Ἡ χερσόνησος τοῦ Σινᾶ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πλέον ἄνυδρες ἀλλὰ καὶ πιὸ γνωστὲς χερσονήσους ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο.
Ἡ περιοχὴ αὐτὴ εἶναι γνωστὴ παγκοσμίως λόγῳ τῶν σφοδρῶν μαχῶν μεταξὺ Αἰγυπτίων καὶ Ἰσραηλινῶν στοὺς δυὸ τελευταίους μεταξὺ τοὺς πολέμους ἀλλὰ καὶ ἐξαιτίας τοῦ ἀρχαιότερου μοναστηριοῦ στὸν κόσμο ποὺ λειτουργεῖ ἀπρόσκοπτα μέχρι σήμερα, τῆς Μονῆς τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης.
Ἐμεῖς πρὶν μιλήσουμε γιὰ τὸ ὁμώνυμο μοναστήρι θὰ γνωρίσουμε ἀπὸ δυὸ γειτονικὲς «πόλεις τῆς Ἐρήμου», οἱ ὁποῖες εἶναι σχετικὰ ἄγνωστες σήμερα.
Τὰ δυὸ αὐτὰ τοπωνύμια βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ μνήμη τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ μία μικρὴ μειοψηφία ποὺ τυγχάνει λόγῳ ἔρευνας ἢ εὐλάβειας νὰ γνωρίζει κάποιες λεπτομέρειες. Τί εἶναι αὐτὸ ὅμως ποὺ κάνει αὐτὲς τὶς περιοχὲς σημαντικὲς ὅσον ἀφορᾶ τὴν παρουσία τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς πίστεώς τους στὸν γεωγραφικὸ χῶρο ὅπου ἑνώνεται ἡ Ἀφρικὴ μὲ τὴν Ἀσία; Γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν πορεία τῶν Ἰσραηλιτῶν ὑπὸ τὸν Μωυσῆ, τὶς τριήρεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τὰ ἐμπορικὰ καράβια καὶ τὰ στρατιωτικὰ ἀποσπάσματα τῶν Βυζαντινῶν ἀλλὰ καὶ νὰ ἀφουγκραστοῦμε τοὺς ἅγιους ἀσκητὲς τῆς Πίστεώς μας.
Ἔτσι λοιπὸν προερχόμενοι ἀπὸ τὸ Κάιρο ἀκολουθώντας τὴν ἐθνικὴ ὁδὸ μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο ἀφήνουμε τὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο καὶ διαπερνώντας ὑποθαλάσσια τὴ διώρυγα τοῦ Σουὲζ – ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον στρατηγικὰ θαλάσσια περάσματα στὸν πλανήτη – περνᾶμε στὴν ἀσιατικὴ ἤπειρο καὶ συγκεκριμένα στὴν τριγωνικὴ χερσόνησο τοῦ Σινᾶ.
Ἀκολουθώντας νότια πορεία ἐπὶ τῆς παράλιας ζώνης καὶ ἔχοντας πρὸς δυσμᾶς τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα περνᾶμε ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅπου αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ θὰ περάσει ὁ Προφήτης Μωυσῆς, ὅταν θὰ διαχωριστοῦν τὰ νερὰ τῆς θάλασσας γιὰ νὰ διέλθει ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ. Λίγα χιλιόμετρα πρὸς νότον θὰ συναντήσουμε τὶς πηγὲς τῆς Μερᾶ, μία πραγματικὴ ὄαση μὲ λίγα φοινικόδεντρα, ποὺ σήμερα ὀνομάζεται Ayoun Mousa, δηλαδὴ Πηγὲς τοῦ Μωυσῆ. Εἶναι ὁ τόπος ὅπου ὁ Μωυσῆς, ἐμβαπτίζοντας τὸ νερὸ μὲ τὸ ξύλο ποὺ τοῦ ὑποδείχθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ μετατρέψει τὰ πικρὰ νερὰ σὲ πόσιμα. Καὶ ἔτσι θὰ ἔχουμε μία ἀπὸ τὶς παλαιότερες προτυπώσεις τοῦ σωτηρίου ξύλου τοῦ μέλλοντος Τιμίου Σταυροῦ.
Συνεχίζοντας πάντοτε νότια ἀνάμεσα στὰ ἀσβεστολιθικὰ πετρώματα τῆς Ἐρήμου ποὺ κάποτε ὑπῆρξαν βυθὸς θάλασσας, φθάνουμε στὴν Ἔρημο Σίν. Βλέπουμε ἀπὸ μακριὰ τὴν κοιλάδα ὅπου ὁ Θεὸς πρὸς κάλυψη τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ θὰ βρέχει ἐπὶ σαράντα χρόνια τὸ Μάννα.
Βρισκόμαστε πλέον στὰ 200 χλμ. ἀπὸ τὴ σήραγγα τοῦ Σουὲζ ὅταν συναντᾶμε μία διασταύρωση, ὅπου τὰ περισσότερα τουριστικὰ – προσκυνηματικὰ γκρούπ, ἑλληνικὰ καὶ μή, παίρνουν πορεία ἀνατολικὴ γιὰ νὰ φθάσουν μετὰ ἀπὸ τρεῖς ὧρες περίπου στὴν Ἱ. Μ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης. Ἐμεῖς ὅμως θὰ συνεχίσουμε γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ μία ἀπὸ τὶς ἔσχατες πρὸς νότον πόλεις τῆς χερσονήσου. Λίγο πρὶν φτάσουμε στὸν προορισμό μας συναντᾶμε τὴν ὄαση τῆς Ἀϊλὶμ μὲ τὶς δώδεκα πηγὲς καὶ τοὺς ἑβδομήντα φοίνικες ὅπου σταμάτησε ὁ Μωυσῆς. (Ἐξ.15:27)
Ἀμέσως μετὰ συναντᾶμε τὴν πόλη τῆς Ραϊθ· σήμερα οἱ Αἰγύπτιοι ὀνομάζουν τὴν Ἒλ Τόρ. Ὀνομασία ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ἔκφραση «Τὸ ὄρος».
Στὸ παράλιο ἄκρο τῆς πόλης, ἐκεῖ ὅπου ἡ ἔρημος συναντᾶται μὲ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα βρίσκεται ἕνα ἀπὸ τὰ ξεχασμένα λιμάνια τῆς ναυτικῆς ἱστορίας τῶν Ἑλλήνων. Δυὸ χιλιάδες καὶ πλέον ἔτη πρίν, ἀπὸ ἐδῶ περνοῦσαν οἱ τριήρεις τῶν ἀρχαίων μας προγόνων καὶ ἀργότερα οἱ ἔμποροι τῆς Ρωμανίας. Σὲ αὐτὸ τὸ λιμάνι ἔκαναν τὶς στάσεις τους γυρνώντας ἀπὸ τὶς μακρινὲς ἀγορὲς τῆς Κεϋλάνης καὶ τῆς Ἰνδίας μὲ τὰ πολύτιμα φορτία τους διακόσια ἑλληνικὰ καράβια κάθε χρόνο πρὶν φθάσουν στοὺς προορισμούς τους: τὴν Ἀλεξάνδρεια, τὴν Ἀθήνα, τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ Ραϊθὼ ἦταν τὸ κύριο λιμάνι τῆς περιοχῆς. Ἄλλωστε εἶναι ὁ τόπος μὲ τὶς πιὸ ἀνεκτὲς θερμοκρασίες κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ καλοκαιριοῦ σὲ ὅλη τὴν εὐρύτερη περιοχή.
Στὸ ἄκρο τῆς ὁμώνυμης πόλης ἐπὶ τῆς παράλιας ζώνης, σὰν μία ὄαση πνευματικὴ προβάλλει ἐν τῇ ταπεινώσει της ἡ Ἱ. Μ. Ραϊθώ. Ἡ σημερινή της θέση δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναφέρουν τὰ Συναξάρια ἀλλὰ ἐπανιδρύθηκε ἐδῶ κατὰ τὸν 19ο αἰ. γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει τὶς δεκάδες ἑλληνικὲς οἰκογένειες τῆς περιοχῆς καθὼς καὶ τοὺς ἑκατοντάδες Ρώσους προσκυνητὲς οἱ ὁποῖοι στὸν δρόμο τους γιὰ τὴν Ἱ.Μ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης χρησιμοποιοῦσαν ὡς σταθμὸ τὴ Ραϊθώ. Σήμερα δυὸ μοναχοὶ ἀποτελοῦν τὴν ἀδελφότητα τῆς μονῆς. Συντηροῦν τὶς ἐγκαταστάσεις ἀλλὰ καὶ ἐξυπηρετοῦν τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν περίπου 15 ντόπιων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Σὲ μία χώρα 65 ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων καὶ 12 ἑκατομμυρίων Κοπτῶν αἱρετικῶν μονοφυσιτῶν ἀπέμειναν 15 χιλιάδες χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ποὺ αὐτοαποκαλοῦνται Ροὺμ ἢ Γκρὲκ Ὀρτοντόξ. Εἶναι μία ἱστορικὴ ἀντίφαση νὰ βρίσκει κάποιος σὲ αὐτὴ τὴν ἄγνωστη γωνιὰ τοῦ πάλαι ποτὲ Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι αὐτοαποκαλοῦνται Ἑλληνορωμαῖοι. Κάτι πού μας ἀναγκάζει νὰ σκύβουμε εὐλαβικὰ πρὸς ὅλους αὐτοὺς τοὺς πληθυσμοὺς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς οἱ ὁποῖοι μετὰ ἀπὸ τρομακτικὲς διώξεις διατήρησαν τὸ ὄνομα τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τῆς Πίστεως ζωντανὸ μέχρι σήμερα σὲ χῶρες ὅπως ἡ Συρία, ὁ Λίβανος, ἡ Ἰορδανία, ἡ Αἴγυπτος.
Ἀρχαιολογικὲς ἔρευνες τὴ δεκαετία τοῦ ‘80 ἀποκάλυψαν πλησίον τῆς σημερινῆς μονῆς δυὸ βασιλικές, κελλιὰ μοναχῶν καὶ ἄλλες μοναστικὲς ἐγκαταστάσεις. Αὐτὲς εἶναι οἱ ἐγκαταστάσεις τῆς ἀρχικῆς λαύρας τῶν μοναχῶν καὶ τῆς μονῆς τῆς ὁποίας περιτείχισε ὁ Ἰουστινιανὸς τὸν 5ο αἰ. ὅπως μας διηγεῖται ὁ ἔμπορος καὶ συγγραφέας τῆς Χριστιανικῆς Τοπογραφίας ἀλλὰ καὶ μετέπειτα μοναχὸς Κοσμᾶς ὁ Ἰνδικοπλεύστης.
Ἕνα ἄλλο φαινόμενο, σημάδι πνευματικῆς παρουσίας εἶναι καὶ τὸ μυστικὸ σήμαντρο ποὺ ἀκοῦν μέχρι σήμερα οἱ ντόπιοι ἀλλὰ καὶ οἱ μοναχοὶ ποὺ κατὰ περιόδους ἐγκαταβιώνουν ἐδῶ. Τὰ ἀρχαῖα κείμενα ἀλλὰ καὶ σύγχρονες μαρτυρίες ντόπιων καὶ μοναχῶν μας ἀναφέρουν γιὰ ἤχους ἀπὸ σήμαντρα κάποιας μονῆς ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐντοπιστεῖ. Οἱ ἴδιες μαρτυρίες μας διαβεβαιώνουν καὶ γιὰ ἕνα παρόμοιο φαινόμενο ὅπως αὐτὸ τῶν ἀοράτων ἀσκητῶν τοῦ Ἄθωνα. Σαράντα ἀόρατοι ἀσκητὲς ζοῦν γύρω στὰ ὄρη τῆς Ραϊθῶ καὶ ὅταν κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς κοιμᾶται ἀντικαθίστανται ἀπὸ ἕναν νέο ποὺ ἀσκεῖται στὴ γύρω ἔρημο.
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε πῶς ξεκίνησαν ὅλα αὐτά. Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ μοναχοὶ στὴν ἔρημο δὲν ἦταν ἡ εὕρεση τροφῆς ἢ οἱ κλιματικὲς συνθῆκες ἀλλὰ οἱ δολοφονικὲς ἐπιθέσεις ποὺ δέχονταν ἀπὸ τὶς ἄγριες φυλὲς τῆς ἐρήμου ποὺ εἶχαν σὰν ὁρμητήριό τους, ἄλλοτε τὴν Ἀφρικὴ καὶ ἄλλοτε τὴ Σαουδαραβικὴ χερσόνησο. Κατὰ περιόδους οἱ φυλὲς αὐτὲς ἀποκτοῦσαν μεγάλη ἰσχὺ καὶ τότε μόνον τὰ στρατεύματα τῆς Αὐτοκρατορίας μποροῦσαν νὰ καταστείλουν τὴν ἀπειλή.
Τὸ 390 θὰ ἔχουμε τὴ γνωστότερη ἀπὸ ὅλες τὶς καταστροφές, ὅταν οἱ Βλέμυες, μία φυλὴ ποὺ ζοῦσε μεταξὺ Σουδὰν καὶ Αἰγύπτου θὰ καταφέρει νὰ περάσει στὴν χερσόνησο τοῦ Σινᾶ. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι νὰ σφαγοῦν τὴν ἴδια ἡμέρα σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν μοναχῶν τῆς Ραϊθῶ ἀλλὰ καὶ 39 ἀσκητὲς τοῦ ὄρους Σινᾶ. Οἱ ἐχθροὶ θὰ ἐπιτεθοῦν στὴν πρώτη περίπτωση ἀπὸ θαλάσσης ἐνῷ στὴ δεύτερη ἀπὸ ξηρᾶς. Τελικὰ θὰ ἐξοντωθοῦν ὅλοι ἀπὸ τὶς τοπικὲς στρατιωτικὲς δυνάμεις τῶν κατοίκων τῆς Φαρᾶν ποὺ ὑπάγονται στὴν Αὐτοκρατορία.
Ἡ λεπτομερὴς καταγραφὴ τοῦ μαρτυρίου μας διασώθηκε ἐξαιτίας τοῦ μοναχοῦ Ἀμμωνίου. Ὁ Ἀμμώνιος ἐκδιωγμένος ὡς ὀρθόδοξος ἀπὸ αἱρετικοὺς μονοφυσίτες ποὺ εἶχαν καταλάβει τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας θὰ καταφύγει στὴ χερσόνησο τοῦ Σινᾶ. Ἅμα τῇ ἀφίξει του θὰ συμβεῖ τὸ τραγικὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο καὶ μᾶς μεταφέρει δείχνοντας ὅτι ἡ ἀληθής του Χριστοῦ Πίστη βάλλεται ἀνελλιπῶς στὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας, ἀπὸ αἱρετικούς, φανατικοὺς δολοφόνους καὶ προπαγανδιστές.
Ἡ ἡμέρα ὅπου τιμῶνται ὅλοι οἱ μαρτυρήσαντες εἶναι ἡ 14η Ἰανουαρίου. Ἐνῷ ὁ Συναξαριστής μας ἀναφέρει: τὴ αὐτὴ ἡμέρα μνήμη τῶν Ἁγίων τριακονταοκτὼ καὶ ἄλλων Ἀββάδων, τῶν ἐν Σινᾷ ὄρει ἀναιρεθέντων καθὼς καὶ τὴ αὐτὴ ἡμέρα μνήμη τῶν Ἁγίων τριάκοντα τριῶν καὶ ἄλλων Ἀββάδων, τῶν ἐν Ραϊθὼ ἀναιρεθέντων
Ὡς πρὶν Ραχὴλ τὰ τέκνα, νῦν τοὺς Ἀββάδας
Κλαίει Ραϊθὼ συγκεκομμένους σπάθαις.
Τέτοιου εἴδους μαρτύρια θὰ ἔχουμε περισσότερα κατὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ διὰ τῆς Τζιχὰντ τὸν 7ο αἰ.
Ἡ πνευματικὴ προσφορὰ καὶ νουθεσία ὅμως τῆς μονῆς αὐτῆς ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα πνευματικὰ συγγράμματα τῆς πίστεώς μας: τὴν Κλίμακα. Διότι θὰ εἶναι ὁ ἡγούμενος τῆς Ραϊθὼ Ἰωάννης ποὺ θὰ παροτρύνει μὲ ἕνα γράμμα του τὸν συνωνόματό του, Ἁγ. Ἰωάννη νὰ γράψει τὶς πνευματικές του ἐμπειρίες καὶ νὰ τοῦ τὶς ἀποστείλει.
Ἤδη ὅμως ἔχουμε πάρει βόρεια ἀνατολικὴ πορεία καὶ κατευθυνόμαστε πρὸς τὸν ἑπόμενο προορισμὸ τοῦ ταξιδιοῦ μας. Ἀκολουθώντας ἑλικοειδῆ πορεία ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ ἡφαιστειακὰ ὄρη τῆς περιοχῆς φθάνουμε στὸ Οὐάντι (κοιλάδα) Φεϊράν, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στὴ μικρὴ κωμόπολη τῆς Φαράν.
Πρόκειται γιὰ τὴν Βιβλικὴ Ραφειδὶμ ὅπου καὶ θὰ δοθεῖ μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μάχες τῆς Ἐξόδου ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες θὰ κατανικήσουν τὴν ἄγρια φυλὴ τῶν Ἀμαληκιτῶν. Ἐδῶ θὰ ἔχουμε ἄλλη μία προτύπωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀφοῦ ὅσο ὁ Προφήτης Μωυσῆς θὰ σηκώνει τὰ χέρια τοῦ σταυροειδῶς τότε ὁ στρατὸς τοῦ Ἰσραὴλ θὰ νικᾶ. Μόλις ὅμως λόγῳ φυσικῆς κόπωσης τὰ χέρια θὰ πέφτουν καὶ θὰ διαλύεται τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ τότε θὰ νικοῦν οἱ Ἀμαληκίτες.
Ἡ μικρὴ κωμόπολη στὸ μέσον μίας στενῆς καὶ ἄνυδρης κοιλάδας ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ μικρὰ χαρακτηριστικὰ σπίτια τῶν Βεδουίνων τὰ ὁποία βρίσκονται μέσα σὲ ἕνα δάσος ἀπὸ χιλιάδες φοινικόδεντρα. Ἡ μόνη ἔνδειξη πολιτισμοῦ σήμερα εἶναι ἕνα σχολεῖο.
Καὶ ὅμως ὅταν οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ἐδῶ καὶ ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας διαφέντευε, τὰ πράγματα ἦταν διαφορετικά. Στὴ μέση τῆς ἐρήμου ὑπῆρχε ὁλόκληρη ἐπισκοπὴ τῆς ὁποίας τὸ ποίμνιο στὴν πλειοψηφία του ἀποτελοῦνταν ἀπὸ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνόφωνους Αἰγυπτίους. Ἡ παρουσία Ἑλλήνων κατοίκων στὴ χερσόνησο κατὰ τὴ Βυζαντινὴ περίοδο πιστοποιεῖται καὶ ἀπὸ τὶς ἑκατοντάδες ἐπιγραφὲς ποὺ ἔχουν βρεθεῖ στὶς πόλεις, σὲ μοναστικὰ συμπλέγματα καὶ κελλιὰ καθὼς καὶ σὲ βραχώδεις τοποθεσίες.
Μάλιστα δέ, ὑπῆρξε χριστιανικὸ κέντρο ἀρκετὰ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἱ. Μ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης, ἀφοῦ ἐδῶ βρίσκονταν ἡ ἕδρα τοῦ Ἐπισκόπου Σινᾶ.
Στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας θὰ παραστεῖ καὶ ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς 318 Πατέρες. Ὑπογράφει ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Φαρᾶν καὶ Σινὰ Ἄνθιμος.
Οἱ ἀνασκαφὲς ἀπέδειξαν ὅτι κατὰ τὴν Ἑλληνιστικὴ καὶ Βυζαντινὴ περίοδο ἡ περιοχὴ εἶχε ἐπάρκεια σὲ νερὸ καὶ ὑπῆρχαν γεωργικὲς καλλιέργειες. Ὑπῆρχε πλοῦτος καὶ ὁ πληθυσμὸς ξεπερνοῦσε τοὺς 10 χιλιάδες κατοίκους. Ἐπίσης ἕνα ἄλλος πόρος πλουτισμοῦ ἦταν καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ φαράγγι ἀποτελοῦσε ἐμπορικὴ ὁδὸ ἀλλὰ καὶ στρατηγικὴ γραμμὴ ἐπικοινωνίας. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ὑπῆρχε μόνιμη στρατιωτικὴ φρουρὰ ὀκτακοσίων ἀνδρῶν. Ἄλλωστε τὰ συναξάρια μὲ τοὺς μάρτυρες τῆς Πίστεώς μας, μιλοῦν γιὰ τὶς συνεχεῖς δολοφονικὲς ἐπιθέσεις τῶν ἄγριων φυλῶν τῆς ἐρήμου. Εἴτε προερχόμενες ἀπὸ τὴ Σαουδαραβία εἴτε ἀπὸ τὴ μακρινὴ Αἰθιοπία.
Μέχρι καὶ σήμερα βλέπει κανεὶς νὰ στέκεται τὸ μικρὸ γυναικεῖο ἡσυχαστήριο μὲ τὸν ναὸ τοῦ Προφήτη Μωυσέως καθὼς καὶ τὰ παρεκκλήσια τῶν Ἁγ. Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ καὶ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἕνα κάστρο πνευματικὸ στὸ ὁποῖο συνενώνονται ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Νέα Διαθήκη. Ἑπτὰ ὀρθόδοξες μοναχὲς ζοῦν ἐδῶ ποὺ μὲ τὴν ἐργασία τοὺς ἔχουν δημιουργήσει στὸν ἄλλοτε ἔρημο τόπο μία ἀκόμα πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ φυσικὴ ὄαση.
Ἡ Γερμανικὴ ἀρχαιολογικὴ ἀποστολὴ ἔχει μέχρι στιγμῆς ἀποκαλύψει ἑπτὰ πρωτοβυζαντινοὺς ναοὺς οἱ ὁποῖοι χρονολογοῦνται μεταξὺ τοῦ 5ου καὶ 7ου αἰῶνος.
Μάλιστα ἔχουν βρεθεῖ ἀρκετὲς ἑλληνικὲς ἐπιγραφές. Ἔτσι λοιπὸν ἀναδύεται σιγά-σιγὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου ἕνα ἄλλο παρελθόν. Τὸν τόπο αὐτὸ στὸν ὁποῖο κρύβονταν παλαιότερα οἱ πλέον ἄγριες καὶ ἀδίστακτες φυλὲς τῆς ἐρήμου, οἱ πρόγονοί μας ἐργαζόμενοι ἀλλὰ καὶ προσευχόμενοι θὰ καταφέρουν νὰ τὸν ἐξημερώσουν.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ σύγχρονη Αἴγυπτος κάνει κάποιες προσπάθειες τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς περιοχῆς ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι αὐτὸ γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων τῆς Ρωμανίας, ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάλειμμα δεκατεσσάρων αἰώνων.
Γιατί ἡ ἐπέλαση τοῦ Ἰσλὰμ σὲ αὐτὲς τὶς περιοχὲς θὰ ξεριζώσει καὶ τὶς τελευταῖες ὀάσεις πολιτισμοῦ ποὺ μὲ τόσο κόπο καὶ φροντίδα δημιούργησαν μέσῳ τῶν αἰώνων μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ συνεργαζόμενοι μεταξύ τους.
Ἀφήνουμε ὅμως πλέον πίσω μας τὴν Φαρὰν καὶ ἑλισσόμενοι ἀνάμεσα στοὺς γρανιτένιους βραχώδεις ὄγκους μετὰ ἀπὸ μία περίπου ὥρα φθάνουμε στὴν Ἱ. Μ. τοῦ Σινᾶ. Ἄλλο ἕνα θαῦμα τοῦ διαχρονικοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ματθαίου Λαγγῆ, Μέγας Συναξαριστὴς
2. Τὸ Μαρτυλόγιον τοῦ Σινᾶ.
3. Alberto Silioti, Guide to the exploration of Sinai.
4. Peter Grossmann, Die antike Stadt Pharan.