Αν προσθέσουμε δε και την “μεγάλη πείνα” (κατά τον γέροντα Παΐσιο) που θα έρθει τις ημέρες του 3ου γενικού πολέμου, τότε μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς “δικαιολογημένη” την αναστάτωση του χριστεπώνυμου πληρώματος. Είναι όμως έτσι;
Θυμάμαι αξέχαστα τα λόγια του γέροντά μου Θεοδοσίου Δαμβακεράκη για εκείνες τις ημέρες: “Θα ξυπνάτε και στο τραπέζι θα βρίσκεται αχνιστό ψωμί…”, “…ο Θεός ταΐζει όλα τα πλάσματά του. Θα αφήσει μόνο του το τελειότερό του πλάσμα;”, “…σαράντα χρόνια στην έρημο τάιζε με μάννα εξ ουρανού ο Θεός τους Ισραηλίτες…” και πολλές άλλες σχετικές απαντήσεις στις όποιες ανησυχίες μας. Η πίστη μας ότι ο Χριστός μπορεί να μας θρέψει πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αν και πολλές φορές η ολιγοπιστία μας κυριεύει.
Δανείζομαι από ένα σχετικό άρθρο του kivotoshelp.gr την απορία ενός αδελφού μας χριστιανού:
Έχω 4 μικρά παιδιά, η γυναίκα μου είναι άνεργη, και η δική μου δουλειά κρέμεται σήμερα σε μια κλωστή! Πώς θα ζήσω; Κι αν υποθέσουμε ότι παίρνουμε τα βουνά για να γλιτώσουμε που λένε οι παλιές προφητείες, πού θα πάμε εκεί πάνω; Πού θα κατασκηνώσουμε; Σε ποιά σπηλιά, και από ποια πηγή θα πίνουμε νερό; Πού θα βρούμε τρόφιμα και πώς θα μαγειρεύουμε αυτά τα τριάμισι χρόνια του Αντίχριστου; Και ας πούμε τώρα, άντε αντέξαμε 5 με 10 μέρες, μετά τι θα κάνουμε; Και αν είναι χειμώνας μέσα στο κρύο και στα χιόνια, πώς θα κρατηθούμε στην ζωή; Ή μήπως όλα αυτά τα “περί βουνών και ορέων” που θα πάνε να γλιτώσουν οι Χριστιανοί είναι παραβολικές εικόνες και κάτι άλλο θα συμβεί για όσους αρνηθούν να σφραγιστούν; Εσείς τι λέτε;
Μάρκος Χ. – Εύβοια
Αγαπητέ φίλε, Μάρκο από την Εύβοια. Τα ερωτήματά σου είναι πράγματι πολύ πρακτικά και απασχολούν αρκετό κόσμο. Αυτοί που θα σφραγιστούν για κάποιο μικρό διάστημα θα νομίζουν ότι με το τσιπς αυτό, ή με το χάραγμα κάποιας άλλης μορφής που πήρανε ( και που ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα είναι…), θα νομίσουν ότι αγόρασαν τον ουρανό με τ’ άστρα και βεβαίως όλες τις “αποθήκες τροφής τής Αιγύπτου…” όπως επί Φαραώ.
Δεν θα περάσει όμως πολύς καιρός και οι αποθήκες τροφής του ψευδομεσσία θα αδειάσουν! Βροχή δεν θα πέφτει, οι ουρανοί θα κλείσουν, φοβερές φυσικές καταστροφές σεισμοί και πλημμύρες θα επακολουθήσουν, και μεγάλη πείνα θα ενσκήψει στην γη. Οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι οι σφραγισμένοι γιατί εξ’ αιτίας της κατάρας που θα φέρουν επάνω τους με το χάραγμα, θα τρώνε μεν αλλά θα πεινάνε δυο φορές περισσότερο…
Τότε ο Αντίχριστος θα δείξει το δαιμονικό πρόσωπό του και θα ξεσηκώσει διωγμούς επί σφραγισμένων και ασφραγίστων… Και οι μεν σφραγισμένοι θα του γίνουν η εύκολη λεία γιατί θα ξέρει ποιοί είναι και πού θα τους βρει, οι δε ασφράγιστοι θα κρύβονται υπό του Θεού σε μέρη που με εσωτερική πληροφορία θα καταφεύγουν…
Έτσι λοιπόν…
Να έχουμε την ελπίδα μας στον Χριστό, να μη σφραγιστούμε, και όταν έλθει εκείνη η ώρα να δώσουμε την καλή ομολογία. Ο Χριστός θα θρέψει τούς ασφράγιστους !
Όποιοι πάρουν το χάραγμα για τις συναλλαγές τους, τον μισθό, την σύνταξη, και την καλοπέρασή τους, δεν θα περάσει πολύς καιρός και θα περιπέσουν σε τέτοια σατανική πείνα για την προδοσία τους αυτή, που θα τρώνε και δεν θα χορταίνουν! Μια ανείπωτη πείνα και δίψα θα τους βασανίζει σαν εσωτερικά να καίγονται…
Ο Θεός θα φυλάξει τους ασφράγιστους δικούς Του ανθρώπους!
Η παρακάτω αληθινή αλλά και διδακτική ιστορία δείχνει έναν από τούς μυστικούς τρόπους με τους οποίους ο Χριστός θα θρέψει τους ανθρώπους που δεν θα πάρουν το σφράγισμα του σατανά, το 666 !
ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΘΑΥΜΑ…
”….Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29ης Σεπτεμβρίου του 1941.
Από τρόφιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια «χούφτα» καλαμποκάλευρο. Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι αύριο, του Ευαγγελισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι. Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, πού ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι.
Και τότε μπήκε στο δίλημμα:
Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της, ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού; Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: «Παναγία μου! ‘ Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα πού ξημερώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψης τα παιδιά».
Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ’ αυτό άναψε το καντήλι της Παναγίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμισε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντουλάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη.
Τι βλέπει;
Το «λαδερό» γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!…
Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα.
Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι «σώθηκε» ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στόματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη.
Αλλά και το κανδήλι παρέμεινε από τότε μέρα – νύχτα αναμμένο, μαρτυρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλογημένης γυναίκας.
http://stratisandriotis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_23.html#more
http://rwmios.wordpress.com