Ἐκ Βηθανίας τὰς ἀδελφὰς Λαζάρου,
Σῴζειν δύνασθαι καὶ νεκρὰς πιστευτέον.
Τετάρτῃ Μάρθα ἠδὲ Μαρίη ἔβησαν πόλῳ λαμπρῷ.
Η
Μάρθα και η Μαρία, μαζί με τον αδελφό τους Λάζαρο, ήταν για τον Κύριο
Ιησού Χριστό η πιο αγαπητή και αγία οικογένεια της Βηθανίας. Το
Ευαγγέλιο, μας παρουσιάζει τη Μαρία να απορροφάται από τη διδασκαλία του
Ιησού, ενώ η Μάρθα, που ήταν μεγαλύτερη αδελφή, φροντίζει πολύ για το
τραπέζι της φιλοξενίας. Γι' αυτό ακούει από το στόμα του Διδασκάλου το
πασίγνωστο και διδακτικότατο «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ
πολλά, Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿
αὐτῆς» (Λουκ. ι' 38-42). Η Μαρία επίσης, άλειψε και με πολύτιμο μύρο τα
πόδια του Ιησού και σπόγγισε υστέρα με την παρθενική της κόμη.
Και
οι δύο αδελφές, ευσεβή και διακεκριμένα μέλη της πρώτης χριστιανικής
Εκκλησίας, αξιώθηκαν να πεθάνουν ειρηνικά και όχι εν διωγμώ. Διότι ο
Κύριος δεν θέλησε ν' αφήσει να πονέσουν οι καρδιές, των οποίων κάτω από
τη στέγη του σπιτιού τους, είχε απολαύσει τόση αγία γαλήνη τις παραμονές
των παθών Του.
Άγιος Μητροφάνης Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
Ο Άγιος Μητροφάνης υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Κωνσταντινούπολης (313 -
327 μ.Χ.)· Ήταν γιος του Δομετίου και ανεψιός του αυτοκράτορα Πρόβου.
Όταν
το Μάιο του 325 μ.Χ. έγινε η Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια, ο
Μητροφάνης δεν μπόρεσε να παραστεί ο ίδιος, επειδή ήταν αρκετά γέροντας
και άρρωστος. Έστειλε, όμως, αντιπρόσωπο του τον πρωτοπρεσβύτερο
Αλέξανδρο, άνδρα πρόθυμο και θεοσεβή. Στα χρόνια, επίσης, που ήταν
Αρχιεπίσκοπος ο Μητροφάνης, θεμελιώθηκαν πολλά μεγάλα οικοδομικά έργα
της Βασιλεύουσας. Μεταξύ δε αυτών και οι περίφημοι ναοί της Αγίας
Σοφίας, της Αγίας Ειρήνης και της Αγίας Δυνάμεως.
Ο Μητροφάνης
πέθανε το 327 μ.Χ. (πιθανώς σε ηλικία εκατό δέκα επτά ετών) και άφησε
διάδοχο τον άξιο πρωτοπρεσβύτερό του Αλέξανδρο (τιμάται 30 Αυγούστου).
Διότι πίστευε ότι το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας προάγεται ακόμα
περισσότερο με τη σωστή επισκοπική διαδοχή, ανταποκρινόμενος έτσι στο
θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που αναφέρει ότι: «δει ουν τον
επίσκοπον ανεπίληπτον είναι» ( Α' προς Τιμόθεον, γ' 2). Δηλαδή, το καλό
και υψηλό έργο της επιστασίας του οίκου του Θεού πρέπει να ανατίθεται σε
καλούς και εκλεκτούς ανθρώπους. Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει ο επίσκοπος να
είναι ακατηγόρητος, ώστε κανείς να μη μπορεί να πει τίποτα σε βάρος
του.