Πήγα πέρυσι στην Κωνσταντινούπολη. Είναι ένας γαλαξίας, όχι μια πόλη, ένας σουπερνόβα που γεννήθηκε από τη σύγκρουση δύο τεράστιων ηπείρων και πολιτισμών. Είναι ένα νησί όπου η ρωμαϊκή ηθική αυστηρότητα, η ελληνική φιλοσοφική οξύνοια και το ανατολίτικο θαυμαστό πνεύμα, βυθισμένα στο λυτρωτικό Αίμα του Θεού, συγκρούστηκαν καταστροφικά.
Σεισμικός μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας, ο Ήλιος των Πόλεων, το κέντρο του κόσμου για χίλια χρόνια, ο Θεός επέτρεψε να τον συντρίψουν και να τον καταπιούν οι οθωμανικές μιλιταριστικές ορδές. Ένας Ταλιωνικός μινιμαλιστικός πολιτισμός, μέχρι τη σκληρότητα του χιλιοστού, στον οποίο η υπακοή αντικατέστησε την ουράνια αγάπη, κυριάρχησε τα μεγαλεία της θεανθρώπινης συμφωνίας.
Η Αγία Σοφία δεν είναι μόνο ένα αρχιτεκτονικό αίνιγμα, είναι το ίδιο το μυστήριο της ανθρωπότητας που μετατράπηκε σε Λειτουργία μέσω της πίστης στον Εσταυρωμένο.
Εδώ η ύλη σταυρωμένη με χάρη αψηφά την τελλουρική βαρύτητα, εξάγεται από τον δημιουργημένο της τάφο και αναβλύζει στον Ουρανό. Δεν είναι Καθεδρικός Ναός, είναι η ίδια η Ανάσταση του Χριστού και όλης της ανθρωπότητας μαζί Του.
Είναι η υπέρτατη εικόνα της θεϊκής αγάπης που ξεχύνεται στη γη και ανεβαίνει στους στοργικούς κόλπους του ουράνιου Πατέρα. Και αυτή η εικόνα στέκεται με ταπεινοφροσύνη, θρηνώντας την υπερηφάνεια των άσωτων υιών, ως προφητεία της Παγκόσμιας Κρίσης, στην οποία θα γίνουν δεκτά ξένα παιδιά, και οι γιοι του Βασιλείου θα πεταχτούν έξω.
ΘΕΕ συγχώρα μας!