Ένα από τα τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για να πείσουν για
τις αιτίες της κρίσης είναι η ενοχοποίηση του πληθυσμού. Φυσικά ως
σημαία κυμάτισε η φοροδιαφυγή. Ένα υπαρκτό μεν πρόβλημα, το οποίο όμως
το ανήγαγαν στον κύριο λόγο της κατάρρευσης.
Κι αν περιμένεις πως μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι βρίσκονται δικαιολογημένα στο στόχαστρο, σίγουρα θα νιώθεις αμήχανα, στην στοχοποίηση όλων ως υπόπτων στην συμμετοχή της “εθνικής τραγωδίας”.
Αποτελεί το επόμενο κεφάλαιο του “μαζί τα φάγαμε”,
δηλαδή των πελατειακών σχέσεων που μετέτρεψε σε θεσμό το κομματικό
σύστημα. Επίσης βόλεψε ο διαχωρισμός των πολιτών σε “φιλοευρωπαιστές” κι
αυτούς που είναι προσκολλημένοι σε παλιά και “άχρηστα” σχήματα όπως
εργασιακά δικαιώματα, τόπος καταγωγής, κοινωνικά κεκτημένα. Αυτό που
έκαναν τόσα χρόνια τα κόμματα εξουσίας, πλέον το χρησιμοποιούν για τους
πολιτικούς τους αντιπάλους. Δηλαδή, τους λένε δημαγωγούς γιατί
παρασέρνουν τον λαό σε ανέφικτες λύσεις, τους ονοματίζουν εχθρούς της
αλλαγής. Και μαζί μ’ αυτούς βάζουν και τους πολίτες που αντιτίθεται στις
“διαρθρωτικές αλλαγές”.
Σου λένε κατάμουτρα “εσύ φταις!”. Και ναι, δεν αποκλείουν το ότι μπορούν
να φταίνε κι εκείνοι λίγο, αλλά τα προνόμια θα κοπούν μόνο από σένα.
Ουσιαστικά ο Έλλην πολίτης αντιμετωπίζεται ως ένας κρετίνος, εύκολα
χειραγωγήσιμος κι ευκολόπιστος, βλάχος, συντηρητικός και φοβισμένος.
Φυσικά υπάρχουν πολλές “ιδιαιτερότητες” του νεοέλληνα και τις έχουμε
επισημάνει πολλάκις, αλλά όταν αντιμετωπίζεται ένας ολόκληρος λαός ως
“άρρωστος” που έχει ανάγκη ιατρικών-οικονομικών συνταγών, ο δόλος είναι
εμφανής.
Με σύμμαχο τα ΜΜΕ, η κυρίαρχη ιδεολογία απογυμνώνει την
επιχειρηματολογία της λογικής, στρέφοντας την μια ομάδα ανθρώπων έναντι
της άλλης. Δεν σκάβει βαθύτερα, αφού δεν είναι αυτό που την ενδιαφέρει. Η
φοροδιαφυγή και ειδικότερα ο φοροφυγάς παρουσιάζονται ως όντα από άλλο
πλανήτη. Η ανομία -όρος που χρησιμοποιεί το σύστημα για να κατασκευάσει
το περιθώριο- πηγάζει από το ίδιο το πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες.
Ας είναι καλά τα ρουσφέτια. Όπως η θρησκεία τοποθετεί το κακό έξω από
τον άνθρωπο, προσωποποιώντας το με τον Διάβολο, έτσι και η ρητορική της
κρίσης, τοποθετεί την ανομία έξω από το σύστημα και τους εξουσιαστές,
σαν να το προκαλώ εγώ κι εσύ από το πουθενά. Φυσικά η ατομική ευθύνη
έχει πολύ μεγάλη σημασία, αλλά το άτομο υιοθετεί συμπεριφορές βάσει της
ποιότητας της κοινωνίας μέσα στην οποία κινείται.
Ένα ακόμη τέχνασμα για να σου κουνάνε το δάχτυλο κατάμουτρα, είναι η
ετικετοποίησή σου ως άτομο που τόσα χρόνια ανήκες σε κάποια ομάδα ή
συντεχνία υπεύθυνη για την σημερινή κατάσταση. Όπως οι Βενιζελοσαμαράδες
και διάφοροι αμόρφωτοι θεωρούν πως τόσα χρόνια “κυβερνούσε η Αριστερά”,
έτσι και όσοι δεν θέλουν την υπακοή στις εντολές της τρόικας
κηλιδώνονται ως το “παλιό σύστημα εξουσίας” που δεν θέλει να αλλάξουν τα
πράγματα για να βγούμε από την κρίση. Έχουν ανάγκη αυτή την πλάνη για
να διατηρήσουν τους συσχετισμούς εξουσίας.
Το “εσύ φταις” είναι η ιδανικότερη μέθοδος για να σε πείσουν ότι είσαι
τόσο διεφθαρμένος όσο το ίδιο το σύστημα. Ή αντίστροφα, να επιμηκύνουν
την ζωή του συστήματος, ανάλογα με τον βαθμό στην κλίμακα διαφθοράς. Η
επιβεβαίωση της σαθρότητας δεν έχει ως στόχο την καταπολέμησή της, αλλά
το να παραμείνει ζωντανό το άρρωστο περιβάλλον που ζει γι’ αυτήν και από
αυτήν.