-Κάναμε Πνευματικό μας τον υποτακτικό του, τον παπα-Φώτη, που ήταν μία αγία ψυχή και προσευχότανε πολύ για εμάς. Εκεί, πολύ σύντομα, γνώρισα ένα πνευματικοπαίδι του, τον Παναγιώτη.
Επειδή όμως ήμουν επιφυλακτική και διστακτική, και μάλιστα όταν έπρεπε να αποφασίσω για τη μελλοντική πορεία της ζωής μου, αποφασίσαμε με τον Παναγιώτη να επισκεφτούμε και να συμβουλευτούμε τον Άγιο Πορφύριο.
Ο π. Φώτης πήγαινε κάθε Πέμπτη στον Άγιο, για να εξομολογηθεί ή για να τον συμβουλευτεί πάνω στον προσωπικό πνευματικό του αγώνα και στο ποιμαντικό του έργο. Εγώ πέρασα πρώτη στο Κελλί του και, καθώς έπαιρνα την ευχή του, μου κράτησε το χέρι και έπιασε τον σφυγμό μου. Έμεινε σιωπηλός για 3-4 λεπτά και μετά, κουνώντας έντονα το χέρι μου, μου είπε με ζωηρή φωνή: «Μωρέ ξέρει πόσο σε αγαπάει αυτός; Μωρέ είσαι ευαίσθητη εσύ. Ευαίσθητη…»
Ένιωσα να ξαλαφρώνω από μία ενόχληση και να μου φεύγει ένα άγχος. Ήταν σαν να μου έβγαλε ένα αγκάθι που πόναγε και αμέσως ανακουφίστηκα.
Και ο Παναγιώτης όταν μπήκε, μετά από εμένα, έδειχνε σκεπτικός και συννεφιασμένος αλλά, όταν βγήκε, έλαμπε από χαρά. Ο Άγιος σκόρπισε τους λογισμούς ανασφάλειας που είχαμε για το μέλλον μας και σύντομα (το 1981) παντρευτήκαμε με την ευλογία του και την ευλογία του Πνευματικού μας. Από τότε αρχίσαμε να πηγαίνουμε μαζί στο Μήλεσι, όσο πιο συχνά μπορούσαμε.
Συχνά μας μιλούσε για την αγάπη του Χριστού. Μας έλεγε: «Μωρέ τον Χριστό να αγαπήσετε. Τον Χριστό…! Και μη φοβόσαστε τίποτα. Αδιαλείπτως να προσεύχεστε. Ο Θεός δεν θέλει πολλά. Μόνο την ευχούλα να μην αφήνετε. Να μη σταματάτε να του μιλάτε. Τον Χριστό να έχετε, γιατί ζωή χωρίς τον Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει τέλειωσε…»
«Αργότερα θα δείτε ότι όλα τα τρόφιμα θα είναι μολυσμένα. Να μην φοβόσαστε. Εσείς θα κάνετε τον σταυρό σας και θα τρώτε. Ο Θεός είναι που μας προστατεύει όλους…».
…Από τότε που τον γνώρισα αισθάνομαι την παρουσία του, νιώθω να με σκεπάζει με τις προσευχές του. Νιώθω την προστασία και την αγάπη του. Με βοήθησε πάρα πολύ στα σκαμπανεβάσματα του γάμου μου, με στήριξε ηθικά και με παρηγόρησε στον θάνατο του αγαπημένου μου πατέρα. Ένιωθα να παίρνει τον πόνο και τη θλίψη στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου.
Μου χαμογελούσε με τόση γλυκύτητα, που γέμιζα χαρά. Έβλεπα μία απέραντη γαλήνη στο πρόσωπό του. Καθώς έβλεπα το λευκό και λαμπερό του πρόσωπο μαζί με τα καταγάλανα μάτια του, νόμιζα πως έβλεπα έναν άγγελο. Ήταν ένας επίγειος άγγελος! Έλαμπε, ακτινοβολούσε από τη θεία Χάρη.
Μαρτυρία κ. Μαρίας Τ., Αθήνα
«Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης – Μαρτυρίες» – Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος». Για το βιβλίο ΕΔΩ
https://simeiakairwn.wordpress.com/
http://orthodoxathemata.blogspot.com