Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο.
Και του λέει ο άπιστος:
– Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στον Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει…
Ο ασκητής μειδίασε και του είπε:
– Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!…
– Είναι δυνατόν; είπε με απορία ο άπιστος. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μεγαλύτερη από την δική σου;
– Εγώ παιδάκι μου θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια.
Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από τους δυό μας, κάνει μεγαλύτερη θυσία;…
Ο άπιστος προβληματίστηκε. Σκέφτηκε: και αν πράγματι μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;
Αυτό έγινε αιτία να έρθει ”εις εαυτόν” και σιγά – σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.
ΠΗΓΗ askitikon
https://filoinikodimou.blogspot.com/2021/11/blog-post_54.html