Συγκλονιστικές λεπτομέρειες, παρασκήνιο και πολλά ντοκουμέντα από τα γεγονότα που σημάδεψαν τις ημέρες του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή περιλαμβάνει το νέο βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη, όπως αναφέρει σε άρθρο του στο ieidiseis.gr ο Βασίλης Σκουρής. «Δεν ήθελαν να με σκοτώσουν, ήθελαν να με ανατρέψουν», είναι το συμπέρασμα του συγγραφέα από τις παρασκηνιακές συζητήσεις που είχε με τον πρώην πρωθυπουργό, συζητήσεις στις οποίες βασίζεται το βιβλίο «Οι Απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή-Η αθέατη συγκλονιστική διακυβέρνηση- Από τις υποκλοπές στη διπλωματία των αγωγών, το Βατοπέδι και τον Δεκέμβρη το 2008», που κυκλοφορεί άμεσα από τις εκδόσεις «Λιβάνη». Το iEidiseis αναδημοσιεύει ένα βασικό απόσπασμα από το βιβλίο και θα επανέλθει άμεσα σε αυτό, καθώς αφορά πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες περιόδους της εντελώς πρόσφατης ιστορίας μας.
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης (σελίδες 350-351): «Έχω συζητήσει κατ’ επανάληψη με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για όλα όσα συνέβησαν την περίοδο της πρωθυπουργίας του. Για τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, για την πολιτική του απέναντι στη Ρωσία, για τη στόχευση της ενεργειακής του πολιτικής, για την αποσταθεροποίηση της πολιτικής του, ακόμη και για το φερόμενο σχέδιο δολοφονίας του. Ο πρώην πρωθυπουργός, παρά τα όλα όσα συνέβησαν, δεν πιστεύει ότι υπήρξε σχέδιο φυσικής του εξόντωσης. Όπως όμως επισημαίνει, “μετά την πολιτική των αγωγών άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα, όπως απαγωγές επιχειρηματιών, οι φωτιές του 2007 και ο Δεκέμβριος του 2008, κατά τη διάρκεια του οποίου έγιναν επεισόδια ασύμμετρα σε σχέση με το αναμφισβήτητα θλιβερό γεγονός. Δεν ξέρω αν πίσω από αυτά κρύβονταν Κοσοβάροι, Τούρκοι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, όποιοι άλλοι. Αλλά οι ΗΠΑ είναι δύναμη με παγκόσμια ματιά”.
Στις συζητήσεις αυτές ο πρώην πρωθυπουργός μού ξεκαθάρισε: “Εγώ κοιτούσα το εθνικό συμφέρον. Δεν ήταν οικονομικό το θέμα. Την ανισότητα γεωπολιτικού βάρους, όπως τουλάχιστον την προσλαμβάνουν πολλοί στα δυτικά κέντρα αποφάσεων, κάθε σοβαρός Έλληνας ηγέτης πρέπει να σκέφτεται πώς θα την αντιμετωπίσει. Οι αγωγοί ήταν εθνική πολιτική γιατί παρέκαμπταν την Τουρκία και έλεγχαν τη ροή του φυσικού αερίου προς Αλβανία-Σκόπια. Δεν ήταν αντιαμερικανική πολιτική. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν ορισμένοι κορυφαίοι Αμερικανοί διπλωμάτες ήταν τουλάχιστον περίεργος.
”Τον καιρό που εφάρμοζα αυτή την πολιτική δεν υπήρχε αμερικανικό ενδιαφέρον για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Αλλά ήταν η κυβέρνησή μου που δρομολόγησε πριν από τους ρωσικούς αγωγούς τον ανταγωνιστικό αγωγό ITGI, που είχε ένθερμη δυτική-και κυρίως αμερικανική- στήριξη. Εγκαινιάσαμε με τον Ερντογάν, παρουσία του Αμερικανού υπουργού Ενέργειας Σάμιου-ελ Μπόντμαν, την κατασκευή του ελληνοτουρκικού κομματιού του, το 2005, και μετά τη λειτουργία του, δυο χρόνια αργότερα. Εμείς συμφωνήσαμε με τη Βουλγαρία, το 2009, και την κατασκευή του Διασυνδετηρίου Αγωγού Ελλάδας-Βουλγαρίας, που είχε επίσης δυτική-και κυρίως αμερικανική-στήριξη. Ακριβώς γιατί η στόχευση δεν ήταν αντιαμερικανική ή αντιρωσική αλλά ήταν η ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας, αξιοποιώντας και ενισχύοντας τη θέση της με όλους τους δυνατούς τρόπους και έναντι όλων. Οι ΗΠΑ όμως ήθελαν το μονοπώλιο, χωρίς να προσφέρουν ανταλλάγματα, ούτε για την ενίσχυση της γεωπολιτικής μας θέσης ούτε για την ασφάλειά μας”».