Με έκανε να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
Πότε πέρασε ο καιρός και ενηλικιώθηκαμε
Φαίνεται σαν χθες, όταν πηγαίναμε στον παράδεισο της γιαγιάς. Εκεί που όλα μου ήταν ένα ζωντανό θαύμα.
Ακόμη και η γεύση του ψωμιού και των φαγητών ήταν διαφορετική και νόστιμη.
Το σπίτι όπου η αθωότητα θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα.
Το σπίτι που μου φαίνεται πλέον μυθικό και γεμάτο νοσταλγία μιας αγνής εποχής, όπου κάθε κουτί έμοιαζε να κρύβει έναν θησαυρό.
Το σπίτι με νοσταλγικές ξεχασμένες μυρωδιές όπου η αγάπη του παππού και της γιαγιάς μας αγκάλιαζε κάθε στιγμή.
Το σπίτι που μέσα στην απλότητά του ήταν μεγαλειώδες.
Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς όπου χτίσαμε τα όνειρά μας. Μου λείπουν αφάνταστα και οι δύο σήμερα!
Θα έδινα τα πάντα για να μπορέσω να πω, ξανά, "Μαμά, μπορώ να κοιμηθώ στη γιαγιά απόψε;"