Όταν
πλησιάση ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτισθή η διάνοια
των ανθρώπων από τα πάθη της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία.
Τότε
άρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος, θα μετασχηματίζωνται αι μορφαί
των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τας γυναίκας δια της
αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής.
Οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γένουν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντιχρίστου.
Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τους γονείς και τους γεροντότερους. Η αγάπη θα εκλείψη.
Οι
ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και ιερείς θα είναι άνδρες κενόδοξοι,
μη γνωρίζοντες παντελώς την δεξιάν οδόν από την αριστεράν, τότε θα
αλλάξουν τα ήθη και αι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας.
Η σωφροσύνη θα απολεσθή από τους ανθρώπους και θα βασιλεύσει η ασωτεία.
Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστον βαθμόν και ουαί εις τους θησαυρίζοντας αργύρια.
Αι
πορνείαι, μοιχείαι, αρσενοκοιτίαι, κλοπαί και φόνοι, θα πολιτεύωνται εν
τω καιρώ εκείνω και δια την ενέργειαν της μεγίστης αμαρτίας και
ασελγίας, οι άνθρωποι θέλουν στερηθή την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου
έλαβον εις το Άγιον Βάπτισμα ως και την τύψιν της συνειδήσεως.
Αι εκκλησίαι δε του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και
αλλοίμονον τότε εις τούς εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι
θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότε δεν θα βλέπουν από κανένα φως
επιγνώσεως, τότε θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα Ιερά Καταφύγια δια
να εύρουν ψυχικήν ανακούφισιν των θλίψεών των και παντού θα ευρίσκουν
εμπόδια και στενοχωρίας.
Και
πάντα ταύτα γενήσονται διά το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυριεύση τα πάντα
και γενήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης και θα ποιή τέρατα και
σημεία κατά φαντασίαν, θέλει δε δώσει πονηράν σοφίαν εις τον ταλαίπωρον
άνθρωπον, να εφεύρη, να ομιλή ο εις προς τον άλλον, από την μίαν άκρην
της γης έως την άλλην, τότε θα πέτανται στον αέρα ως πτηνά και
διασχίζοντες τον βυθό της θαλάσσης ως ιχθύες.
Και
ταύτα πάντα ποιούντες οι δυστυχείς άνθρωποι, διαβιούντες εν ανέσει, μη
γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι ταύτα εστί πλάνη του Αντιχρίστου.
Και
τόσον θα προοδεύση εις την επιστήμην κατά φαντασίαν ο πονηρός, ώστε
αποπλανήσαι τούς ανθρώπους και μη πιστεύουν εις την ύπαρξιν του
Τρισυποστάτου Θεού.
Τότε
βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλειαν του ανθρωπίνου γένους, θέλει
κολοβώση τας ημέρας, δια τούς ολίγους σωζομένους, διότι θέλει πλανήσαι
ει δυνατόν και τούς εκλεκτούς.
Τοτε αιφνιδίως θέλει έλθη η δίστομος ρομφαία και θα θανατώση τον πλάνον και τούς οπαδούς αυτού.
(Πιστόν αντίγραφον από το Βιβλίον "Ευαγγελικός Κήπος"
της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κυπρου)
Ο
Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης (ο νέος), έζησε τον 16ο αιώνα και καταγόταν (
σύμφωνα με την Ακολουθία του, πού εκδόθηκε το 1847 ), από τον Άγιο
Πέτρο τής Κυνουρίας πού είναι το τελευταίο μεγάλο ορεινό κεφαλοχώρι 5km
λίγο πρίν το Μοναστήρι τής Παναγίας Μαλεβή ερχόμενοι από Τρίπολη…
Όταν
το 1601, ο κατά κόσμον Νικόλαος Τερζάκης ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, μαζί
με τον θείο του Μακάριο (πού ήταν και δάσκαλος του στα ιερά γράμματα),
εντάχθηκαν στο Μοναστήρι τής Παναγίας τής Μαλεβής.
Εκεί
ο Νείλος χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος και στη συνέχεια Ιερομόναχος.
Κατόπιν πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτευσε στο σπήλαιο του Αγ. Πέτρου
του Αθωνίτη (στο Καραβοστάσι ) επί πολλά χρόνια, και είναι άγνωστο πώς
τρεφόταν αφού το σπήλαιο εκεί είναι απρόσιτο. Πέθανε ειρηνικά στις 12
Νοεμβρίου 1651, στο απλό κελλάκι που έχτισε μέσα στη σπηλιά του…
Στην κορυφή των βράχων το
προσκύνημα του Οσίου Νείλου
προσκύνημα του Οσίου Νείλου
Ο
τάφος του βρέθηκε στις 7 Μαΐου 1845 από έναν μοναχό ονόματι Αιχμάλωτο,
πού τού είχε υποδείξει τον τόπο στον ύπνο του ο ίδιος ο Όσιος. Κατά την
ανεύρεση των λειψάνων του έγιναν πολλά θαύματα, ενώ μέσα από τον τάφο
του ανάβλυζε μύρο που γιάτρευε τούς πιστούς και έφθανε μέχρι τα απότομα
βράχια τής παραλίας, από όπου με βάρκες οι ναυτικοί το μάζευαν καθώς
έτρεχε κάτω πρός τήν θάλασσα…
Στο σπήλαιο του Οσίου Νείλου
Το λείψανο του βρίσκεται στο μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας στο οποίο είχε ασκητεύσει για κάποιο διάστημα ο Όσιος.