Ο Αλέξης Τσίπρας όπου να 'ναι θα βάλει και ζιβάγκο, θα 'ρχίσει να καπνίζει πίπα και θα ζητάει παραγγελιά στα «λαϊκά πολιτιστικά κέντρα» το «Αυτός ο άνθρωπος αυτός» της Ρίτας. Κι ενώ άλλοι φυτεύουν μαλλιά, αυτός, επειδή έχει πλούσια κόμη, μπορεί με το ξυράφι να διευρύνει το μέτωπο προς τα πίσω, μέχρι την κορυφή του κρανίου.
Ετσι θα θυμίζει ακόμη περισσότερο το ίνδαλμά του που, με τα χέρια ανοιχτά στο μπαλκόνι, πούλησε χοντρική το παραμύθι στο πόπολο κι από νοικοκυρεμένη χώρα με βιομηχανίες, βιοτεχνία και αγροτική παραγωγή μεταβληθήκαμε σε κρανίου τόπο της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας.
Ο Ανδρέας κοινωνικοποίησε τη διαφθορά, μύησε στα κόλπα με την «πλέρια», φαρδιά πλατιά «δημοκρατία», ακόμη και τον κυρ Μήτσο, μέλος του τάδε συνεταιρισμού ή του δείνα συμβουλίου. Πήρε τα ταμεία γεμάτα και τα παρέδωσε σαν τρύπια χιλιομπαλωμένη καπνοσακούλα. Από «εκδημοκρατισμό» όμως και «κοινωνικοποίηση» χόρτασαν και τα μπατζάκια μας. Οι πολιτικές και οι νοοτροπίες του ντεμέκ σοσιαλισμού μας δεν έφτιαξαν μόνο έναν γραφειοκρατικό δεινόσαυρο κι αφαίμαξαν τα ταμεία. Εφτιαξαν κι έναν καινούργιο τύπο ανθρώπου με βρόμικο μάτι, φυγόπονο, που αντιδρά βίαια σε κάθε μεταρρύθμιση.
Το ΠΑΣΟΚ, από τον Οκτώβριο του 2009, σαν σαραβαλιασμένο λεωφορείο που τρέχει με σπασμένα φρένα στην κατηφόρα, αναπηδά στις λακούβες, του φεύγουν πόρτες και καπό και ήδη βαίνει για τον γκρεμό, έχοντας μείνει μόνο το σασί κι ο σαστισμένος Βενιζέλος στο τιμόνι με κάτι λίγους. Το πλήθος των επιβατών πήδηξε εν κινήσει για να σωθεί. Το ραγδαίο αυτό ξεχαρβάλωμα κι η πολιτική του απαξίωση αποτελούν και τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη σταθερότητα της κυβέρνησης, διότι το απομεινάρι του δημιουργήματος του Ανδρέα Παπανδρέου κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από αιφνίδιο πολιτικό θάνατο. Περισσότερη ομοψυχία υπάρχει μεταξύ σιιτών και σουνιτών στο Ιράκ, παρά ανάμεσα στον Βενιζέλο και όσα κορυφαία στελέχη ξέμειναν στο κόμμα του.
Μεγάλο μέρος της βάσης, κυρίως το κρατικοδίαιτο γραφειοκρατικό κομμάτι, που απαρτίζεται από αυτόν τον τύπο ανθρώπου που στελέχωσε τους μηχανισμούς της παρακμής, μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού τους υπόσχεται γιοφύρια, παιδιά και, κυρίως, ότι μ’ έναν μαγικό τρόπο η κυβέρνησή του θα βάλει την πατρίδα στη μηχανή του χρόνου και θα την πάει πίσω στο 2008, θα ξαναδώσει στους πολίτες τα εισοδήματα και το επίπεδο ζωής που είχαν προτού το τσουνάμι της κρίσης περάσει τον Ατλαντικό και σαρώσει τη βερεσέ ευημερία μας.
Σήμερα η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι «πράσινη», στο χρώμα της κρατικοδίαιτης μούχλας. Ο Τσίπρας προσπαθεί να μιμηθεί ακόμη και την τονικότητα του λόγου και τις χειρονομίες του Ανδρέα Παπανδρέου και να ενσωματώσει όσο πιο πολλούς από τους απελπισμένους πασοκογενείς μουσαφιραίους που θέλουν να κοιμηθούν και να ξυπνήσουν το πρωί χωρίς Μνημόνιο και με μισθό σαν τις παλιές καλές εποχές, τότε που ο Γιάννος αγωνιζόταν για τον σοσιαλισμό κι ο Ακης είχε την έπαρση βαρύτονου.
Ο Τσίπρας υπόσχεται ότι θα κάνει προσλήψεις, θα αποκαταστήσει τα εισοδήματα, θα κάνει ανάπτυξη με δημόσιες επενδύσεις, αλλά κρατάει κρυφό το πού θα βρει τα μπικικίνια, πώς θα καταγγείλει, επαναδιαπραγματευτεί, ακυρώσει το Μνημόνιο. Κατά το ξύπνημα και οι υποσχέσεις. Τζάμπα. Αλλωστε, σάμπως κι ο Ανδρέας δεν είχε υποσχεθεί ότι θα βγούμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, ότι θα διώξει τις «βάσεις του θανάτου» κ.λπ.; Χάντρες και καθρεφτάκια.
Για να κουμαντάρει το μαγαζί και να το ενώσει, ώστε να αφομοιώσει την παχιά παχιά «πράσινη» συνιστώσα αλλά και να πείσει κανέναν απελπισμένο και προλεταριοποιημένο μεσοαστό, πρέπει να κάνει ενιαίο κόμμα το σκορποχώρι των συνιστωσών. Νεοκομμουνιστές, παρλιακά της ιαχωβίτικης «οικολογίας» και του αντεξουσιασμού, τρότσκες και ιεροκήρυκες του κοινωνικού πολέμου πρέπει να πάνε στην μπάντα, για να περάσει ο Λοσάντα με το «κοκκοράκι». Δεν είναι καθόλου πρόθυμοι κι αρχίζουν να αισθάνονται ότι ο Αλέξης τούς βλέπει σαν εμπόδιο για την αποδοχή του από το εγχώριο σύστημα και τον διεθνή παράγοντα.
Θυμηθείτε το, αν ο μοι γένοιτο έρθει η ώρα: Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη αγοράσει βερνίκια, βούρτσες και πανάκια για να κάνει σπέσιαλ στίλβωμα στο Μνημόνιο και διαμηνύει χαμηλόφωνα σε τραπεζίτες, δανειστές και πέραν του Ατλαντικού: «Μην ακούτε τι λέω φωναχτά, θα 'μαι καλό παιδί». Παλιό το έργο. Το 'παιξε και το ίνδαλμά του, μόνο που τότε η χώρα είχε παραγωγική βάση και χρήμα. Τώρα πια είναι ανάμνηση παλιά, απλήρωτα ομόλογα στο συρτάρι…
http://www.dimokratianews.gr/content/11882/%CF%84%CE%BF