ΤΙΠΟΤΑ δεν τελείωσε.
Τα παιδιά του Χριστού στέκουν ολόρθα.
Δες...
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΉ:
– Προσευχή;
– Κοιτάξτε, δέν μοῦ ἀρέσουν τά ἀστεῖα πρωΐ-πρωΐ.
– Γιατί ἀστεῖο, κύριε; Κάθε πρωΐ δέν κάνουμε προσευχή πρίν νά μποῦμε στίς τάξεις;
Ἀφοῦ σήμερα ἔβρεχε καί δέν κάναμε ἔξω, γιατί νά μήν κάνουμε στήν τάξη;
– Ἄλλο ἔξω καί ἄλλο στήν τάξη. Δέν ἐπιτρέπεται ἀπό τόν νόμο.
– Δέν ἐπιτρέπεται ἡ προσευχή; Ἔξω ἐπιτρέπεται καί μέσα ἀπαγορεύεται; Τί νόμος εἶναι αὐτός;
– Ἐμεῖς θά κάνουμε προσευχή. Ἄν δέν θέλετε, ἐσεῖς μπορεῖτε νά μήν συμμετέχετε.
Σύσσωμη ἡ τάξη σηκώθηκε ὄρθια.
Ἄρχισε ἕνας στήν ἀρχή καί μία-μία ἑνώνονταν οἱ φωνές ὥσπου κατέληξαν σέ μία ὁμοβροντία:
«Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός…».
Δέν ἔλειψε κανείς.
Δέν προβληματίστηκε οὔτε ἕνας γιά τά σχόλια τοῦ καθηγητῆ ἤ γιά τήν βαθμολογία.
Τό περιστατικό συνέβη σέ Λύκειο τῆς περιφέρειας Θεσσαλονίκης.
Εὖγε σέ ὅλο τό τμῆμα.
Μία σπίθα χρειάζεται γιά νά ἀνάψει ἡ πυρκαγιά.
Κι ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται αὐτή ἡ σπίθα κρατιέται ἀκόμη ἀναμμένη στίς καρδιές κάποιων νέων, κάποιων 16χρονων παιδιῶν.
Δέν διαδηλώνουν στούς δρόμους, δέν πετροβολοῦν, δέν σπάζουν, ἀλλά ἐντούτοις ἐπαναστατοῦν.
Ἀπαιτοῦν μέ τή στάση τους νά μήν ἰσοπεδωθοῦν τά πάντα στήν πατρίδα μας.
Μια ἐλπίδα κι ἕνα στήριγμα ἀπέμεινε στίς καρδιές τους, ἡ πίστη στό Θεό.
Κι αὐτό δέν τό διαπραγματεύονται...