Μας το έδειξε ο Θεός για να καταλάβουμε, ότι δεν ήταν ένας τυχαίος μητροπολίτης. Μια τεράστια φλόγα πυρός… επάνω από το άγιο Ποτήριο και μέσα στο άγιο Ποτήριο. Η θεία χάρις. Ναι.
Μα δεν το είδαν και όλοι. Σε μερικούς δεν εφανερώθη. Γιατί ανάλογα με τη ζωή τους, δεν αξιώνονται όλοι να ιδούν τέτοια πράγματα. Μόνο εκείνοι των οποίων διανοίγονται τα μάτια της ψυχής. Μόνο εκείνοι, των οποίων τα μάτια εξακολουθούν να είναι μάτια ανθρώπινα. Ακόμη και οι συλλειτουργοί αρχιμανδρίτες και ηγούμενοι δεν το είδαν όλοι.
Είδαν μόνον… τον θόρυβο. Άκουσαν τον θόρυβο. Και κατάλαβαν, πως κάτι το παράξενο γίνεται στην αγία Τράπεζα. Μα, στην πραγματικότητα, τίποτε το παράξενο δεν είχε γίνει.
Κάτι το ανάλογο είχε γίνει και την ημέρα της κουράς μου, μια μέρα πριν. Ο μητροπολίτης Βενιαμίν έφευγε από την Λαύρα με ένα κάρρο. Ναι, επάνω σε ένα κάρρο. Τότε δεν υπήρχαν ταξί. Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα. Εγώ την ίδια ημέρα επήγαινα από τον ναό της Παναγίας του Καζάν στην Λαύρα με τα πόδια. Συναντηθήκαμε. Και τι βλέπω! Αντί για σταυρό με πετράδια, ο μητροπολίτης φορούσε ένα σταυρό αιματοπόρφυρο.
Ερωτώ τον Δεσπότη:
– Γιατί, Γέροντα, κόκκινο σταυρό;
Μου απαντά:
– Θα γίνω μάρτυς. Αύριο θα με εκτελέσουν.
Τον έπιασαν στον δρόμο! Ενώ έφευγε! Ενώ περνούσε γρήγορα τα δρομάκια
της Λαύρας του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι στην Πετρούπολη. Μετά από λίγον
καιρό, μήνα Αύγουστο, επήρα ένα κατακόκκινο σαν πασχαλινό αυγό,
κομποσχοίνι.
«Δεν είναι δυνατόν, λέγω. Κάτι άσχημο συνέβη. Και είχε πράγματι συμβή».
Ο Μητροπολίτης Βενιαμίν επυροβολήθηκε οχτώ φορές. Οι σφαίρες δεν τον έπιαναν!
– Άντε παπούλη, τελείωνε τις προσευχές σου!
Τότε εκείνος, αφού ετελείωσε την προσευχή του είπε:
– Ευλογητός ο Θεός ημών…
Καινούργιος πυροβολισμός. Και ο Δεσπότης έπεσε νεκρός.
Από το βιβλίο «Στάρετς Σαμψών», έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως. Μετάφραση Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου (Καλαμαρά).