«Αὐτὸ ὅπου μᾶς φοβερίζεις, νὰ μᾶς κόψεις καὶ κάψεις τὰ καρποφόρα δένδρα μας, δὲν εἶναι τῆς πολεμικῆς ἔργον,
διότι τὰ ἄψυχα δὲν ἐναντιώνονται εἰς κανένα, μόνον οἱ ἄνθρωποι ὅπου ἐναντιώνονται, ἔχουνε στρατεύματα καὶ
σκλαβώνεις, καὶ ἔτσι εἶναι τὸ δίκαιο τοῦ πολέμου.
Μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τὰ ἄψυχα δέντρα∙ ὄχι τὰ κλαριὰ νὰ μᾶς κόψεις, ὄχι τὰ δένδρα, ὄχι τὰ σπίτια ποὺ μᾶς ἔκαψες, μόνον πέτρα ἀπάνω στὴν πέτρα νὰ μὴ μείνει, ἡμεῖς δὲν προσκυνοῦμεν.
Τὶ τὰ δένδρα μας ἄν τὰ κόψεις καὶ τὰ κάψεις, τὴν γῆν δὲν θέλει νὰ τὴν σηκώσεις καὶ ἡ ἴδια ἡ γῆς ποὺ τὰ ἔθρεψε, αὐτὴ ἡ ἴδια γῆ μένει δική μας καὶ τὰ ματακάνει.
Μόνο ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνει, πάντα θὰ
πολεμοῦμε καὶ μὴν ἐλπίζεις πῶς τὴν γῆν μας θὰ τὴν κάμεις δική σου, βγάλτο ἀπὸ τὸ νοῦ σου».
Καλλιόπη Ταχτσόγλου