Μάτια καὶ τὸ λιγομίλητό τους στόμα,
Ποὺ γεννιῶνται, ζοῦν, πεθαίνουν σὰν τὰ δέντρα τους
Ριζωμένοι στὸ ἴδιο χῶμα. Ὢ τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους! ἀσπρομάλληδες
Γεροπλάτανους κ’ ἔλατα παλικάρια,
Καὶ πολύκαρπες μαννάδες, κι’ ὀμορφόπαιδα,
Νεροκαλαμιᾶς βλαστάρια.
Ὢ τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους! ἀπ’ τὸν κίνδυνο
Τῆς ἀνθρώπινης νεροποντῆς ἐκεῖνοι
Θὰ μᾶς σώσουν, ὁλογύρω μας ἀπλώνοντας
Τὴν ἀνθρώπινη γαλήνη.
Γεώργιος Δροσίνης, Οι Αγαθοί Άνθρωποι, Θα Βραδιάζη, 1923
Στη φωτογραφία ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951).
https://proskynitis.blogspot.com/2022/05/blog-post_95.html