Προσκύνημα στο Άγιο Όρος.
Αυτή την φορά, Γιώργο, το προσκύνημα στο Άγιο Όρος δεν είχε τον ενθουσιασμό των πρώτων επισκέψεών μου εκεί. Πίστεψα ότι με χτυπά η Ακηδία, αλλά μετά από μια δυο μέρες στο Άγιο Όρος κατάλαβα ότι έψαχνα κάτι που δεν έβρισκα και που δεν ήξερα τι. Και αυτή την φορά γνώρισα δεκάδες συμπροσκυνητές, που ένοιωσα σαν να τους γνωρίζω χρόνια. Με ρωτούσαν πολλοί, αν ήξερα κάποιο χαρισματικό γέροντα, αν υπάρχει κάποιος διορατικός, αν υπάρχει κάποιος σαν τον πατέρα Παΐσιο, τον αγαπημένο μας Γέροντα, όπως αναφέρεις συχνά. Με ρωτούσαν και ο κακός λογισμός μου με έκανε να βλέπω τους αδελφούς μου ως περίεργους επισκέπτες θιάσου μαγικών παραστάσεων ξεχνώντας ότι πριν λίγο καιρό σκεφτόμουν και εγώ ακριβώς έτσι.
Για πολλοστή φορά πήγα στην Παναγούδα, στο κελλί του Γέροντα Παϊσίου, και πλησιάζοντας το στασίδι που καθόταν ακούμπησα στα μπράτσα του στασιδιού ψάχνοντας νοερά τα αγιασμένα χέρια του. "Που είσαι, Γέροντά μας;..." είπα με παράπονο και πόνο. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που έψαχνα στο Άγιο Όρος (και όχι μόνο) ήταν αγάπη. Μια πατρική αγάπη σαν αυτή του Γέροντα. Μια πατερική αγάπη που θα σου λέει... "Μήν φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ! Θα εύχομαι και θα πρεσβεύω για εσένα και τους αδελφούς σου". "Γέροντα..." ψέλλισα και σκουπίζοντας τα δάκρυα ένοιωσα τόσο μόνος... Που να έβρισκα ένα τέτοιο άνθρωπο; Υπάρχει;
Στο τηλέφωνο λίγο μετά ο εν Χριστώ αδερφός μου Σταμάτης με παρότρυνε να επισκεφτώ κάποια προσκυνήματα πριν φύγω από το Όρος. Σε ένα από αυτά μου ανέφερε για κάποιο διορατικό Γέροντα. Αποφάσισα να πάω, αν και η καρδιά μου έψαχνε αυτό το κάτι άλλο, που μόνο ένας άνθρωπος αγάπης μπορεί να προσφέρει. Πίστεψα τον εν Χριστώ αδερφό μου Σταμάτη, ότι ο συγκεκριμένος Γέροντας θα είναι χαρισματικός, αλλά όταν τον γνώρισα, κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Αυτός ήταν Άγιος! όχι απλά χαρισματικός.
Τα γεμάτα αγνότητα και αγάπη μάτια του τον έκαναν να μοιάζει με "ηλικιωμένο παιδί". Η απλότητα και ειλικρίνια στις κινήσεις και στα λόγια του με συγκλόνισαν και η αόρατη χάρις, που τον περιέβαλε, με έκανε να θέλω να κλαίω από χαρά αλλά και λύπη που σε λίγο θα έφευγα.
Όταν τελικά η ώρα ήρθε και έπρεπε να φύγω (είχαν έρθει διάφοροι Πατέρες να τον επισκεφτούν) επέμεινε να με συνοδεύσει ως την εξώπορτα του φράκτη κρατώντας με στοργικά και νουθετώντας με με αγάπη. Φέρνοντας στο μυαλό μου την γυναίκα μου την Ζωή (δεν του είχα αναφέρει το όνομά της), του ζήτησα να εύχεται και να πρεσβεύει για εμάς και τότε εκείνος μου είπε...
"Εσύ πρέπει να εύχεσαι για την γυναίκα σου, όπως εγώ εύχομαι για τα καλογέρια μου, έτσι πρέπει... Εσύ για την γυναίκα σου, έτσι είναι η ζωή. Για την γυναίκα σου εσύ θα εύχεσαι... Η ζωή είναι έτσι... Η γυναίκα σου..."
Γύρισα και τον κοίταξα με απορία και αφέλεια και του λέω... "Γέροντα, την γυναίκα μου την λένε Ζωή! Πέσατε μέσα!" (στο λογοπάιγνιο ζωή-Ζωή).
Δεν μου μίλησε και εγώ τον κοίταζα σαν χαζός συνειδητοποιώντας τι δώρο μόλις μου είχε κάνει ο Θεός μέσα από το Σκεύος Εκλογής Του.
"Σε ευχαριστώ, Γέροντα" του είπα φιλώντας του το χέρι και τότε εκείνος φίλησε το αμαρτωλό δικό μου κάνοντάς με να ντραπώ για την αναξιότητά μου.
Έφυγα με λύπη που αποχωρίζομαι ένα τέτοιο άνθρωπο, αλλά και με χαρά που συνάντησα ένα Σκεύος Εκλογής του αγαπημένου μας Κυρίου.
Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος τώρα και πάντα εις τους ατελεύτητους αιώνες. Αμήν!
Ανώνυμος αδελφός για το Έκτακτο Παράρτημα