Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι Ύπατοι και οι ευαγγελιστές της Νέας Παγκόσμιας Τάξης θέλουν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα πάντα;
Γιατί θέλουν να καθορίζουν ακόμα και τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, και τι ονειρευόμαστε;Το ερώτημα έχει περισσότερες της μίας απαντήσεις, αλλά στο παρόν άρθρο θα περιοριστώ σε αυτήν που σχετίζεται αμεσότερα με όσα σήμερα βιώνουμε:
Γιατί είναι ανασφαλείς και ανίκανοι να διαχειριστούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Στην μακρά πορεία προς την υλοποίηση των ανίερων σχεδιασμών τους, οι νεοταξίτες κινούνται με μικρά προσεκτικά βήματα σε μονοπάτια που φροντίζουν να είναι απολύτως ασφαλή και καθ’ ολοκληρίαν ελεγχόμενα.
Φύλακες διάβολοί τους σε αυτόν τον αργόσυρτο βηματισμό είναι ο αποκρυφισμός και η τεχνητή νοημοσύνη.
Ο πρώτος εξασφαλίζει μαγικούς κύκλους προστασίας και υπερφυσικής αρωγής, ενώ η δεύτερη προσομοιώνει (σχεδιασμένα κι επιθυμητά) σενάρια και παρέχει αναλυτικούς οδηγούς πορείας.
Σε αυτό το σχεδόν «αποστειρωμένο» περιβάλλον, οι επίδοξοι κυρίαρχοι του κόσμου μας και ο ποικιλόχρωμος συρφετός των υποτακτικών τους (δηλαδή οι πολιτικοί, θρησκευτικοί, πνευματικοί, επιστημονικοί, επιχειρηματικοί, και επικοινωνιακοί ταγοί) συμπληρώνουν πετραδάκι-πετραδάκι το ψηφιδωτό της απόλυτης υποδούλωσής μας.
Έτσι, με ελεγχόμενες κρίσεις, εκρήξεις, καταρρεύσεις, και με λύσεις από τα πριν ετοιμασμένες, μας έκλεισαν «ανεπαισθήτως» (για να θυμηθώ τον Καβάφη) έξω από τον κόσμο τον αληθινό, κτίζοντας τριγύρω μας τείχη «μεγάλα κ’ υψηλά», «χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ».
Κι εμείς, που δεν ακούσαμε «ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον», καθόμαστε κι απελπιζόμαστε τώρα εδώ, και τον νουν μας «τρώγει αυτή η τύχη».
Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά, μεθυσμένοι από τις επιτυχίες τους κι ενδεδυμένοι τα φανταχτερά αποφόρια ψεύτικων θεοτήτων, οι αρχιΤέκτονες κι οι τειχοποιοί βουτούν χορεύοντας στον σκοτεινό ωκεανό της τρέλας, σε μιαν αλλόκοσμη προσομοίωση του βυθίσματος της ανθρωπότητας στην εξισωμένη με τον θάνατο μανία.
Αλλά αυτή η παράδοσή τους στην σκοτεινή τρέλα της κενόδοξης ξιπασιάς (για να θυμηθώ τον Φουκώ), που αποτελεί το «επιστέγασμα μιας επιστημοσύνης βλαμμένης και ανόητης» και το αντικαθρέφτισμα των ξιπασμένων τους ονειροφαντασιών, σηματοδοτεί και το αναπόφευκτο τέλος τους, τον μελλούμενο (συμβολικό αν όχι πραγματικό) θάνατό τους.
Παρά τα όσα διάφοροι σας λένε, στο γήπεδο της Ιστορίας δεν παίζει μόνο του το κακό. Τα περί σκοτεινών αδερφοτήτων, που μόνες αυτές αντιμάχονται για την κυριαρχία πάνω στην ανήμπορη ν’ αντιδράσει ανθρωπότητα, είναι στην καλύτερη περίπτωση εσφαλμένη εκτίμηση -και στην χειρότερη, κακόβουλη προπαγάνδα.
Όχι μόνον υπάρχουν οι αντίρροπες στο νεοταξικό σκότος δυνάμεις, αλλά έχουν κιόλας επιτύχει νίκες καθοριστικές για την τελική έκβαση του αγώνα.
Η σημαντικότερη επιτυχία τους αφορά την καταστροφή των ελεγκτικών μηχανισμών του αντιπάλου. Τώρα πια την πορεία των γεγονότων δεν την ελέγχουν οι νεοταξίτες.
Έτσι, η επισιτιστική κρίση, η οικονομική κατάρρευση, και ο πόλεμος έχουν μετατραπεί από ελεγχόμενες σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, τις οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν οι εμπνευστές τους.
Ό,τι κι αν κάνουν, τα φράγματα ασφαλείας έχουν σπάσει, ο πύργος ελέγχου έχει γκρεμιστεί, κι ένας απροσμέτρητος όγκος τιμωρητικού-εξαγνιστικού ύδατος είναι έτοιμος να τους καταπιεί.
Αναμφίβολα, έχουμε μπροστά μας μια πολύ δύσκολη περίοδο, με σημείο κορύφωσης τον τελευταίο μήνα του Μεγάλου Φθινοπώρου. Και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και δυνατοί. Μέχρι την τελική νίκη.
Κλείνω, προτρέποντας τους νεοταξίτες όλων των αποχρώσεων να διαβάσουν προσεκτικά τους «Τρώες» του Καβάφη -για να δουν τον εαυτό τους σ’ έναν πεντακάθαρο καθρέφτη:
Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
να ’χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.
Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλιτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κι αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.