Τις τελευταίες ώρες μπορέσαμε να δούμε πιο καθαρά. Τα κομμάτια του παζλ ενώνονται για να σχηματίσουν μια μεγαλύτερη εικόνα. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ ανακοίνωσε σήμερα το απόγευμα στο ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι «Ρωσία 24», προς έκπληξη όλων, έναν ακόμη πολεμικό στόχο της Ρωσίας στην Ουκρανία, χωρίς τα δυτικά μέσα ενημέρωσης να αναπνεύσουν λέξη γι’ αυτό: «Η ειδική μας επιχείρηση είναι να βάλουμε τέλος στην αλόγιστη επέκταση, στην απόλυτη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο, μια κυριαρχία που συμβαδίζει με παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. (Πηγή: https://m.ura.news/news/1052544901 )
Ο Λαβρόφ ανέφερε τις ενέργειες των ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο και το Ιράκ ως παραδείγματα τέτοιων αμερικανικών παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου.
Τα χαρτιά είναι πλέον ανοιχτά και όλοι γνωρίζουν με ποια πλευρά πρέπει να είναι. Όλοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τις επιλογές τους και τις συνέπειές τους. Αυτή τη στιγμή γινόμαστε μάρτυρες της συνέχισης του στόχου που επιδιώκεται μετά την υγειονομική κρίση: αν κάποιος τσιμπήσει, χωρίς κανείς να χρειαστεί να ρωτήσει γιατί, θα συναχθεί το συμπέρασμα ότι ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του και αναλαμβάνει και τις συνέπειες. Σας παραπέμπω στη χθεσινή μου ανάρτηση («Τι διακυβεύεται», βλ. παρακάτω). Από σήμερα το απόγευμα, είναι επίσημο και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την απόφαση: είτε είναι κανείς στο πλευρό του παγκόσμιου εγκληματικού σώματος που είναι η Αμερική, είτε όχι. Δεν υπάρχει πλέον λόγος να το συζητάμε.
Τι διακυβεύεται.
Τις τελευταίες εβδομάδες, καλοπροαίρετοι ακτιβιστές επαναλαμβάνουν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι δικός μας και ότι θα έπρεπε αντ’ αυτού να φροντίζουμε τη Γερμανία. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.
Στην Ουκρανία διακυβεύεται το μέλλον του κόσμου, ανεξάρτητα από το πόσο θα διαρκέσει ο πόλεμος και αν θα καταλήξει σε μια λύση με διαπραγματεύσεις, η οποία θα καθυστερήσει μόνο την ίδια τη σύγκρουση. Όμως οι εγκέφαλοι, είτε λέγονται Αλεξάντερ Ντούγκιν είτε Φράνσις Φουκουγιάμα, συμφωνούν απόλυτα ότι η έκβαση της ουκρανικής σύγκρουσης θα καθορίσει τη μελλοντική κατεύθυνση της παγκόσμιας κατάστασης. Είτε η Δύση κερδίζει είτε όχι: η Ρωσία, η Κίνα και η αναδυόμενη Ευρασία θα έχουν τότε τον έλεγχο. Υπό αυτή την έννοια, η έκβαση του πολέμου είναι πολύ σημαντική για το δικό μας μέλλον. Δεδομένου ότι η Γερμανία δεν είναι σήμερα ούτε σε θέση ούτε πρόθυμη να υιοθετήσει ουδέτερη στάση, θα εμπλακεί αναπόφευκτα στην αντιπαράθεση μεταξύ των μπλοκ και θα υποστεί τις συνέπειες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπροστά σε αυτό, όλοι θα πρέπει να πάρουν θέση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και να εξηγήσουν ποιες συνέπειες του παιχνιδιού στην πράξη προτιμούν και ποιες προτιμούν να γλιτώσει η χώρα μας.
Αυτός που δεν κάνει τίποτα – όπως και αυτός που υποστηρίζει την
Ουκρανία – υποστηρίζει τη συνέχιση της αμερικανικής ηγεμονίας, των
λεγόμενων «δυτικών αξιών», της λεηλασίας του κόσμου από το Μεγάλο Χρήμα.
Υποστηρίζει το γεγονός ότι η Γερμανία παραμένει κόμβος για τους
επιθετικούς πολέμους των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο και γίνεται στόχος πιθανών
στρατιωτικών επιθέσεων από κάθε αντίπαλο μέρος. Υποστηρίζει επίσης την
οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης, η οποία έχει υποστηρίξει μια
παραληρηματική ενεργειακή πολιτική και παράλογες κυρώσεις. Υποστηρίζει
τη σατανική ατζέντα των δυτικών ελίτ, η οποία καταλήγει στην καταστροφή
της οικογένειας, στην καταστροφή της υγείας και της σωματικής μας
ακεραιότητας, στη διαγραφή της προσωπικής ταυτότητας (μέσω του
υπερανθρωπισμού!).
Με δεδομένο ότι η Ρωσία ΔΕΝ αποτελεί μέρος της Μεγάλης Επαναφοράς: η
Ρωσία, η Κίνα και η Ευρασία αντιπροσωπεύουν το τέλος της παγκόσμιας
κυριαρχίας του δολαρίου ΗΠΑ, την έλευση μιας πραγματικής πολυπολικής
παγκόσμιας τάξης, τον σεβασμό των παραδοσιακών αξιών, όπως η οικογένεια,
η πατρίδα και η ταυτότητα, και την απόρριψη όλων των μορφών δυτικής
φιλελεύθερης παρακμής, η οποία είναι μια de facto «κουλτούρα του
θανάτου». Την άνοιξη του 2020, ο Πούτιν δήλωσε ότι όσο θα είναι στην
εξουσία, δεν θα υπάρχει «γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου» στη Ρωσία –
μία μόνο από τις πολλές δηλώσεις.
Ναι, υπάρχουν αποχρώσεις του γκρίζου και ενδιάμεσες αποχρώσεις: χώρες όπως η Ρωσία και η Ουγγαρία έχουν επίσης εφαρμόσει αυτή την παγκόσμια σκηνοθεσία της «υγειονομικής ανάσχεσης», μερικές φορές με δραστικά μέτρα- η Κίνα την έχει εφαρμόσει ακόμη πιο καταναγκαστικά. Ειδικά η Κίνα, με το σύστημα κοινωνικής πίστωσης και ένα από τα πιο αυστηρά υγειονομικά καθεστώτα στον κόσμο, δεν αποτελεί απαραίτητα πρότυπο για εμάς. Αλλά αν η Ρωσία εκδιώξει τους Αμερικανούς από την Ευρώπη, θα είναι ήδη ένα κβαντικό άλμα για το δικό μας μέρος του κόσμου, οι συνέπειες του οποίου θα είναι δύσκολο να προβλεφθούν- ακόμη περισσότερο για την παγκόσμια κατανομή ισχύος.
Βασικά, είναι πολύ απλό. Οι Αμερικανοί παλεύουν ακόμη να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι δεν παίζουν πλέον στο μεγάλο πρωτάθλημα. Η Κίνα έχει αντικαταστήσει τις ΗΠΑ ως παγκόσμιος πρωταθλητής στις εξαγωγές, το δολάριο χάνει έδαφος σε μαζική κλίμακα (γεγονός που εξηγεί την τρελή βιασύνη της Δύσης για πόλεμο, χρησιμοποιώντας τους άτυχους Ουκρανούς για να πετύχει το σκοπό της), η Ινδία και η Σαουδική Αραβία μεταβαίνουν στην πληρωμή σε ρούβλια, και στην Ευρώπη ο Όρμπαν κάνει τα πρώτα του βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Και τέλος, η Ρωσία και η Κίνα διαθέτουν υπερηχητικά όπλα, αλλά οι Αμερικανοί όχι. Αυτό σημαίνει ότι οι Αμερικανοί μετακινούνται στη δεύτερη κατηγορία. Προς το παρόν, αγωνίζονται ακόμη να το αποδεχτούν. Μερικές λογικές κινήσεις, τόσο στρατιωτικές όσο και νομισματικές, θα μπορούσαν τελικά να τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν καμία δουλειά στην Ευρώπη. Ο Μπάιντεν δεν θα είναι τόσο ανόητος ώστε να διακινδυνεύσει έναν πυρηνικό πόλεμο για την Ουκρανία – πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη, η ΕΕ, θα περάσει σε ενεργό αποσύνθεση μέσα στους επόμενους
μήνες, ένα χρόνο ή το πολύ τρία χρόνια. Ο Πούτιν δεν έχει καν αρχίσει να
κλείνει τη στρόφιγγα του φυσικού αερίου και εξακολουθεί να προσεγγίζει
τη Δύση. Η ευρωκρατία στις Βρυξέλλες είναι αρκετά ανόητη ώστε να
αυτοπυροβοληθεί στο πόδι. Η Ευρώπη πρόκειται να βιώσει ένα αιματηρό και
ταραχώδες μεσοδιάστημα: μπορεί να ανταλλάξει τον έναν ηγεμόνα με έναν
άλλο, και η επιστροφή στις δικές της δυνάμεις δεν είναι καθόλου ορατή.
Όμως η καταστροφή μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους που δεν είναι ακόμη
αντιληπτοί σήμερα. Εν τω μεταξύ, οι αξίες της Ευρώπης – οι πραγματικές –
μπορεί να διαφυλάσσονται καλύτερα στη Μόσχα παρά στις Βρυξέλλες και την
Ουάσιγκτον.
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)