Παυλος Σερβιας_Patriarch Pavle of Serbia_ Патријарх Павле_Portret Pavle_4patrijarh-aΟ Πατριάρχης της εκκλησίας του Χριστού Παύλος της Σερβίας έλεγε: «Κάθε άνθρωπος έρχεται στον κόσμο στην ώρα του. Ο Θεός τον στέλνει την κατάλληλη ώρα, για να εκπληρώσει εκείνα τα καθήκοντα που την ορισμένη στιγμή προβάλλουν ενώπιόν του. Επιτελώντας τα με την καρδιά μας και με σθένος αδιάπτωτο, ικανοποιώντας έτσι το θέλημα του Θεού, συνειδητοποιούμε το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας. Ιδού, λοιπόν, το κριτήριο για το αν θα σταθούμε δίκαιοι ή άδικοι, μεγάλοι ή ασήμαντοι ενώπιον του Θεού, των συνανθρώπων μας και του εαυτού μας: εκπληρώσαμε το σχέδιο που είχε ο Θεός όταν μας έστειλε την ορισμένη ώρα ή ζήσαμε αντίθετα προς αυτό; . »
«Για να περπατήσεις πιο γρήγορα προς το καλύτερο, πρέπει να αφαιρέσεις πολλά αγκάθια σε αυτό το μονοπάτι, οπλίσου με υπομονή, αγάπα τον πλησίον σου και μάθε να περιμένεις.»
Ο ιεροδιάκονος Παύλος (ο μετέπειτα πατριάρχης) από το 1949 έως το 1955, την εποχή του μεγάλου αγώνα της κομμουνιστικής εξουσίας εναντίον της βαθιά δοκιμαζόμενης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ασκήτευε στην μονή Ράτσια, μαζί με τον π. Ιουλιανό (Κνέζεβιτς) και τον π. Αντώνιο (Ντζουρτζεβιτς) ο οποίος, με την Πρόνοια του Θεού, την 1η Δεκεμβρίου του 1990, κατά την εκλογή Πατριάρχη της Σερβίας, από τους τρεις υποψηφίους τράβηξε τον κλήρο με το όνομα του μέλλοντα Πατριάρχη – αυτό του Παύλου.
«Όσο χρόνο ήμουν στη Ράτσια», θα σημειώση αργότερα σε ένα αυτοβιογραφικό του κείμενο, «στη μονή δεν είμασταν χωριστά από τον λαό και έτσι πληροφορούμασταν το τι συνέβαινε στον κόσμο και σε ποία εποχή ζούμε. Τις εσωτερικές μας ανησυχίες και αγωνίες ζεύξαμε στο άρμα των καθημερινών μας διακονιών, τις οποίες δεν προφθάναμε να διεκπεραιώσουμε ως το βράδυ. Κάποτε λαμβάναμε μόνο ένα κομμάτι ψωμί και όλη τη μέρα εργαζόμασταν στους αγρούς. Επιβλέπαμε τα ζώα της Μονής, μεταφέραμε τα ξύλα από το δάσος. Για ένα χρονικό διάστημα εργαζόμουν στον νερόμυλο της Μονής. Είχαμε την ανυπομονησία το Εσπέρας μετά την εργασία να συγκεντρωθούμε όχι για ανάπαυση αλλά για προσευχή. Δεν υπάρχει μεγαλυτέρη μακαριότητα, από τη στιγμή, κατά την οποία ο κουρασμένος άνθρωπος προσεύχεται εν ταπεινώσει. Τότε όλος ο άνθρωπος μεταμορφώνεται ουσιωδώς σε κατάσταση προσευχής: Να σωθούμε σαν λαός και σαν άτομα. Πρέπει να υπηρετούμε τον Θεό, σκεπτόμασταν, όποιος και να κυβερνά. Και αυτό για μάς απετελούσε το βαθύτερο νόημα της μοναχικής ζωής».
Παύλος Σερβίας- Павел Сербский- Pavle of Serbia_185594.pΚατά την περίοδο που ο Βλαντικα Παύλος εξελέγη Πατριάρχης Σερβίας, πολλές αντιπροσωπείες και πολυάριθμοι υψηλόβαθμοι ξένοι εκπρόσωποι εξέφρασαν την επιθυμία τους να συναντηθούν με τον Παναγιώτατο. Αυτό δεν άρεσε και πολύ στο προσωπικό του, καθώς φοβόταν ότι ο νέος πατριάρχης μπορεί να μπερδευτεί και να μην ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μοναστήρι, ζώντας μοναχικά και δεν είχε καμία εμπειρία απο την κοσμική διπλωματία.
Ο Warren Zimmerman, ο πολύ δραστήριος Αμερικανός πρέσβης στο Βελιγράδι, ζήτησε επίσης μια συνάντηση. Ο Πατριάρχης τον δέχθηκε στο Πατριαρχείο. Ο Πρέσβης μετέφερε ευχές και συγχαρητήρια εκ μέρους του αμερικανικού λαού, του Αμερικανού Προέδρου και εξ ονόματος του ίδιου. Και μετά από συζήτηση για γενικά θέματα, ο πρέσβης ρώτησε τον πατριάρχη:
– Πώς μπορούμε να σας βοηθήσουμε;
Ο πατριάρχης τον κοίταξε και του απάντησε απλά:
«Εξοχότατε, το καλύτερο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να μην κάνετε τίποτα για να μας βλάψετε, μην παρεμβαίνετε σε εμάς και έτσι θα μας βοηθήσετε!».
Ο Ζίμερμαν τα ‘χασε, χωρίς να ξέρει τι να απαντήσει. Όμως ο χρόνος έδειξε ότι αυτό ήταν το πιο σοφό αίτημα.
(Από το βιβλίο του Jovan Janic “Let’s be human”)
Όταν στην πρώην Γιουγκοσλαβία κυλούσαν ποτάμια αίματος, κατά την περίοδο που οι ευρωαμερικάνικες στρατιωτικές μονάδες του NATO βομβάρδισαν ανηλεώς τη Σερβία και στη συνέχεια εισέβαλαν βίαια στις περιοχές του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων, παρότρυνε τους πιστούς να προσεύχονται όχι μόνο για τους συμμάχους τους, αλλά και για τους εχθρούς τους, αφού «έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από σωτηρία». Για τον πόλεμο που διεξάγονταν στη Βοσνία Ερζεγοβίνη ο Πατριάρχης δήλωνε κατηγορηματικά: «Είμεθα όλοι υπεύθυνοι: και οι Σέρβοι και οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι. Και οι κυβερνήσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών έχουν επίσης ευθύνες σ’ αυτήν την τραγωδία».
«Η Εκκλησία μας δεν θα δεχόταν ποτέ, ούτε στο όνομα Μεγάλης ούτε στο όνομα Μικρής Σερβίας να εγκατασταθούν στρατόπεδα εξοντώσεως ανθρώπων».
«Για έναν Ορθόδοξο χριστιανό είναι χίλιες φορές καλύτερα να σκοτωθεί ως χριστιανός, παρά να σκοτώσει και να γίνει δολοφόνος!».
«Κάτω από τον ήλιο υπάρχει αρκετός χώρος για όλους», έλεγε και τόνιζε: «Την ειρήνη τη χρειάζονται εξίσου όλοι οι άνθρωποι· όπως εμείς, το ίδιο και οι εχθροί μας».
«Δεν υπάρχει», φώναζε, «συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι»!