Οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι, αλλά φοράνε σκοτεινά ρούχα, περπατούν με το κεφάλι κάτω, χαιρετούν στεναχωρημένοι και με το στόμα, μετρούν τις ρωγμές στην άσφαλτο και τις τρύπες στο δρόμο...
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι, αλλά μπαίνουν στον εργασιακό χώρο στεναχωρημένοι και πιεσμένοι, βιάζονται να κρίνουν τους συναδέλφους τους και να κατηγορούν τα αφεντικά τους για όλα όσα τους δυσαρεστούν...
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά γυρνούν στο σπίτι επιβαρυμένοι από το άγχος της δουλειάς, που δεν διστάζουν να σκορπίσουν στα σπίτια τους...
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά το να μεγαλώνεις ένα παιδί έχει γίνει βάρος και η επιθυμία του για παιχνίδι, ένα επιπλέον άγχος.
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά είναι κολλημένοι στην τηλεόραση για τις ειδήσεις, ανατριχιάζουν στις διαφημίσεις και θυμώνουν με πολιτικές εκπομπές...
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά σκεπάζουν τον νυχτερινό ουρανό με αδιαφανή στόρια, την ώρα του ύπνου ταράζουν με αγωνία τις σκέψεις της ημέρας και για την αϋπνία κατηγορούν τη ζωή...
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά η σιωπή ή ο προβληματισμός φαίνονται σαν χαμένος χρόνος, η προσευχή είναι αφελής και η σιωπή είναι δύσκολο να αντέχει...
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά δεν έχουν χρόνο για αυτό.
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι, αλλά δεν έχουν χρόνο για ευτυχία...
Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να ανακαλύψουν ότι η ευτυχία είναι μέσα τους, στον πρωινό ουρανό, στο χαμόγελο με το οποίο χαιρετούν τους ανθρώπους, στα μάτια των συναδέλφων στη δουλειά, στο παιχνίδι του παιδιού, στη σιωπή του σπιτιού, στο αστέρια στον ουρανό και στην προσευχή πριν τον ύπνο...
Θεέ μου, κάνε τους ανθρώπους να μάθουν να είναι ευτυχισμένοι!"
π. Χρυσόστομος Φιλιπέσκου.