Ὅταν ἱδρύθηκε τό Ἑλληνικό Κράτος, μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, οἱ μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς προσπαθοῦσαν ἡ κάθε μία γιά λογαριασμό της νά ἐπηρεάσουν τούς πολιτικούς...
Ἔτσι δέν ἦταν σπάνιο ν' ἀκούει κανείς πὼς ὁ τάδε πολιτικός εἶναι ρωσόφιλος, ὁ δείνα ἀγγλόφιλος κ.ο.κ., ἀνάλογα μέ τή θέση ποὺ ἔπαιρνε καί ποιά ἀπό τίς μεγάλες δυνάμεις πίστευε πὼς θά βοηθοῦσε περισσότερο καί καλύτερα τό νεοσύστατο κράτος.
Κάποτε λοιπόν ρώτησαν καί τό θρυλικό γέρο τοῦ Μωριᾶ, τό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:
- Ἐσύ, στρατηγέ, εἶσαι ἀγγλόφιλος;
- Ὄχι, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.
- Εἶσαι τότε γαλλόφιλος;
- Οὔτε.
- Ἐ, θά ΄σαι φαίνεται ρωσόφιλος.
- Ὄχι, βέβαια.
- Μά, τί εἶσαι τέλος πάντων;
Κι ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ μέ τή συνηθισμένη θυμοσοφία του ἀπάντησε:
- Ἐσύ, στρατηγέ, εἶσαι ἀγγλόφιλος;
- Ὄχι, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.
- Εἶσαι τότε γαλλόφιλος;
- Οὔτε.
- Ἐ, θά ΄σαι φαίνεται ρωσόφιλος.
- Ὄχι, βέβαια.
- Μά, τί εἶσαι τέλος πάντων;
Κι ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ μέ τή συνηθισμένη θυμοσοφία του ἀπάντησε:
- Ἐγώ εἶμαι Θεόφιλος. Γιατί σάν τό Θεό κανείς δέν ἀγαπάει τήν Ἑλλάδα.