«Πιστεύω…
και εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Και
με την λέξη καθολική εννοείται η καθ-ολικότητα και η οικουμενικότητα (όχι ο
οικουμενισμός) της αγίας μας Εκκλησίας...
Πάς τις βαπτισμένος στην Αγία Ορθόδοξη
κολυμβήθρα είναι πάντα και μετάκλητα ισότιμος με οποιοδήποτε άλλο αδελφό χριστιανό, είτε είναι ευγενής, περιφρονημένος, ντόπιος ή ξένος… Η Κολυμβήθρα δεν γεννά 2 ειδών χριστιανούς, αριστοκράτες ή παρακατιανούς.
Παρά
ταύτα ακόμη και σήμερα μαστίζει την
Εκκλησία μας η νοοτροπία του Αριστοκρατικού τοπικισμού κατά την οποία κάποιοι (Κύριος
είδε τα συμπλέγματά τους) θεωρούν την τοπική
τους Εκκλησία ως το αμπέλι ή το σπίτι του παππού τους, λες και την αποκτήσανε με
χρησικτησία ή με μεταβίβαση κατά πως κάνουν και στα αυτοκίνητα και στα παπάκια.
Συμβαίνει
στις κλειστές κοινωνίες η αίρεση του πνευματικού ρατσισμού, ο οποίος
αμέσως-αμέσως αναιρεί την καθ-ολικότητα
της Εκκλησίας και την καταργεί ως οικογένεια
Χριστού.
Ο
οποιοσδήποτε δικαιούται να καυχιέται για την καταγωγή του, την εντοπιότητά του και την αριστοκρατία του, μπορεί να καυχιέται
για τον Λευκό τον Πύργο, το Μπούρτζι ή το Κολωνάκι του, μόλις όμως διαβεί τις θύρες της Εκκλησιάς, τότε
γίνεται ισότιμος με κάθε άλλο μέλος,
είτε ξένο, ή πτωχό είτε καταφρονεμένο.
Στους
τοιούτους λοιπόν θα συμβούλευα να φτιάξουν καλύτερα μία δική τους
θρησκεία και Σέχτα, να οικοδομήσουνε και ένα δικό τους ναό και να βάλουν από δύο
μπράβους στην είσοδο να κάνουν Φέις κοντρόλ, να βάζουν μέσα μονάχα ανθρώπους
του δικού τους γκέτο και της δικής τους
αριστοκρατικής νοοτροπίας.
Παρά
ταύτα η Αγία μας Εκκλησία προχωρά την πορεία της μέσα σε αυτό τον κόσμο και καλεί
ισότιμα όλα τα παιδιά της:
«φιλότιμος γὰρ ὢν ὁ Δεσπότης, δέχεται τὸν
ἔσχατον, καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον. ...Πλούσιοι καὶ πένητες μετ' ἀλλήλων χορεύσατε».
π. Διονύσιος Ταμπάκης