Σχετικό δημοσίευμα αποκαλύπτει ότι ο Πάπας συναντήθηκε με τέσσερα τρανς άτομα. Στην ανάρτηση διαβάζουμε συγκεκριμένα ότι: «Παλαιότερα, αυτά τα τρανς άτομα από τη Λατινική Αμερική ασχολούνταν με την πορνεία στη Ρώμη, αλλά λόγω της πανδημίας έχασαν πελάτες. Έμειναν χωρίς χρήματα, στράφηκαν στην Καθολική Εκκλησία για βοήθεια. Με εντολή του Βατικανού, ο ιερέας βοήθησε τους μετανάστες και τώρα μπόρεσαν να συναντηθούν προσωπικά με τον Πάπα». Ο Πάπας τους χαιρέτισε στα ισπανικά, συνομίλησε μαζί τους και στο τέλος τους χάρισε ένα κομπολόι.
Μία παπική μοναχή σχολιάζοντας την κίνηση αυτή, είπε τα εξής: «Υπέφεραν λόγω της ταυτότητάς τους και της γενικής περιφρόνησής τους. Χάρηκα που είδα τη χαρά τους», ενώ ο Πάπας την ευχαρίστησε που προωθεί τις ΛΟΑΤ ιδέες της.
Tόσο στην Ευρώπη με την απόφαση επιβολής έμμεσης αναγνώρισης της διεμφυλικής οικογένειας, όσο και στη χώρα μας με τον νέο νόμο μεσαιωνικού τύπου που καταδικάζει κάθε μεταχείριση που αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου, επιχειρείται όχι απλώς μία νομιμοποίηση του πανσεξουαλισμού αλλά μία άνευ προηγουμένου επιβολή του.
Η προδρομική εποχή, η εποχή της εκκοσμίκευσης, της πτώσης του κλήρου στα θέματα πίστεως και της πτώσης του κόσμου στα θέματα της αμαρτίας, είναι η εποχή που φοβάται κανείς να μιλήσει για τις οδυνηρές συνέπειες του αμαρτήματος αυτού. Πρέπει όμως να είναι έτσι;
Η φοβερή αυτή αμαρτία της ομοφυλοφιλίας, στην οποία με βδελυγμία και τρόμο αναφέρθηκαν στα συγγράμματά τους οι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν τρομάζει πια τους σύγχρονους ορθοδόξους ιερείς που συμπαρασύρονται από την πλάνη και μετεωρίζονται ανάμεσα στην Εκκλησία και στην Αίρεση.
Ο σεβαστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, τόνισε τα εξής σημαντικά: «Αν πάρω την Αγία Γραφή ως μέτρον και ως κριτήριον, τότε θα μπορώ να δω τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, υπό το πρίσμα της αποκαλύψεως του Θεού. Και υπό το πρίσμα αυτό βλέπομε ότι: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια – το υπογραμμίζω – δεν είναι προϊόν μιας τραυματικής «και σού᾽πα και μού ᾽πες» καταστάσεως. Είναι αμάρτημα. Και, για την ιστορία, εδώ και τριάντα χρόνια, γύρω στο 1960, κάτι λίγο πριν το 1960, επειδή (μόνο στην Αγγλία; τέλος πάντων…) υπήρχαν, υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι στην Αγγλία, έφθασε ακόμη –μάλιστα γιατροί το έλεγαν, ακόμα και πάστορες, Χριστιανοί– [έφθασαν] να λέγουν ότι είναι μία αρρώστια. Έφθασε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, της Αγγλίας δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος, να υποστηρίξει ότι είναι μία νόσος. Εγώ δε τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν το διάβασα στην εφημερίδα – άστε, δε, τότε γελούσε όλη η Ελλάς με τα καμώματα αυτά· τώρα κι εμείς γινήκαμε τέτοιοι – προσέξτε, είπα: Καλά, αυτός ο Αρχιεπίσκοπος, δεν άνοιξε ποτέ την Αγία Γραφή; Να δει ότι η ομοφυλοφιλία είναι από τα πάθη που εισήγαγε η ειδωλολατρία, ο πεσμένος άνθρωπος».
Συμβαίνει λοιπόν ολόκληροι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι, να στρεβλώνουν τη διδασκαλία της Εκκλησίας και να παρουσιάζουν το ζήτημα από μία εντελώς διαφορετική σκοπιά. Την ίδια στιγμή η ειδωλολατρία, η απομάκρυνση από την Αλήθεια, η απουσία της Χάρης του Θεού, η πλάνη του αιρετικού και αλλότριου, εργάζονται πυρετωδώς για τη συνέχιση αυτής της δαιμονικής “παράδοσης” των ειδωλολατρών υπό τις διαταγές του Πάπα.
Μπορεί κάποιος να μας εγγυηθεί ότι όσοι δεν αντέδρασαν στο Κολυμπάρι, στο Ουκρανικό, στη μασκοφορία και γενικότερα σε όλο το βλάσφημο συναπάντημα του κορωνοϊού, θα αντιδράσουν στην εξύψωση της ομοφυλοφιλίας ως κάτι ενάρετο και θεάρεστο;
Το «υπακοή για να μην χάσουμε τον μισθό μας, υπακοή για να αποφύγουμε τη δυσμενή μετάθεση, υπακοή για να μην μας διασύρουν», μήπως πλέον συμπεριλαμβάνει και το «υπακοή στην αμαρτία… Υπακοή στην ομοφυλοφιλία»;
katanixi