Δυστυχώς όμως, κάποιες πρόσφατες αρχαιολογικές εκσκαφές φανέρωσαν πολλά περιστατικά βρεφικών ανθρωποθυσιών. Έχουν ξεσκεπαστεί αρχαιολογικά ευρήματα, όπως οι βωμοί επάνω στους οποίους θυσιάζονταν τα παιδιά, καθώς και πέτρινοι δείκτες που ήσαν τοποθετημένοι στα σημεία ταφής των πτωμάτων τους. Σημάδια χαραγμένα επάνω στους πέτρινους δείκτες απεικονίζουν τα παιδιά που θυσιάστηκαν. Χρησιμοποιούσαν πήλινα δοχεία για την φύλαξη των λειψάνων αυτών. Ολόκληρα νεκροταφεία, γεμάτα από σφαγμένα παιδιά, έχουν ξεσκεπαστεί....
Όσο βάρβαρο και αν μας ακούγεται αυτό, πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε πως κάνουμε ακριβώς το ίδιο
και σήμερα, με τις εκτρώσεις. Με μια μόνο
ολοφάνερη διαφορά όμως: εμείς δεν τιμούμε,
ούτε θάβουμε, τα παιδιά που δολοφονούμε.
Οι Καρθαγένιοι ήσαν απόγονοι των αρχαίων Χαναανιτών, και
λάτρευαν τον ίδιο θεό – τον Βάαλ ή Μολώχ. Οι
αρχαιολόγοι έχουν εξακριβώσει πως η κυρίαρχη
θεότητα στην οποία θυσίαζαν τα παιδιά τους ήταν
η θεά Τανετ – μια ονομασία που είναι τοπική
εκπροσώπηση της πιο οικουμενικής Ασταρώθ. Με
φρίκη ακόμα και σήμερα, οι αρχαιολόγοι ξεθάβουν
πτώματα παιδιών, το ένα μετά το άλλο, που είχαν
θυσιαστεί σ’ αυτό το ασύλληπτο ολοκαύτωμα.
Γραπτές αφηγήσεις μας λένε πως οι ιερείς του
Βάαλ βροντούσαν με δύναμη τα τύμπανά τους κατά
την διάρκεια των τελετουργικών ανθρωποθυσιών,
για να καλύπτεται ο κοπετός των μητέρων που
θρηνούσαν τα παιδιά τους.
Ο Άγγλος ιστορικός Γ.Κ. Τσέστερτον γράφει: «Υπήρχε η
συνήθεια να επικαλούνται πνεύματα τρόμου και
εξαναγκασμού. Πάντα υπάρχει μια αμυδρή αντίληψη
πως αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις θα δράσουν
πραγματικά, χωρίς καμία αμφιβολία. Στην
βαθύτερη ψυχολογία των φυλών αυτών, αυτή η
περίεργη μορφή απαισιόδοξης πρακτικότητας είχε
πάρει τεράστιες διαστάσεις. Στην Νέα Πόλη, την
οποία οι Ρωμαίοι ονόμασαν Καρθαγένη –όπως στις
γονικές πόλεις της Φοινίκης- ο θεός εκείνος που
τους τα διεκπεραίωνε όλα ονομαζόταν Μολώχ, ο
οποίος είναι πιθανότατα ίδιος με την άλλη
θεότητα που γνωρίζουμε, τον Βάαλ, τον Κυρίαρχο.
Στην αρχή, οι Ρωμαίοι δεν ήξεραν πώς ακριβώς να
τον ονομάσουν, ή τι να υποθέσουν γι’ αυτόν.
Χρειάστηκε να ανατρέξουν στους πιο χυδαίους
μύθους Ελληνικής ή Ρωμαϊκής προέλευσης, και να
τον παραλληλίσουν με τον Κρόνο, που καταβρόχθιζε
τα παιδιά του. Όμως οι λάτρεις του Μολώχ δεν
ήσαν χυδαίοι, ούτε πρωτόγονοι. Ήσαν μέλη ενός
ώριμου και λειασμένου πολιτισμού, πλούσιου σε
εκλεπτυσμένα και πολυτελή πράγματα. Πιθανότατα
να ήσαν και πολύ περισσότερο πολιτισμένοι από
τους ίδιους τους Ρωμαίους. Και ο Μολώχ δεν ήταν
απλώς ένας μύθος γι’ αυτούς. Αυτοί οι
εξαιρετικά πολιτισμένοι άνθρωποι όντως
συναθροίζονταν, επιζητώντας να προσελκύσουν την
ευλογία του ουρανού στην αυτοκρατορία τους,
ρίχνοντας εκατοντάδες από τα βρέφη τους μέσα σε
ένα τεράστιο καμίνι. Ο μόνος τρόπος να
εννοήσουμε ένα τέτοιο σκηνικό, είναι να
φανταστούμε ένα πλήθος μεγάλο-επιχειρηματιών με
τα ψηλά καπέλα και τα στριφτά μεγαλόπρεπα
μουστάκια τους να πηγαίνουν κάθε Κυριακή να
προσευχηθούν στην εκκλησία στις δέκα η ώρα, και
να παρακολουθούν.... το ψήσιμο ενός ζωντανού
βρέφους..»
Ο μέσος ορθολογιστής θα απέδιδε τις τελετές στον Μολώχ,
στην δεισιδαιμονία, και θα επέμεναν πως η
επιστήμη και η πνευματική πρόοδος θα επέφερνε
την μείωση και τελικά την παύση αυτής της
ατυχούς συμπεριφοράς. Όμως οι αρχαιολόγοι έχουν
διαπιστώσει πως κατά την διαδρομή της ιστορίας
της Καρθαγένης, το φαινόμενο της ανθρωποθυσίας
βρεφών –παρά τις σεβαστές πνευματικές προόδους-
στην πραγματικότητα ογκωνόταν, μέχρι την στιγμή
που αιφνιδίως σταμάτησε.
Πώς σταμάτησε; Όταν ο Θεός έκρινε την Καρθαγένη. Τα
Ρωμαϊκά στρατεύματα επέδραμαν και ξαφνικά
κατέστρεψαν ολόκληρο τον πολιτισμό της. Τα
βλοσυρά απομεινάρια της Καρθαγένης είναι η
μαρτυρία πως ο Θεός δεν εμπαίζεται.
Από Αντίπατρο
http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/ektrwseis/athwot1.htm#_Toc121330257