Αν ελεήσεις τον δίκαιο, δεν είναι αυτό κάτι σπουδαίο. Αν σώσεις τον καθαρό, τίποτε το θαυμαστό, γιατί αυτοί αξίζουν να ελεηθούν από Σένα. Κάνε, Δέσποτα, σε μένα να φανεί το θαύμα του ελέους Σου και δείξε τη φιλανθρωπία Σου, για τον λόγο ότι εγώ ο πτωχός έχω εγκαταλειφθεί στα δικά Σου χέρια".
Κάθε μέρα λοιπόν επαναλάμβανε αυτά τα λόγια είτε έπεφτε στο αμάρτημα είτε όχι. Κάποια φορά λοιπόν που κατά την συνήθειά του έπεσε πάλι στην αμαρτία, τη νύχτα σηκώθηκε αμέσως και άρχισε τον κανόνα του. Τότε ο δαίμονας θαυμάζοντας την ελπίδα του και την παρρησία του στον Θεό, φάνηκε ολόσωμος στα μάτια του και του λέει: "Πως δεν κοκκινίζεις από ντροπή, καθώς ψάλλεις, ή και μόνο να στέκεσαι ενώπιον του Θεού και να επικαλείσαι το όνομά Του;".
Του απαντά ο αδελφός: "Το κελί μου τούτο είναι σιδηρουργείο, δίνεις μια σφυριά και μια παίρνεις. Με υπομονή θα παραμείνω σταθερός παλεύοντας εναντίον σου μέχρι του θανάτου μου και όπου με βρει η τελευταία μου μέρα. Και σου ορκίζομαι στο όνομα Εκείνου, που ήρθε να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια, δεν θα σταματήσω ποτέ να προσεύχομαι στον Θεό κατά σου, μέχρις ότου παύσεις και συ να με πολεμάς κι ας δούμε ποιος τελικά θα 'ναι ο νικητής, εσύ ή ο Θεός".
Όταν τ' άκουσε αυτά ο διάβολος του λέει: "Στ' αλήθεια δεν πρόκειται να σε πολεμήσω στο εξής, για να μη γίνω εγώ ο αίτιος να στεφανωθείς για την υπομονή σου". Απ' εκείνη την ημέρα έφυγε ο δαίμονας απ' αυτόν.
Δες πόσο μεγάλο καλό είναι η υπομονή και πόσο σπουδαίο να μην απελπίζεται κανείς και αν ακόμη συμβεί να πέσουμε επανειλημμένα σε πόλεμο, σε αμαρτίες και πειρασμούς. Ήρθε λοιπόν σε κατάνυξη ο αδελφός και καθόταν κι έκλαιε τις αμαρτίες του. Και όταν ο λογισμός τού έλεγε: "Καλά κάνεις και κλαις", απαντούσε εκείνος στον λογισμό του: "Ανάθεμα σε τούτο το καλό. Τί ανάγκη έχει ο Θεός να χάσει κάποιος την ψυχή του και να κάθεται να κλαίει και να είναι αμφίβολο αν την σώσει ή όχι;".
yiorgosthalassis.blogspot.com
(Μέγα Γεροντικό Α', σελ. 377)