Είμαστε οι υγειονομικοί Λέσβου σε αναστολή. Είμαστε ιατροί, νοσηλευτές, διασώστες και λοιπές ειδικότητες που μέχρι και χθες το μεσημέρι προσφέραμε τις υπηρεσίες μας στους συνανθρώπους μας. Στους θαλάμους, στους διαδρόμους, στα γραφεία, στα ασθενοφόρα και σε κάθε άλλο χώρο. Ήμασταν εκεί. Σήμερα το πρωί, κάποιοι αποφάσισαν ότι πλέον, δεν θα έπρεπε να είμαστε εκεί.
Παραδίδοντάς μας ένα χαρτί στο χέρι, μας εκδίωξαν από την εργασία μας. Έπρεπε να προστατευθεί η δημόσια υγεία, έτσι έγραφε το χαρτί. Θεωρούμασταν επικίνδυνοι και για αυτή τη «δημόσια υγεία» λοιπόν, το σωστό ήταν να φύγουμε από εκεί. Όχι όμως και να εργαστούμε οπουδήποτε αλλού. Το σωστό ήταν να στερηθούμε ολοκληρωτικά το δικαίωμα στην εργασία, να βρεθούμε στο δρόμο χωρίς κανένα απολύτως εισόδημα και να πεινάσουμε εμείς και οι οικογένειές μας. Να χάσουμε ασφάλιση και χρόνο προϋπηρεσίας. Ήμασταν δε τόσο επικίνδυνοι, που ακόμη και τα διαγνωστικά τεστ με τα οποία εργαζόταν όλος ο υπόλοιπος δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, σε εμάς δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. Έπρεπε να εξοντωθούμε, να μην υπάρχουμε πουθενά. Αυτό ήταν το σωστό για τη δημόσια υγεία.
Αυτό και έγινε λοιπόν, το σωστό, το πρέπον, το ασφαλές. Οι «λεπροί εστάλησαν στη Σπιναλόγκα» και η υπόλοιπη κοινωνία έκλεισε τα μάτια και αποκοιμήθηκε ήσυχη. Κι έτσι, όπως είχε κλειστά τα μάτια της, δεν είδε ούτε τα δικαιώματα που καταπατήθηκαν ούτε τις ελευθερίες που περιορίστηκαν. Συνέχισε τον βαθύ της ύπνο στο «προστατευμένο» περιβάλλον που της είχαν εξασφαλίσει.
Οι «λεπροί» όμως αυτοί φεύγοντας, κουβαλήσαμε μαζί μας και κάποιες περίεργες αποσκευές. Ήταν όλα μας τα πιστεύω, όλες μας οι αξίες, όλα μας τα ιδανικά, όλα όσα μας έκαναν αυτούς που είμαστε. Αυτά μας ένωσαν, με αυτά πορευτήκαμε, σε αυτά πιαστήκαμε και αυτά μας κράτησαν ζωντανούς. Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο δεν διστάσαμε να θυσιάσουμε τα πάντα για να τα υπερασπιστούμε. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας στοχοποίησε, μας λοιδόρησε, μας εξύβρισε, μας εκβίασε, μας έθεσε στο περιθώριο. Συνάδελφοι, φίλοι, ακόμη και συγγενείς, μας γύρισαν την πλάτη. Κάποιοι αδιαφόρησαν, άλλοι πάλι γέλασαν. Φανερώθηκαν πρόσωπα και προσωπεία. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που στάθηκαν δίπλα μας και μας στήριξαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Αποτέλεσαν για εμάς μικρές ακτίνες φωτός μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας. Τη διχόνοια όμως αυτή, εμείς ποτέ δεν τη θελήσαμε και δεν την υιοθετήσαμε. Προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να μιλήσουμε, να εξηγήσουμε, να θέσουμε τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μας και να ζητήσουμε απαντήσεις, που ποτέ και κανείς δεν μας έδωσε. Κάναμε συνεχώς συγκεντρώσεις, πορείες και διαμαρτυρίες, μέσα στη βροχή και το κρύο. Φωνάζαμε για εμάς, για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για όλους. Με ντουντούκες στα χέρια, προσπαθούσαμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία. Δεν σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε για το δίκαιο και την ελευθερία ακόμη κι όταν μείναμε απελπιστικά μόνοι. Ακόμη κι όταν βρεθήκαμε με το κεφάλι στη λαιμητόμο, μπροστά στον πιο στυγνό εκβιασμό με την απειλή της οριστικής απόλυσης την 31η Μαρτίου 2022, δεν υποκύψαμε. Παραμείναμε ενωμένοι, σταθεροί και αποφασισμένοι. Δεν πτοηθήκαμε ούτε για μια στιγμή. Τα λόγια μας ήταν ξεκάθαρα από την αρχή και δεν τα αλλάξαμε ποτέ. Δεν παρεκκλίναμε, δεν λοξοδρομήσαμε.
Αντιθέτως, τα δήθεν επιχειρήματα των διοικούντων, άρχισαν να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Στο χρόνο που μεσολάβησε, νόσησε το μεγαλύτερο ποσοστό των εμβολιασμένων υγειονομικών. Η εξάπλωση του ιού δεν αποφεύχθηκε ούτε εντός των χώρων υγείας, ούτε και στην κοινωνία γενικότερα. Πολλοί συνάνθρωποί μας δυστυχώς κατέληξαν. Ποιο ήταν λοιπόν το όφελος των αναστολών; Πώς η οικονομική, ψυχολογική και κοινωνική εξαθλίωση των εν αναστολή υγειονομικών προστάτεψε τη «δημόσια υγεία»; Και πώς παρόλα αυτά δικαιολογείται η πεισματική συνέχισή της τη στιγμή μάλιστα που όλα τα υγειονομικά μέτρα έχουν ανακληθεί; Αν αυτό δεν είναι πράξη μέγιστου εγωισμού και εκδίκησης, τότε τι είναι; Εμείς δεν ζητάμε απαντήσεις, τις γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό…
01/09/2022…. 365η ημέρα αναστολής….
Έχει περάσει ένας χρόνος. Κι αν το μέτρημα αυτό μοιάζει με φυλακισμένου, στην πραγματικότητα είναι μέτρημα αληθινής, γνήσιας ελευθερίας. Ελευθερίας ψυχής και πνεύματος που δεν αποτυπώνεται με μια μουτζούρα σε ένα κομμάτι χαρτί. Είμαστε υπερήφανοι που αγωνιζόμαστε για αυτήν και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο και κάθε κόστος τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ιδανικά και αξίες όπως τα έχουμε διδαχθεί. Θα αγωνιζόμαστε με πίστη και ελπίδα, για να παραδώσουμε ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας, χωρίς εκβιασμούς και στερήσεις. Και πάνω απ’ όλα, δε θα προδώσουμε ποτέ το μεγαλύτερο δώρο του Δημιουργού μας, αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα, την ελεύθερη βούληση.
Είμαστε οι υγειονομικοί Λέσβου σε αναστολή.
Είμαστε ακόμη εδώ. Είμαστε ζωντανοί.
ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ