Ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Χατζηπετρόπουλος διηγήθηκε την εκπληκτική ιστορία που ακολουθεί για τον Μητροπολίτη Λαύρο Σκούρλα, Πρωθιεράρχη της Υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας, ο οποίος κοιμήθηκε εν Κυρίω 15 χρόνια πριν, στις 16 Μαρτίου του 2008.
Σήμερα, ο πατήρ Νεκτάριος είναι επικεφαλής της ρωσικής ορθόδοξης ιεραποστολής και καθηγούμενος της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδας στην Πόλη του Μεξικού. Και τα δύο αυτά διακονήματα τα είχε αρχίσει με την ευλογία του Μητροπολίτη Λαύρου. Τότε, όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν συνέβη η ιστορία, μόλις που είχε έρθει στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας στην αμερικανική πόλη Τζόρντανβιλ για να μελετήσει τη ρωσική εκκλησιαστική παράδοση. Ήταν τότε που ο Σεβασμιώτατος Λαύρος τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στη συνέχεια ιερομόναχο.
Ο πατήρ Νεκτάριος διηγείται: «Για 40 μέρες έπρεπε να λειτουργώ κάθε μέρα ως ιεροδιάκονος και στη συνέχεια ως ιερομόναχος, για ακόμα 40 μέρες. Αναγκαζόμουν να ξυπνάω στις 3.00 το πρωί περίπου, για να ανοίξω την εκκλησία στις 3.15 και για να αρχίσω την ιερή ακολουθία. Όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνταν. Ήμουν τελείως μόνος. Όμως, από μια στιγμή και ύστερα άρχισα να ακούω ένα θόρυβο. Βρισκόμουν στο ιερό, προσευχόμουν, διάβαζα τα δίπτυχα και, φυσικά, δεν έβλεπα τι συμβαίνει στο ναό. Ήξερα ότι δεν υπάρχει κανείς από τους μοναχούς και δεν είχα ιδέα τι μπορεί να είναι. Επειδή το μοναστήρι στο Τζόρντανβιλ είναι ανοιχτό για όλους και ο αυτοκινητόδρομος περνάει ακριβώς μέσα από την αυλή του, καμιά φορά έμπαιναν στο μοναστήρι κάποιοι παράξενοι άνθρωποι. Μήπως, κάποιος από αυτούς με παρακολουθεί ή θέλει να μου κάνει κάτι; Ή μήπως, σκεφτόμουν καμιά φορά, αυτό είναι πειρασμός για έναν νέο ιερέα; Ή είναι απλώς η φαντασία μου;
Όλο αυτό επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Άρχισα να ανησυχώ πραγματικά και αποφάσισα ότι πρέπει να αντιδράσω στην πηγή του θορύβου, όποιος και είναι εκεί, δαίμονας που με πειράζει ή άνθρωπος.
Πήρα στα χέρια μου το σταυρό, άνοιξα την πόρτα του ιερού και είδα… τον Σεβασμιώτατο Λαύρο! Καθόταν όρθιος και έλεγε την ευχή του Ιησού, τραβώντας το κομποσκοίνι και κάνοντας κάθε φορά μετάνοια. Μου φάνηκε ότι ούτε καν με είχε καταλάβει.
Επέστρεψα στο ιερό και κατάλαβα ότι αυτός ο δίκαιος μοναχός λειτουργούσε μαζί μου όλο αυτόν τον καιρό! Ο Σεβασμιώτατος δεν ερχόταν για μένα, όχι! Απλώς ήθελε να βρίσκεται στην εκκλησία. Δε νομίζω ότι κάποιος ήξερε για αυτές του τις εμφανίσεις. Δεν το έκανε για επίδειξη, και εγώ έγινα τυχαία αυτόπτης μάρτυρας της προσευχής του. Μπορούσε να τον αντιληφθεί μόνο όποιος ετοιμαζόταν να τελέσει την ιερή ακολουθία. Όμως, κανείς δεν το είχε αντιληφθεί. Δεν μπορούσε καν να διανοηθεί κανείς να βγει από το ιερό και να κοιτάξει ποιος άλλος βρίσκεται στην εκκλησία. Ο Σεβασμιώτατος ήταν πολύ προσεκτικός. Προσπαθούσε να είναι σιωπηλός και ήσυχος. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, όλοι κοιμούνταν, εκτός από αυτόν.
Όταν διαπίστωσα ότι ο Μητροπολίτης όλο αυτόν τον καιρό ερχόταν νωρίτερα από όλους για προσευχή, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ερχόταν στην εκκλησία, ύστερα επέστρεφε στο κελλί του, και στη συνέχεια, μερικές φορές, πήγαινε στους χώρους όπου έμεναν οι σπουδαστές της Ιερατικής Σχολής. Είχαν εκεί ένα μικρό εκκλησάκι, όπου αυτοί προσεύχονταν, και στη συνέχεια πήγαιναν στην εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία.
Πολλές φορές ένιωθα κουρασμένος, ακόμα και εξαντλημένος, επειδή είχα πολλές δουλειές στο μοναστήρι: έπρεπε να σπουδάσω στην Ιερατική Σχολή, να δουλεύω στη βιβλιοθήκη και να λειτουργώ. Αυτό συνεχιζόταν για πολύ καιρό. Το γεγονός ότι παρατηρούσα το Σεβασμιώτατο Λαύρο, με τη θέση που είχε και στην ηλικία που ήταν, να έρχεται στην εκκλησία και να προσεύχεται, αποτελούσε σημαντικότατο παράδειγμα για μένα.
Απλώς, το να τον βλέπεις, το να είσαι δίπλα του, όλο αυτό μου επέτρεψε να καταλάβω πολλά πράγματα για τον μοναχικό τρόπο ζωής του γέροντα».
Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος (Χατζηπετρόπουλος)
Την ιστορία κατέγραψε ο Ντμίτρι Ζλόντορεβ
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα
foma.ru