Είναι φορές που μέσα στην άπειρη φιλανθρωπία Του, στην έγνοια Του και την αδιάκοπη φροντίδα Του να μας σώσει, επιτρέπει ο Θεός μια ασθένεια. Επιτρέπει να αρρωστήσουμε και μοιραία να συνειδητοποιήσουμε πως ο θάνατος δεν είναι και τόσο μακριά. Ένα καρδιακό, ένα εγκεφαλικό, ένας καρκίνος ίσως να είναι το ακριβό εισιτήριο, το ανεκτίμητο δώρο, η πολύτιμη ευκαιρία για μετάνοια και αλλαγή στάσης ζωής.
Είναι η ώρα που ίσως η καρδιά μαλακώνει, που μυστικά μέσα μας εργάζεται το αγαθό, που φωτίζεται και ξεδιαλύνεται το ασήμαντο, από το σημαντικό, το πρόσκαιρο από το αιώνιο. Τι άραγε θα επιλέξουμε; Το θαύμα ή τον Χριστό; Λίγα χρόνια παράταση ζωής, άχαρη και ξένη προς τον ουρανό ή το άνοιγμα στο θείο, την ελπίδα και εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού.
Ας δούμε πώς τοποθετείται στο συγκεκριμένο θέμα ο άγιος Πορφύριος ο οποίος έπασχε ο ίδιος από πλήθος ασθενειών: "Το τέλειο είναι να μην προσευχόμαστε για την υγεία μας. Να μην ευχόμαστε να γίνομε καλά, αλλά να γίνομε καλοί. Κι εγώ για τον εαυτό μου αυτό εύχομαι, σας λέω. Ακούσατε; Όχι καλοί, δηλαδή ενάρετοι, "να γίνομε αυτό, αυτό, αυτό…”, αλλά ν’ αποκτήσομε θείο ζήλο· ν’ αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στην αγάπη Του· να προσευχόμαστε μάλλον για την ψυχή μας."
Η αρρώστια είναι σαν το κερί που λιώνει. Το ζήτημα είναι που θα εστιάσουμε το βλέμμα μας και την καρδιά μας. Στο σώμα που σαν το κερί λιώνει και χάνεται ή στην φλόγα της ψυχής που φωτίζει το σκοτάδι μας, μα και τους ανθρώπους γύρω μας.
"Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού." (Ματθ.6,33)
ΠΗΓΗ psihisangigmata
https://filoinikodimou.blogspot.com/2022/07/blog-post_34.html