Έλεγε ο πάτερ Παΐσιος ότι και το ψωμί, λέει, όταν το βάζουμε στο φούρνο, αν είχε στόμα, θα φώναζε βοήθεια! Βγάλτε με από δω μέσα! Καίγομαι! θα έλεγε, βγάλτε με!
Αν μπορούσε να μιλήσει..
Αλλά εμείς το αφήνουμε εκεί μέσα μια ώρα για να ψηθεί. Αν το βγάλουμε μετά θα σκουληκιάσει, άμα είναι ωμό και δεν ψηθεί καλά ούτε τρώγεται ούτε φυλάσσεται.
Όσο πιο ψημένο είναι τόσο πιο γλυκό είναι, τόσο πιο πολύ διατηρείται.
Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Εάν δεν ωριμάσει μέσα στις θλίψεις και στις δυσκολίες δεν γλυκαίνει ο άνθρωπος. Έτσι είναι η φύση μας, δυστυχώς, είμαστε τρεπτοί άνθρωποι. Έχουμε ροπή προς τη λήθη. Ξεχνούμε το σκοπό μας, ξεχνούμε το Θεό, ξεχνούμε το νόημα της ζωής μας.
Μόλις περάσουν όλα αλλάζουμε βιολί.
Μόλις έρθουν οι δυσκολίες αρχίζουν οι προσευχές, αρχίζουν πολλά πράγματα: Καταλαβαίνουμε τη ματαιότητα των παρόντων πραγμάτων.
Τότε καταλαβαίνεις τι έχει αξία στη ζωή σου.
Μπορεί πριν να νόμιζες ότι έχει αξία τα παλάτια, τα πλούτη, η δόξα, η επιστήμη, οι γνώσεις, τα χίλια πράγματα.
Όταν μετά όμως δεις ότι αυτά δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν.. δεν είναι αυτό τελικά που σε κάνει ευτυχισμένο.
Αλλά απλά πράγματα και άλλα πράγματα..
Ναι, αλλά αν δεν περάσεις από πειρασμούς να τα σιχαθείς αυτά τα πράγματα, να καταλάβεις ότι δεν είναι αυτά που έχουν αξία, δεν το βιώνεις! Δεν το δέχεσαι!
Και για να μην είμαστε νήπιοι και να είμαστε άνδρες πνευματικοί, ώριμοι άνθρωποι περνούμε μέσα από δυσκολίες.
π.Αθανάσιος Λεμεσού