Και σίγουρα αν είχα να μου πεις την ιστορία, θα περνούσες από όλες τις πιθανές καταστάσεις, ξαναζώντας όλες αυτές τις στιγμές.
Θα ξεκινούσες με έναν νοσταλγικό αναστεναγμό και θα συνέχιζες με μια ντροπαλή φωνή να θυμάσαι χαρούμενες στιγμές που περάσατε με αυτούς που είναι ακόμα παρόντες στη ζωή σας. Ταυτόχρονα, θα συνειδητοποιούσατε πόσο γρήγορα έχει περάσει ο χρόνος και πόσο έχει αλλάξει κάθε άτομο με το οποίο έχετε μιλήσει.
Με ένα κενό βλέμμα θα μου έλεγες τι σημαίνει η θλίψη στη ζωή σου.
Για το πώς πίστευες στους ανθρώπους και πώς σε απογοήτευσαν. Και θα μου έλεγες και για αυτούς που μετατράπηκαν σε αγγέλους. Και ίσως ένα ντροπαλό δάκρυ να εμφανιζόταν στην άκρη του ματιού.
Για να συνέλθετε θα καταφύγατε αμέσως στη μνήμη του παιδιού που ήσασταν κάποτε.
Μπαίνοντας σε αυτό το βασίλειο, θα θυμηθείτε τους αγαπημένους σας παππούδες και γιαγιάδες που μπορεί να έχουν φύγει.
Θα πρόσεχες να μου πεις για τους παιδικούς σου φίλους, για την αφέλεια της ηλικίας σου και την αγνότητα με την οποία πίστευες σε όλα.
Μπορεί να καταλήξεις με τον ίδιο αναστεναγμό από την αρχή, αλλά με πιο ανάλαφρη ψυχή.
Οι αναμνήσεις δημιουργούν νοσταλγία, γεννούν νέα δάκρυα και μαθήματα. Αλλά είναι δικά μας. Και θα τα κουβαλάμε μαζί μας όπου κι αν πάμε σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει. Δεν έχει δικαίωμα και τρόπο να το κάνει.
Κάθε άνθρωπος είναι ένα αδιάβαστο βιβλίο...»
π. Protosinghel Hrisostom Filipescu