(1) Τῆς Ρωμιοσύνης ὁ καιρός ἔφθασε, ἦλθε πάλι, ὅσο κι ἄν τήν συρρίκνωσαν οἱ φίλοι οἱ μεγάλοι, *ὅσο κι ἄν τήν μειώσανε οἱ Οὗννοι καί οἱ Φράγκοι.
(2) Κι οἱ Τοῦρκοι τό γνωρίζουνε πώς θά δικαιωθοῦμε, ὅτι ἄδικο ἐπράξανε μπροστά τους θά τό βροῦνε, *κι οἱ Προφητεῖες κράζουνε καί τό διαλαλοῦνε.
(3) Τό ἕνα τρίτο θά χαθεῖ, τό δεύτερο θά φύγει, τό τρίτο τό καλύτερο στούς χριστιανούς θά γείρει, *θά βαπτισθεῖ, θά μυρωθεῖ, χριστιανικό θά γίνει.
(4) Γιατί ’ναι κρυπτοχριστιανοί τόσους αἰῶνες τώρα, ζοῦν ὑπό ἀπειλή, στερνή θανάτου ὥρα, *καί περιμένουν τήν στιγμή, τήν ποθουμένη ὥρα.
(5) Θά ξημερώσει ἕνα πρωΐ, θά φθάσουμ’ ὥς τήν Πόλη, κι ἡ Προφητεία θέ νά ’βγεῖ, νά μποῦμε μέσα ὅλοι, *θά ἑνωθοῦμε οἱ Ρωμηοί, θά γίνουμ’ ἕνα ὅλοι.
(6) Σάν ἔλθει τό ποθούμενο, σάν ἔλθ’ ἐκείνη ἡ ὥρα, ἀπίστευτο θά φαίνεται, μετά ἀπό τόση μπόρα, *ἀπρόσμενο καί θαυμαστό τήν τελευταία ὥρα.
(7) Τό θαῦμα τότε θά γενεῖ ἀπ’ τοῦ Χριστοῦ τά χέρια, γιά κάποιους πού προσεύχονται μέ ὑψωμένα χέρια, *λαμπάδες ὄρθιες φωτεινές, μακριά ἀπό κάθε ψέμα.
(8) Τά δάκρυα γίναν ποταμοί, ποτίσαν τήν ἐλπίδα, ἡ Ρωμηοσύνη θ’ ἁπλωθεῖ, καί θ’ ἀποκτήσει ρίζα, *θά δεῖ κορμό, θά δεῖ κλαδιά, καί θά ’ναι ὅλα καρπερά.
(9) Τήν Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαῖς ὅσο κι ἄν τήν λαβώσαν, θ’ ἀναστηθεῖ σέ μιά στιγμή, ὅσο κι ἄν τήν πληγώσαν, *σύντομα θά ἐλευθερωθεῖ, ὅσο κι ἄν τήν ματώσαν.
(10) Ἦλθ’ ὁ καιρός, ἦλθ’ ἡ στιγμή, γιά νά ξαναπετάξει, κι ὅσους παλιά τήν σκλάβωσαν, θά τούς αἰφνιδιάσει, *κι ὅσους παλιά τήν λάβωσαν, θά τούς διασκεδάσει.
(11) Γι’ αὐτούς τούς λίγους ἀσκητές πού θυσιάσαν ὅλα, γονατιστοί στίς προσευχές, μέ τῆς καρδιᾶς τά λόγια, *λεπτές ἀγγελικές μορφές, χαριτωμένες, φωτεινές.
(12) Τῆς Ρωμηοσύνης ὁ ἀετός θέ νά μεσουρανήσει, κι ὅλα τά ἄγρια ὄρνια θά τά διασκορπίσει, *κι ὅλα τά ὄρνια ἀπό ψηλά κάτω στή γῆ θά ρίξει.
(13) Σάν ἀνεβεῖ ψηλά ἐκεῖ στόν τροῦλο τόν γαλάζιο, μέ μιά φωνή ἀγγελική, θά πεῖ λόγο καθάριο, *θά πεῖ λόγο προφητικό, θεσπέσιο, οὐράνιο.
(14) Ἡ δόξα κι ἡ ἀναλαμπή εἶναι στήν Ρωμανία, καί ὁ Σταυρός θά ξαναμπεῖ εἰς τήν Ἁγια-Σοφία, *καί ὁ Σταυρός θά ὑψωθεῖ ψηλά στήν ἐκκλησία.
(15) Πώς τοῦ Θεοῦ τό θέλημα εἶναι μέ τήν ἀλήθεια, συμμάρτυρο, συμπάρεδρο, γιά τῶν Ρωμηῶν τά δίκια, *θά μαρτυρεῖ μέ Θεῖο φῶς μέσ’ στῆς καρδιᾶς τά μύχια.
(16) Τῆς Ρωμηοσύνης τά ἔνδοξα θά τά ξαναγευθοῦμε, μά ἐμεῖς νά προσευχόμαστε καί νά δακρυροοῦμε, *μά ἐμεῖς νά γονατίζουμε καί νά παρακαλοῦμε.
(17) Ὅλα αὐτά κι ἄλλα πολλά, θέλ’ ὁ Θεός νά δοῦμε, μά ἐμεῖς νά Τόν πιστεύουμε καί νά ὁμολογοῦμε, *μά ἐμεῖς νά Τόν λατρεύουμε καί νά Τόν ἀγαποῦμε, μά ἐμεῖς νά μετανιώνουμε καί νά ὁμονοοῦμε.
https://filoinikodimou.blogspot.com/2022/05/blog-post_96.html