματος για την αποκατάσταση του λαού τους. Μέσα από τον αγώνα που εξαγιάζεται.
Για την αγάπη του Χριστού ο ουράνιος τσάρος, Zhenya Rodionov υπέφερε και πέθανε. Για την εμπιστοσύνη προς την ουράνια πατρίδα του, θα ανταμειφθεί με το κόκκινο στεφάνι του μαρτυρίου. Είθε να ευλογηθούμε με δύναμη να μοιραστούμε με άλλους την αθάνατη νίκη του. Δόξα και τιμή στους στρατιώτες-αγίους γνωστούς και άγνωστους. Δόξα και τιμή στους μάρτυρες που έμειναν πιστοί και αληθινοί.
***
Ο τότε βοηθός εισαγγελέας της πόλης Malgobek της Ινγκουσετίας, Magomed Evloev, είχε συναντηθεί και είχε μιλήσει με τον Khaikhoroyev στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η ομάδα του Khaikhoroyev είχε ήδη απαγάγει και είχε σκοτώσει τρεις γεωλόγους το 1995. Ο Evloev χαρακτήρισε την ζώνη που διεύθυνε ο τότε αρχι-ληστής "εντελώς κόλαση".
Ο Khaikhoroyev ζήτησε πρώτα λύτρα για να πει την τοποθεσία που ήταν το πτώμα του Rodionov στη μητέρα του. Στη συνέχεια ζήτησε και άλλη αμοιβή, προκειμένου εκείνη να ανακτήσει το κεφάλι του γιου της, που ήταν θαμμένο αλλού. Εκτός του Κορανίου Sura 8:12 («Εγώ θα ενσταλάξω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων, χτυπώντας τους πάνω από το λαιμό τους»), οι Τσετσένοι ήταν πολύ δεισιδαίμονες θεωρώντας ότι αν ένας άνθρωπος αποκεφαλίσει τον εχθρό του, το θύμα δεν θα μπορεί να επιστρέψει από την μετά θάνατον ζωή για να τον στοιχειώσει.
Διάβασε: Ευγένιος Ροντιόνωφ. 19 ετών. Σφαγιάστηκε από τσετσένους Ισλαμιστές γιατί αρνήθηκε να αφαιρέσει τον Σταυρό του.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή