Λόγια, λόγια, λόγια χιλιοειπωμένα, χωρίς περιεχόμενο, λόγια που δεν αναβλύζουν απ’ την καρδιά, αλλά εξέρχονται από το «έρκος των οδόντων», για να βγουν από την υποχρέωση της ημέρας οι λαλούντες.
Κατά την περιφορά του Επιταφίου το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, Ιερώνυμος στην πλατεία Συντάγματος, παρακάλεσε: «να μας φωτίσει ο Χριστός, ώστε να παραμερίσουμε τα «λίγα» που μας χωρίζουν και να αγκαλιάσουμε τα πολλά που μας ενώνουν. Αυτό ζητά όχι μόνο ο Χριστός, αλλά και η πατρίδα»!
Όμως, ποια είναι τα «λίγα» που μας χωρίζουν, προφανώς, ως Ορθοδόξους Χριστιανούς και Έλληνες;
Αυτά που μας χωρίζουν, είναι «λίγα» ποσοτικά ή ποιοτικά; Εάν είναι «λίγα» ποιοτικά τότε και, επειδή η ποιότητα συνδέεται με το καλό, την ομορφιά και την αλήθεια, το «λίγο» υπάρχει ως μέγεθος που δεν το προσπερνάς.
Και αφού, άσχετα με την ποιότητά τους είναι και αριθμητικά «λίγα» αυτά που μας χωρίζουν, γιατί δεν κάνει αγάπη ο Ιερώνυμος να τα απαριθμήσει ώστε όλοι μας, αφού «Αυτό ζητά όχι μόνο ο Χριστός, αλλά και η πατρίδα» να τα παραμερίσουμε στο όνομα της «οικουμενιστικής αγάπης» και, χωρίς προϋποθέσεις, όπως επίμονα ζητά ο π.Βαρθολομαίος «οι πάντες να γίνουμε ένα»;
Δεν έχουν συνείδηση ή βρήκαν τρόπο να την παρακάμπτουν οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο Ιερώνυμος που, εμνήσθη και εκθείασε τις πορείες «για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την παιδεία, την ισότητα, την ευημερία του ανθρώπου» ώστε να σιωπούν εκκωφαντικά για τις διώξεις, τις ύβρεις, τα ραπίσματα του χριστεπώνυμου πληρώματος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας από την ολέθρια σπείρα φασιστών, αιρετικών και αχειροτόνητων που, ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος έκανε «θεοστυγή εκκλησία»;
Στα «λίγα» που γνωρίζει ο Ιερώνυμος ότι μας χωρίζουν, άραγε έχει προσθέσει και την ολόθερμη αντίθεση των Ελλήνων Χριστιανών στην προκλητική αφωνία της Εκκλησίας της Ελλάδος για τη βίαιη από τους φασίστες Ουκρανούς, απομάκρυνση των μοναζόντων στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και την αρπαγή Ναών από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία;
Οι ιεράρχες και, κυρίως, ο Ιερώνυμος δεν βλέπουν σε αυτές τις πράξεις του καθεστώτος στην Ουκρανία κανέναν περιορισμό της ελευθερίας, καμία αμφισβήτηση της δημοκρατίας, καμία απουσία παιδείας, καμία κατάργηση της έννοιας της ισότητας;
Είναι στον κατάλογο αυτών που μας χωρίζουν, η ένοχη σιωπή της Εκκλησίας της Ελλάδος και του προκαθημένου Της για την προσβολή των όσιων και ιερών της Πίστεως και της Ελληνορθόδοξου παραδόσεως μας από τους Φαναριώτες και, ιδιαιτέρως, του Αμερικής Ελπιδοφόρου Λαμπρινιάδη, τον κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο «Σκοτονιάδη»;
Πρέπει στα «λίγα» που μας χωρίζουν, να καταριθμηθεί ο φτηνός λαϊκισμός του Ιερώνυμου;
Κατά την περιφορά του Επιτάφιου, μετά τη Δέηση μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος άδραξε την ευκαιρία να παλιμπαιδίσει πολιτικά, εκθειάζοντας το όνομα της πλατείας Συντάγματος με τη δήλωση: «…εδώ είναι το κενοτάφιο, ο τάφος των ηρώων και προγόνων μας. Από εδώ ξεκινούν τα όνειρα και οι προσδοκίες για το αύριο όλων μας. Εδώ είναι η καρδιά της Δημοκρατίας»!
Η Δημοκρατία, βεβαίως- βεβαίως, είναι πολίτευμα, το οποίο όταν καταλύεται με τη βία, υπερασπιζόμαστε.
Στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν τιμούμε τυραννοκτόνους, αλλά όσους έπεσαν στα πεδία των μαχών ενδόξως υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, υπέρ Βωμών και Εστιών.
Οπότε, είναι ένα ερώτημα το ποια σχέση μπορεί να έχει η περιφορά του Επιταφίου με τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου και, πιθανότατα, η απάντηση μπορεί να καταγραφεί στα όσα μας χωρίζουν από τους συμβιβασμένους και λαϊκιστές κληρικούς, που προτιμούν από τη «Στενή και τεθλιμμένη οδό [την] απάγουσα εις την ζωήν», τις ευρύχωρες λεωφόρους της εκκοσμίκευσης.
Διερωτάται ο Ιερώνυμος για το: «Τι θα παραδώσουμε σε αυτούς που έρχονται!».
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μάλλον εύκολη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, με ευθύνη του Ιερώνυμου θα παραδώσει σε αυτούς που έρχονται ως ιστορικό προηγούμενο, το κλείσιμο των Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Ελλάδα και, ως πραγματικότητα, τη διαίρεση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Θα παραδώσει μια πληγωμένη εθνική περηφάνια, το φιλότιμο του Ρωμιού καταρρακωμένο και την εμπιστοσύνη του χριστεπώνυμου λαού στην ηγεσία της Εκκλησίας θαμμένη «εν τοις κατωτάτης της γης» αφού, η σιωπή των ιεραρχών και του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου συνέργησαν «τα μάλα» στο ξεπούλημα της ιστορίας της Μακεδονίας στους Σλάβους.
Είναι μόνον αυτά, τα «λίγα» που μας χωρίζουν; Και, άραγε, ποια είναι τα πολλά που μας ενώνουν;
πηγή