Η πιθανότερη λύση λοιπόν παρά την κλιμάκωση της ρητορικής και από τον Τζο Μπάιντεν, είναι η λεγόμενη «αυστριακή λύση» για την Ουκρανία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αυστρία, όπως και η Γερμανία, καταλήφθηκε από τις τέσσερις συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά τον Μάιο του 1955, η Σοβιετική Ένωση υπέγραψε τη Συνθήκη Ανεξαρτησίας της Αυστρίας που εγγυάται την ουδετερότητά της και απέσυρε τα στρατεύματά της.
Η Αυστρία έγινε ουδέτερο κράτος – γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Όπως η Αυστρία θυσίασε επίσημα το Νότιο Τιρόλο, έτσι και η Ουκρανία θα έπρεπε να αποκηρύξει τις αξιώσεις της στην Κριμαία. Εάν ο Πούτιν είναι πρόθυμος να προσχωρήσει στην ουκρανική ουδετερότητα αντί να επιχειρήσει να τη μετατρέψει σε κράτος-μαριονέτα ή να διεκδικήσει την πλήρη κυριαρχία πάνω της, τότε το αυστριακό μοντέλο θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πιθανή λύση στο «ταλαιπωρημένο στάτους» της Ουκρανίας.
Όλα αυτά θα έρχονταν ως οδυνηρή έκπληξη για το ακροδεξιό καθεστώς του Ζελένσκι. Αλλά ούτε η Ευρώπη ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται να έχουν μεγάλη όρεξη να εμπλακούν σε παρατεταμένη οικονομική και στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία για χάρη της Ουκρανίας.Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο Μπάιντεν είναι μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία που θα ανέβαζε τις τιμές του πετρελαίου και θα ενίσχυε την αίσθηση «πολιορκίας» γύρω από την προεδρία του. Τις επόμενες εβδομάδες, μπορεί κάλλιστα να επιδιώξει να σημειώσει μια διπλωματική επιτυχία στο εξωτερικό, Αντί να δημιουργήσει και δεύτερη κρίση, μετά την πανδημία.