«Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στη Ρωσία να κερδίσει στην Ουκρανία», δήλωσε ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς. Φαίνεται, ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Γερμανίας και της ΕΕ, ακόμη και της Δύσης συνολικά, ποιος θα κερδίσει σε αυτή την αντιπαράθεση; Ωστόσο, υπάρχουν τουλάχιστον πέντε λόγοι για τους οποίους μια ρωσική νίκη στην ειδική επιχείρηση θα σήμαινε, στην πραγματικότητα, το τέλος της Δύσης που όλοι γνωρίζουμε σήμερα.
1. Το τέλος της παντοδυναμίας των ΗΠΑ
Ο φόβος της ακαταμάχητης εξουσίας ήταν πάντα ένας από τους πιο αποτελεσματικούς αποτρεπτικούς παράγοντες. Και σήμερα, σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος έχει τέτοιον φόβο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πιο συγκεκριμένα, μπροστά στη συλλογική Δύση, την οποία η Αμερική μπορεί να κατευθύνει με όποιον τρόπο επιθυμεί. Γι' αυτό ούτε το Ιράν, ούτε η Τουρκία, ούτε καν η Κίνα, μπορούν να αμφισβητήσουν τις ΗΠΑ, εστιάζοντας μόνο στην άμυνα όσων τώρα κατέχουν.
Ωστόσο, έτσι απλά η Ρωσία αποδέχτηκε αυτή την πρόκληση. Και αν η Μόσχα αντέξει την απόλυτη πίεση και κερδίσει, τότε όλος ο κόσμος θα δει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι παντοδύναμες.
Τότε θα υπάρξει μια σειρά από προκλήσεις στην Αμερική και στους Ευρωπαίους συμμάχους από το Ιράν ή τη Σαουδική Αραβία. Υπό τον φόβο των πυρηνικών, η Δύση δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτές τις προκλήσεις. Οπότε, θα εξαλειφθεί το οποιοδήποτε ίχνος δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο, ούτε αμερικανικής.
2. Η διάσπαση της Ευρώπης
Υπάρχουν πολλές διαφωνίες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες έχουν πλέον τεχνητά ωθηθεί στο παρασκήνιο για χάρη της ενότητας απέναντι στη ρωσική απειλή. Και όλες αυτές οι διαφωνίες θα εμφανιστούν ξανά σε περίπτωση ρωσικής νίκης, όταν η Ευρώπη θα αποφασίσει ποιος φταίει για αυτό και τι θα κάνει.
''Η ΕΕ έχει γίνει πολύ ιδεολογικοποιημένη ένωση. Η δημοκρατία έχει γίνει δόγμα του επιπέδου πίστης στη νίκη του κομμουνισμού. Επιπλέον, η αντιπαράθεση με τη Ρωσία έχει μεταφερθεί στην κατηγορία της πάλης μεταξύ καλού και κακού. Και το «καλό» πρέπει να κερδίσει. Αν δεν κερδίσει, ανακύπτουν ερωτήματα όχι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τα ίδια τα ιδεολογικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτή την περίπτωση, οι κίνδυνοι εξαφάνισης της «κόλλας» που κράτησε την ΕΕ ενωμένη αυξάνονται κατακόρυφα'', λέει στην εφημερίδα VZGLYAD ο Ιβάν Λίζαν, επικεφαλής του αναλυτικού γραφείου του έργου Sonar-2050.
Οι κίνδυνοι διάλυσης θα αυξηθούν επίσης εάν το κόστος για την ΕΕ για τον περιορισμό της Μόσχας αυξηθεί και αυτό το κόστος δεν μπορεί να καλυφθεί από την επιθετική επέκταση. Άλλωστε, μετά τη νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο ελεύθερος χώρος για αυτή την επέκταση τελείωσε.
''Η ΕΕ επεκτείνεται και αναπτύσσει οικονομικά την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό. Αυτή η εξέλιξη ήταν οικονομικός αποικισμός. Ο τερματισμός αυτής της διαδικασίας με περιθώριο πλούσιο σε φυσικούς πόρους η Ουκρανία θα υπονομεύσει την Ε.Ε. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε τόσες πολλές κυρώσεις κατά της Ρωσίας που στην πραγματικότητα πήγε σε ρήξη: εάν η Ρωσία προσαρμοστεί, τότε η ΕΕ θα αποδυναμωθεί πολύ λόγω της ειδικής δομής της οικονομίας. Η ΕΕ εξαρτάται εξαιρετικά από τη φθηνή πίστωση και η φθηνή πίστωση και ο πληθωρισμός είναι ασύμβατα: καμία πίστωση - καμία οικονομική ανάπτυξη, και αντί γι' αυτά, ο στασιμοπληθωρισμός και η αύξηση των εσωτερικών αντιφάσεων '', εξηγεί ο Ivan Lizan.
3. Η επιστροφή της ρωσικής επιρροής
''Η ιδεολογία των αξιών κυριαρχεί στην Ευρώπη. Και αυτές οι αξίες πρέπει να προωθούνται όλο και περισσότερο – τουλάχιστον στον χριστιανικό κόσμο. Μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία θα σήμαινε τουλάχιστον ένα σταμάτημα της προόδου των αξιών προς τα ανατολικά. Και ως μέγιστο - η υπονόμευσή τους στην ίδια την Ευρώπη'', λέει ο Βαντίμ Τρουχάτσεφ, πολιτικός επιστήμονας και αναπληρωτής καθηγητής στο Ρωσικό Κρατικό Ανθρωπιστικό Πανεπιστήμιο, στην εφημερίδα VZGLYAD.
Στην πραγματικότητα, μπορούμε να μιλήσουμε ακόμη και για διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή τουλάχιστον η εμφάνιση στην Ανατολική Ευρώπη ενός ισχυρού εθνικιστικού κέντρου που διακηρύσσει άλλες αξίες. Και αυτή είναι μια άλλη υπαρξιακή απειλή - οι Βρυξέλλες και η Δυτική Ευρώπη βλέπουν τον ανατολικοευρωπαϊκό εθνικισμό ως άμεση απειλή για τις ευρωπαϊκές αξίες και την ευρωπαϊκή ενότητα ως τέτοια.
Η ίδια η ΕΕ ως κατασκεύασμα οικοδομήθηκε στην απόρριψη του εθνοτικού εθνικισμού (ως πηγής σύγκρουσης) υπέρ μιας υπερεθνικής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Για την απόρριψη του εθνικού πάθους υπέρ της προώθησης «καθολικών» αξιών, με τις οποίες η Ευρωπαϊκή Ένωση κατανοεί τις προοδευτικές φιλελεύθερες ιδέες (επιβολή αξιών LGBT, υπερανεκτικότητα, περιορισμός δικαιωμάτων και ελευθεριών για «ανελεύθερα» στοιχεία της κοινωνίας κ.λπ. ).
Επιπλέον, η ενίσχυση του ανατολικοευρωπαϊκού εθνικισμού σε ορισμένες χώρες μπορεί να οδηγήσει σε ένα παράδοξο αποτέλεσμα - την προσέγγιση ορισμένων κρατών με τη Ρωσία. ''Η νίκη της Ρωσίας μπορεί να σημαίνει αύξηση της συμπάθειας προς αυτήν σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες - στη Βουλγαρία, τη Σλοβακία, την Ελλάδα, ακόμη και στην Τσεχική Δημοκρατία ή την Ισπανία. Φυσικά, στη Σερβία. Η Ρωσία μπορεί να επιστρέψει στην Ευρώπη ως μια ισχυρή δύναμη που πρέπει να υπολογίζεται. Κάτι που θα διαγράψει σε μεγάλο βαθμό τα αποτελέσματα του Ψυχρού Πολέμου'', εξηγεί ο Βαντίμ Τρουχάτσεφ.
4. Επανένταξη του μετασοβιετικού χώρου
Και επιστροφή όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στον μετασοβιετικό χώρο. Η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα ακυρώσει ολόκληρη την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον μετασοβιετικό χώρο. ''Ποια είναι η ωφέλεια της μακροχρόνιας καλλιέργειας κομπραντόρ μέσω του Ιδρύματος Σόρος και άλλων οργανώσεων, εάν είναι αβοήθητοι μπροστά στον ρωσικό στρατό;'' ρωτάει ο Ιβάν Λίζαν.
Και όλα τα δισεκατομμύρια δολάρια που έχουν ήδη επενδύσει στη δημιουργία φιλοδυτικών ελίτ θα ακυρωθούν - τελικά, οι μύθοι στους οποίους ανατράφηκαν αυτές οι ελίτ θα δώσουν τη θέση τους στην πραγματική πολιτική, στο πλαίσιο της οποίας δεν θα είναι πλέον δυνατή να κερδίσουν χρήματα για τη ρωσοφοβία, νοικιάζοντας την επικράτειά τους για να περιορίσουν τη Ρωσία. Η Γεωργία ήταν το πρώτο από τα φιλοδυτικά κράτη που το κατάλαβε (αρνήθηκε να συμμετάσχει στις αντιρωσικές κυρώσεις).
Δεν έχει φτάσει ακόμη στη Μολδαβία - αν κρίνουμε από τα λόγια της προέδρου της χώρας Maia Sandu σχετικά με την ανάγκη απαγόρευσης της κορδέλας του Αγίου Γεωργίου, η διαδικασία ευαισθητοποίησης απέχει ακόμα πολύ από την ολοκλήρωση. Ωστόσο, οι προθεσμίες θα πλησιάσουν απότομα όταν τα ρωσικά στρατεύματα απελευθερώσουν την Οδησσό και διαπεράσουν έναν χερσαίο διάδρομο στην Υπερδνειστερία.
Εν τω μεταξύ, ο μετασοβιετικός χώρος ήταν σημαντικός για την Ευρώπη όχι μόνο ως έδαφος για οικονομική επέκταση, αλλά ακριβώς ως εργαλείο για τον περιορισμό της Ρωσίας. ''Η Ρωσία για την Ευρώπη είναι «η λάθος άλλη». Και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι φοβούνται την ενίσχυση της Ρωσίας ως «διαφορετικής, αλλά παρόμοιας» περισσότερο από την ενίσχυση της προφανώς διαφορετικής Κίνας, Ινδίας ή Σαουδικής Αραβίας'', λέει ο Ιβάν Τρουχάτσεφ. - Και από αυτή την άποψη, η Ουκρανία είναι ένα ελεγχόμενο απόθεμα απαραίτητο για την Ευρώπη. Η στέρησή της σημαίνει άμεση γειτονία με τη Ρωσία σε αυτόν τον τομέα και προοπτική αποκατάστασης της «μεγάλης Ρωσίας». Και δεν έχει σημασία ποια - ρωσική εθνική ή πολυεθνική αυτοκρατορική.
Οποιαδήποτε «μεγάλη Ρωσία» είναι εξίσου κακή για τη Δύση»
5. Παρακμή της Αμερικής στην Ευρώπη
Μια ρωσική νίκη θα οδηγήσει, αν όχι σε αποχώρηση, τότε σε αποδυνάμωση της επιρροής των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Και σε κατάρρευση της υπερατλαντικής ενότητας. Ναι, αυτή η διατριβή φαίνεται αμφιλεγόμενη σε κάποιους, γιατί η Ευρώπη δεν θέλει να φύγει η Αμερική.
''Με φόντο την προφανή τάση της αποδυνάμωσης της Δύσης, θα είναι ιδιαίτερα τρομακτικό για τους Ευρωπαίους να μείνουν μόνοι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες για αυτούς είναι προμηθευτής τεχνολογίας, ασφάλειας και διεθνών κανόνων. Επιπλέον, οι Αμερικανοί δημιουργούν ευκαιρίες για την κλιμάκωση των ευρωπαϊκών συμφερόντων και την προβολή ευκαιριών'', εξηγεί ο Dmitry Ofitserov-Belsky, ανώτερος ερευνητής στο IMEMO RAS.
Ωστόσο, το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι επιθυμίες της Ευρώπης, αλλά η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην Αμερική, τα αισθήματα απομόνωσης είναι ήδη έντονα - και η επιδείνωση των εσωτερικών προβλημάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες απλώς θα ενισχύσει αυτά τα συναισθήματα. Τα κράτη, φυσικά, δεν θα φύγουν καθόλου από την ΕΕ, αλλά ενδέχεται να μην διαχειρίζονται πλέον ενεργά τις ευρωπαϊκές υποθέσεις.
Σε αυτή την περίπτωση, φυσικά, εάν η ρωσο-αμερικανική σύγκρουση για τη μετασοβιετική περιφέρεια τελειώσει με τη νίκη της Ρωσίας. Τότε, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να συναφθούν στρατηγικές συμφωνίες με τη Μόσχα για το σύστημα ασφαλείας (συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού χώρου), πράγμα που σημαίνει ότι η ικανότητα των ΗΠΑ να διογκώσουν τη ρωσοευρωπαϊκή αντιπαράθεση, στην οποία βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό η αμερικανική παρουσία, θα μειωθεί σοβαρά.
πηγή