Μέσα στά ἰδανικά τοῦ πολιτισμοῦ μας δέν εἶναι ἡ ἀνιδιοτέλεια, πού εἶναι σημαντική προϋπόθεση τῆς εἰρήνης. Ἡ ἀνιδιοτέλεια ἀπαιτεῖ ὑπερβάσεις πού μόνον μέ ὑγιῆ θεολογική ὑποδομή, μέ ὀρθή καί ἀταλάντευτη πίστη μπορεῖ κανείς νά τίς ἐπιχειρήση, ὥστε νά ἐπιθυμήση τήν ἀνιδιοτέλεια ὡς δική του ἀρετή καί κατόπιν κάπως νά τήν προσεγγίση. Ὅμως, ὁ πολιτισμός πού μᾶς αἰχμαλώτισε, ὁ δυτικός πολιτισμός, δέν θέλει νά μιλᾶ γιά τόν Θεό, δέν τόν θέλει στά καινούρια πολιτιστικά θεμέλια τῶν λαῶν του.
Ὁ πολιτισμός μας κλείνει μέ ὑπερηφάνεια τόν ἄνθρωπο σέ φίλαυτα δικαιώματα καί σέ γήινες ἐπιθυμίες, πού εὔκολα δημιουργοῦν κορεσμό, ὁ ὁποῖος τόν σπρώχνει στήν ἀναζήτηση διαφορετικῶν ἡδονῶν, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐξάρτησή του, τήν αἰχμαλωσία του σέ ὅ,τι κοιμίζει τήν συνείδησή του, ὥστε νά μή σκέφτεται τά κενά καί τά ἀδιέξοδά του. Τέτοιες καταστάσεις εἶναι πύλες εἰσόδου τῶν ναρκωτικῶν μέσα στίς σύγχρονες κοινωνίες.
Ἀφορμή αὐτῶν τῶν γενικῶν διατυπώσεων εἶναι ἕνα ἄρθρο τοῦ Ν. Βατόπουλου στήν ἐφημερίδα Καθημερινή, πού περιγράφει τί συνάντησε μιά ξένη δημοσιογράφος πού ἦρθε στήν Ἀθήνα γιά νά καλύψη τό Σαββατοκύριακο τῶν ἐκλογῶν τῆς 21ης Μαΐου. Γράφει ὁ ἀρθρογράφος:
«Ἡ ἐφημερίδα, τῆς ὁποίας ἦταν ἀπεσταλμένη, τῆς ἔκλεισε ἕνα δωμάτιο σέ ξενοδοχεῖο κοντά στήν πλατεία Βάθης…
Ἡ δημοσιογράφος ἔφθασε βράδυ μέ ταξί. Ὁ ὁδηγός, καθώς εἶδε τή νεαρή κοπέλα νά ἀποβιβάζεται μέσα στό σκοτάδι σέ ἐκεῖνο τόν δρόμο, τῆς εἶπε: “Σοῦ μιλάω σάν κόρη μου, ψάξε νά βρεῖς νά μείνεις ἀλλοῦ”. Στή ρεσεψιόν, οἱ εὐγενέστατοι ὑπάλληλοι, βλέποντας τά κοσμήματα πού φοροῦσε στά αὐτιά καί στόν λαιμό, τῆς συνέστησαν νά τά ἀφαιρέσει ἄν θελήσει νά βγεῖ. Μέ αὐτήν τήν ὑποδοχή, μοῦ ἔστειλε ἕνα ἠλεκτρονικό μήνυμα τό ἴδιο βράδυ: “Αὐτή τή στιγμή ψάχνω ἀπεγνωσμένα νά φύγω ἀπό ἐδῶ!”».
Μέσα στίς φωτεινές πόλεις, τίς πολυσύχναστες, ὅπου ἀνθοῦν οἱ ἐπιχειρήσεις, ὑπάρχουν καί σκοτεινές περιοχές, μέ τά παράγωγα τοῦ ἀσφυκτικά ἐνδοκοσμικοῦ πολιτισμοῦ μας, ὅπου ἡ ἐξάρτηση ἀπό ναρκωτικές οὐσίες ὁδηγεῖ στήν κλοπή καί σέ ἄλλα πάθη γιά τά ὁποῖα «αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν».
Πρῶτα ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ἡ οἰκονομία
Τό πρόβλημα τῶν θυλάκων τῆς ἀνομίας εἶναι πρωτίστως πνευματικό. Δέν εἶναι οἰκονομικό, οὔτε τῆς τουριστικῆς πολιτικῆς. Εἶναι πρόβλημα νοήματος ζωῆς καί ἀσκητικῆς, πού δυναμώνει τήν θέληση, ὥστε νά κυβερνᾶ μέ τήν λογική τήν ἐπιθυμία.
Γιά τόν ἀρθρογράφο τό πρόβλημα εἶναι στήν βάση του οἰκονομικό:
«Πότε θά ἀνασάνει ἡ Ἀθήνα καί πότε ὅσες ἐπενδύσεις γίνονται κοντά στήν πλατεία Λαυρίου ἤ στήν πλατεία Βάθης θά μπορέσουν νά ἐπιτελέσουν ἐπί τῆς οὐσίας τόν σκοπό τους; Τό θέμα εἶναι βαθύ καί ἀφορᾶ ἑκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, ἐπιχειρήσεις, κατοικίες, καταστήματα. Ἀφορᾶ τόν τουρισμό καί τό κύρος τῆς χώρας».
Ἀφορᾶ τόν ἄνθρωπο πού πλάστηκε γιά τόν Παράδεισο καί ζῆ ἀπό ἐδῶ τήν κόλασή του. Πῶς μποροῦν νά ἀναστηθοῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, νά ἐλπίσουν, νά βροῦν τήν θεόπλαστη ζωή τους, νά χαροῦν ἀναστάσιμα;
Σ’ αὐτό τό πρόβλημα «ἐπείγει νά σκύψουμε τό κεφάλι καί νά [τό] δοῦμε κατάματα».
Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης
Πηγή: parembasis.gr