Μητροπολίτης Μόρφου: Ο αϊ Γιώργης γιατί αγαπιέται τόσο; Γερόντισσα: Γιατί παιδί μου έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια… Δεν σταματά καθόλου…
Έρχονται κάθε βράδυ άγιοι… Μπουλούκι καμιά φορά… Τι ωραία νοιώθω… Κουβεντιάζουμε… τους ασπάζομαι…
… Έρχεται αναμπουμπούλα. Ξεγυμνωσια και
βρομιά στον κόσμο. Κανείς δεν μιλάει. Έρχεται η θεία δικαιοσύνη. Λίγο θα
κρατήσει το κακό στην Ελλάδα. Μετά δόξα. Παντού ο Θεός. Μετά κάθε μέρα
δοξολογία στον Θεό. Κάθε μέρα… και μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε
ενώπιον Του…
Οι καβαλάρηδες. Αυτός ο Μέγας Γεώργιος.
Ο Νικήτας! Ο Δημήτριος! Ο μαυριδερός Μηνάς, το θηρίο, ο πλαταράς!
Ξέρετε τι δύναμη έχει αυτός. Μεγάλη και φοβερή δύναμη ο Μηνάς. Αυτός
είναι ψαρός λιγάκι πιο μεγάλος από τους άλλους. Τώρα- μου λένε- τρέχουνε προς τα μέσα… ανατολικά… Μάχονται τους γραντισμένους (δαιμονισμένους) που σφάζουνε τους χριστιανούς.. Εκεί θα ξεβγάλουνε όλα τα παράσιτα του σατανά… Έχουνε οι καβαλάρηδες ξεσηκωθεί με πολλές Ουράνιες Δυνάμεις…
Κάθε
μέρα! Κάθε πρωί έπρεπε με πολύ ευλάβεια να περιμενω να περάσει από όλες
τις εικόνες. Προσκυνούσε και κουβεντιαζε στους Αγίους…
Πριν το φαγητό, πήγαινε και προσκυνούσε τις πολλές εικόνες που ήταν κολλημένες στο ψυγείο της. Εκεί συνομιλούσε συνήθως με τον αϊ- Γιώργη…
Έβλεπε τους Αγίους και τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια. Ειδικά τα
τελευταία χρόνια της ζωής της που ήταν τελείως κοπελάκι στην καρδιά και
δεν καταλάβαινε ότι την θαυμάζαμε. Ειδικά παρίστανε το άλογο του αϊ Γιώργη. “Ανεβαίνω-
έλεγε- σ’ αυτό και με γυρίζει, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σας μεταφέρω
εικόνες και φωτογραφίες από τους μυστηριώδεις κόσμους που με πάει…”.
Διήγηση κ. Ριρίκας,
Από το βιβλίο: Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης,σελ 226, ἐκδ. “Θεομόρφου” της Ἱ. Μ. Μόρφου
Τὴν
Γερμανικὴ κατοχή, ὁ πατέρας μου, ἦταν ὅμηρος τῶν Γερμανῶν μαζὶ μὲ
ἄλλους ἐπίλεκτους Πομπιανούς. Δὲν ἔπρεπε νὰ ἀπομακρύνονται πολὺ ἀπὸ τὸ
χωριὸ καὶ κάθε Σάββατο μεσημέρι ἔδιναν «παρὼν» στὴν κομαντατούρ. Ἦταν
ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ ἀστυνομία, δίπλα στὸν παλαιὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Ἐκεῖ εἶναι σήμερα κτισμένη ἡ μεγάλη Ἐκκλησία.
Ὅταν καθυστεροῦσαν νὰ ἐπιστρέψουν, ἡ μάνα
μου μὲ ἔστελνε ἀνήσυχη: «πήγαινε παιδί μου νὰ δεῖς μὲ τρόπο ἀπ’ ἔξω
γιατί ἀργοῦν». Ἐγὼ πήγαινα καὶ γονάτιζα στὸν Ἄη Γιώργη. Μὲ δάκρυα τὸν παρακαλοῦσα γιὰ τὸν ἀγαπημένο μου πατέρα καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους. Κάποτε ἕνα διακριτικὸ ἄγγιγμα στὸ κεφάλι μὲ ξάφνιασε. Σήκωσα τὰ μάτια μου καὶ εἶδα ἔκπληκτη ἕνα νεαρὸ στρατιώτη μὲ ἀρχαία στολή.
Μοῦ χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε: «μὴ φοβᾶσαι! Ἡ Πόμπια καὶ ὁ πατέρας σου εἶναι στὰ χέρια μου!» ἔπειτα χάθηκε. Ἦταν ὁ Ἅγιος Γεώργιος!
Δὲν τὸ εἶπα ποτέ. Τὸ λέω τώρα γιὰ δόξα δική Του.
Πολλές
φορές έλεγε:” Σιωπή μην μιλάς. Αυτοί!! και έδειχνε τις εικόνες του
Χριστού,της Παναγίας μας ,των Αγίων, τον ουρανό ψηλά….. και έστελνε
φιλιά.
Μια άλλη μέρα : “Μη φοβάσαι δεν σε αφήνει ο Θεος “.
“Εβαλες σπορά..”
“Μη φοβάσαι ο Αγιος Γεώργιος και ετουτοιν (και έδειχνε τους Αγίους γύρω στις εικόνες ) μας πιάνουν από το χέρι και μας κάνουν περιβολή προστασίας.”.
“Η αχαριστία είναι σαν την λέπρα”. “Οπου
επικρατεί ειρήνη εκεί υπάρχει χώρος και πάει ο Θεός”. “Μη χαλάς τη φιλία
σου για ένα παράπτωμα των φίλων σου”. “Αυτός που λέγεται Θεός από ψηλά κοιτάζει και με αγάπη και στοργή όλους μας σε σκεπάζει “. Μοίρες 03/08/22. ΜΑΝΑΣΣΑΚΗ ΕΛΕΝΗ.