Πάει τελείωσε ο πόλεμος,φέρτε το απάνω στην ακρόπολη το ξύλινο το άλογο,
να το αφιερώσουμε στην κόρη του Διός, της Τροίας την παρθένα.
Δεν έμεινε γέρος,δεν έμεινε κορίτσι που να μη βγει έξω απ' το σπίτι του.
Με χαρές και με τραγούδια μπάσανε μες στην πόλη την καταραμένη την παγίδα.
Όλος ο λαός, όλοι οι Τρώες,έτρεξαν στην πύλη
για να δουν το σανιδένιο άγαλμα, από πεύκα βουνού,για την καταστροφή της Τροίας,δώρο των Ελλήνων στην αθάνατη παρθένα, το σανιδένιο άγαλμα και όπλο μαζί ...
Άξαφνα, απ' την ακρόπολη ακούστη μια φωνή που πάγωσε κάθε καρδιά.
Τα μωρά παιδιά κατατρομαγμένα άρπαξαν τις μανάδες τους απ' τα φουστάνια.
Απ' την κρυψώνα του αλόγου ξεπρόβαλε ο ίδιος ο Άρης, ο φονιάς,
η μηχανή της παρθένας Αθηνάς.
Και τότε αρχίσαν οι σφαγές δίπλα στους βωμούς ...''
Απόσπασμα από τις Τρωάδες του Ευρυπίδη
Μετάφραση Γιάννη Τσαρούχη, εκδόσεις Κέδρος 1978