Με αυτό το κείμενο, ο ιδιοφυής Μάνος Χατζηδάκις, προφητικά προτρέπει να μην μοιάσουμε στο Τέρας και καλό είναι να το καταδεικνύουμε, όταν εμφανίζεται με την αποκρουστική μορφή του, όπως δυστυχώς εμφανίζεται στο παρακάτω μόρφωμα σε ιστοσελίδα κινηματογραφικής κριτικής για την ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ όπου ο κομπασμός και η κακία περισσεύει υπηρετώντας το Τέρας και την ασχήμια του.
Εις εξ αυτών ιδού τι γράφει ο έχων ιστοσελίδα «κριτικής» κινηματογράφου:
«…ο Νεκτάριος της ταινίας συνεχίζει να εμφανίζεται σε ατάκτως ερριμμένες σκηνές, άουτ οβ ένι τζένεραλ κόντεξτ, πράγμα που φέρνει στο νου την προβληματική αφήγηση που είχαμε δει στο άλλο πρόσφατο έπος βιογραφίας, τον «Καζαντζάκη» (2017) του Γιάννη Σμαραγδή (ατ λιστ, εκεί μιλούσαν ιν γκρικ…). Κανένας ειρμός, καμία σημασία, κανένα ίχνος ύπαρξης σεναρίου! Ένα χειμαδιό από προχειρότητες κακών (σε κάθε επίπεδο δουλειάς) στιγμών, που πασχίζουν να «σχηματίσουν» μια ταινία.»
Ο ίδιος αυτοθαυμαζόμενος, απευθυνόμενος στους ομοίους του στο διαδίκτυο γράφει:
«Το 2017, η κριτική μου για τον «Καζαντζάκη» του Γιάννη Σμαραγδή προκάλεσε σάλο και έγινε viral. 2021. Γουότ χεβ γουί νταν του ντιζέρβ δε «Μαν οβ Γκοντ» Ένα πραγματικό ΕΠΟΣ που (ξανα)γράφει Ιστορία στην κινηματογραφική κριτική! Σίριουσλι».
Και αλλού επανέρχεται αυτός ο κύριος:
…»επειδή μου ζητήθηκε η σύγκριση με τα εισιτήρια του ανοίγματος του «Καζαντζάκη» του Γιάννη Σμαραγδή. Οι λόγοι προφανείς. Μιλάμε για παρομοίως κακό σινεμά – αν και εδώ μάλλον αδικείται ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έναντι της (ποιας;) Γελένα Πόποβιτς. Στα τέλη Νοεμβρίου του 2017, λοιπόν, εκείνο το βιογραφικό «έπος» είχε κόψει 58.080 εισιτήρια (από 117 οθόνες) στο πρώτο του τετραήμερο. Αρκετά χειρότερα, αν αναλογιστούμε τον αριθμό καθισμάτων και τις extra προβολές που μπορούσαν να βγάζουν οι χειμερινές αίθουσες. Μήπως ο Γέροντας Παΐσιος γίνει τώρα το επόμενο φιλμικό project του κυρίου Σμαραγδή;»
Ήρθε λοιπόν η ώρα, οι μολυσμένες πένες να προσπαθήσουν να λερώσουν την εξαίρετη και “φωτεινή” ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ οι εγκατοικούντες στο σκοτεινό «υπόγειο» της ανθρώπινης ύπαρξης, συνειδητοί προπαγανδιστές και εκφραστές της αθεΐας και της αντιπνευματικότητας.
Μιλώντας για «υπόγειο» και τους σκοτεινούς υπηρέτες του κακού, θυμήθηκα την ιστορία του Νίκου Καζαντζάκη ο οποίος ταξίδευε με ένα πλοιάριο προς την Αγγλία, όταν τον πλησίασε ένας νέος «κριτικός» λογοτεχνίας ο οποίος ακολουθώντας το κλίμα της εποχής είχε αρνητική άποψη για τον Καζαντζάκη και το έργο του, την οποίαν άποψη του ξεδιάντροπα και με έπαρση παντογνώστη την είπε στον Καζαντζάκη, που πολύ ήρεμα του λέει: «δίκιο έχεις κι εσύ… αλλά από άλλο πάτωμα.»
Όταν είσαι στο υπόγειο πώς μπορεί να δεις αυτά που συμβαίνουν στα Ύψη, εκεί που λάμπει η αλήθεια τους ευσπλαχνικού Θεού.
Όταν βρίσκεσαι στο υπόγειο της ανθρώπινης ύπαρξης που είναι τα βάρβαρα ένστικτα και οι διαστροφές, πως μπορείς να δεις τα ανώτερα, τα υψηλόφρονα, τα αγαθά;
Πώς, λοιπόν, αυτές οι οντότητες θα μπορούσαν απ’ το υπόγειό τους «να δουν» έργα όπως Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ που ενεργοποιούν τα θετικά στοιχεία της ύπαρξής μας και που επιδιώκουν την συνεύρεση με το Θείο, με την ομορφιά, με την ανώτερη αρμονία, με το καλό;
Και πώς συνδέεται το «σύγχρονο υπόγειο» η αποκρουστική μορφή του τέρατος, με τον μύθο του σπηλαίου του προγόνου μας Πλάτωνα;
Εν περιλήψει, να πώς περιγράφει ο Μέγας Πλάτωνας τον Μύθο του Σπηλαίου:
Σε μια σπηλιά ζούνε αλυσοδεμένοι από τότε που γεννήθηκαν δεσμώτες, με το πρόσωπό τους να βλέπει σε σκοτεινό τοίχο της σπηλιάς (στην περίπτωσή μας, το βασίλειο των τρεχουσών σκιών στο διαδίκτυο). Πίσω τους βρίσκεται υπερυψωμένο ένα τοιχίο και πιο πίσω μια αναμμένη φωτιά. Από το μονοπάτι μπροστά από τη φωτιά περνούν κάποιοι άνθρωποι που μεταφέρουν πράγματα χωρίς, επίσης, να μπορούν να δουν ποιοι το οργανώνουν (οι ασεβείς κατασκευαστές των fake news του διαδικτύου, και στην περίπτωσή μας, οι αναίσχυντοι «κριτικοί» κινηματογράφου). Το μόνο που βλέπουν οι δεσμώτες είναι οι σκιές των περαστικών λόγω της αντανάκλασης της φωτιάς πάνω στον τοίχο που είναι στραμμένα τα πρόσωπά τους (στην περίπτωσή μας, οι παθητικοί αποδέκτες των fake news του διαδικτύου).
Ένας δεσμώτης απελευθερώνεται, βγαίνει έξω από τη σπηλιά στο φως και βλέπει την αληθινή ζωή στην ανώτερή της μορφή πλημμυρισμένη από άπλετο φως και οντότητες που κατανοούν την ευλογία του φωτός (στην περίπτωσή μας, προάγγελοι των μελλοντικών οντοτήτων πιθανώς να είναι οι δημιουργοί ευρύτερα, καθώς και οι δημιουργοί κινηματογραφικών ταινιών που επιδιώκουν να οδηγήσουν τις ψυχές να «κοιτάξουν» προς το κεντρικό Φως, τον Θεό).
Όταν επιστρέψει ο απελευθερωμένος στη σπηλιά, τα μάτια του πονάνε πάλι από το σκοτάδι και επειδή είναι βέβαιος πως οι άλλοι δεσμώτες θα τον κοροϊδεύουν αν τους πει τι είδε στον έξω κόσμο, δηλαδή το Θείον Φως, δεν τους λέει τίποτα. Φοβάται, μάλιστα, πως αν προσπαθήσει να σπάσει τις αλυσίδες τους για να τους απελευθερώσει, αυτοί μπορεί και να τον σκοτώσουν…
Στη σπηλιά των καιρών μας που είναι το σκοτεινό διαδίκτυο εκεί όπου οι αλυσοδεμένοι χρήστες αντιλαμβάνονται τις σκιές ως αλήθεια, εκεί απευθύνονται οι μολυσμένες γραφίδες.
Όμως, και αυτοί που βλέπουν τις σκιές ως αλήθεια και αυτοί που δημιουργούν τις σκιές ως οι άνω «κριτικοί» διακατέχονται μονίμως από ένα μόνο υπόγειο φόβο: να μην εισβάλλει στο ζοφερό υπόγειό τους το Φως και η αλήθεια γιατί αυτόματα ακυρώνεται η ύπαρξή τους!!!
Γι’ αυτό οι υπηρετούντες την ασχήμια βάλλουν λυσσωδώς ενάντια στα έργα που υπηρετούν Ανώτερες Αξίες, προσπαθώντας να τις απαξιώσουν όπως κάνουν αυτή τη στιγμή με την ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Ωστόσο, αναίτια βάλλουν εναντίων των έργων Τέχνης γιατί ούτως ή άλλος, τα έργα τέχνης δεν λερώνονται ούτε τραυματίζονται επειδή είναι αυτοπροστατευόμενα!
Μοναδικός κριτής τους είναι ο ακατάλυτος Χρόνος και η Θεία Δικαιοσύνη.
Κλείνοντας: στον κανονικό κόσμο, οι κανονικοί άνθρωποι πλημμυρίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν την ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού» γιατί επιθυμούν να συνευρεθούν με το Αγαθό φως που εκπέμπει η ταινία.
Γιατί η ομορφιά πάντα θα νικάει την ασχήμια! Γιατί το Φως πάντα θα νικάει το σκοτάδι.
Και οι άλλοι, οι υπηρέτες της ασχήμιας και του κακού, ας μείνουν στα υπόγεια σκοτάδια τους, με την ευχή ότι κάποτε μπορεί να δραπετεύσουν και να βιώσουν ευεργετικά την ευλογία του Θείου Φωτός.
Γιάννης Σμαραγδής
Σκηνοθέτης
πηγή